Pięcioksiąg i cztery „twarze” Boga
- Pięcioksiąg składa się z: Rdz, W j, Kpł, Lb, Pwt.
- Literacka analiza odsłoniła w nim szczególną złożoność. Pięcioksiąg jest zbiorem ksiąg utworzonym z różnych równoległych tradycji, które rozwinęły się z biegiem czasu.
- Są to następujące tradycje: jahwistyczna, elohistyczna, kapłańska, deuteronomiczna.
- Występowanie tych tradycji:
– jahwistyczna: zwłaszcza od 2 rozdz. Rdz, także Wj, Lb,
– elohistyczna: Rdz, Wj, Lb,
– kapłańska: od 1 rozdz. Rdz, Wj, Lb, wyjaśnia Kpł,
– deuteronomiczna: Pwt.
5. Tradycja jahwistyczna:
- nazywa się ją „jahwistyczną”, gdyż używa imienia Jahwe począwszy już od opowieści o stworzeniu świata;
- odznacza się żywym,jasnym i gładkim językiem, barwnym stylem, konkretnymi i wyrazistymi wyrażeniami,
- szkicuje jakąś scenę kilkoma barwnymi kreskami, umiejętnie wplata w nią głębokie intuicje teologiczne, daje odpowiedzi na najbardziej istotne pytania ludzkiego życia: skąd zło w dobrym, stworzonym przez Boga świecie? skąd śmierć, ból, choroby? skąd niezrozumienie między ludami,
- autor – redaktor zebrał w jedną całość tradycje plemion i sanktuariów i przeredagował je w nową strukturę literacką, wielki epos sięgający początkami stworzenia świata,
– „twarz Boga” – łączą Go z ludźmi bardzo bliskie więzi, ukazuje się w ludzkiej postaci, działa na spsoób ludzki i doznaje ludzkich uczuć: Jahwe lepi człowieka niby garncarz, spaceruje po ogrodzie w czasie powiewu wiatru, przyjmuje gościnę Abrahama, rozmawia z nim, potrafi się martwić i gniewać; lecz te antropomorfizmy kryją bardziej wzniosłą ideę Boga, który zawsze pozostaje Panem stworzenia, nie poniża się przez swą troskę o stworzenie; przepaść grzechu Bóg spina na nowo wciąż mostem miłosierdzia.
- Tradycja elohistyczna:
- jej nazwa pochodzi od imienia Boga „Elohim”;
- jej styl jest mniej barwny, nie tak świetny, jak jahwistyczny, lecz zyskuje tutaj na moralnej wrażliwości: bardziej wyczulony jest na grzech jako obrazę Boga;
- bardzo sprecyzowane są obowiązki człowieka wobec Boga i drugiego człowieka – poszanowanie go jest sprawą przykazań Bożych,
– „twarz Boga”: elohista skłania się ku podkreślaniu dystansu dzielącego Boga od ludzi; antropomorfizmy ulegają ograniczeniu: Bóg nie spaceruje, lecz przemawia z nieba (Rdz 21,17), czy w snach (Rdz 15,1), sny odgrywają tutaj wielką rolę, Bóg działa za pośrednictwem aniołów; ujęcie takie ma również na celu specjalne podkreślenie statusu Mojżesza: „A Jahwe rozmawiał z Mojżeszem, jak się rozmawia z przyjacielem” (Wj 31,11).
- Tradycja kapłańska:
- zajmuje się przede wszystkim organizacją świętego przybytku, ofiarami i świętami,
- styl jest tutaj suchy, techniczny, bardzo jasny, dotyczy bowiem spraw, co do których nie ma wątpliwości; ale przecież do tej tradycji należy pierwszy opis stworzenia świata (Rdz 1)…
- forma i rytm zdradzają charakter liturgiczny – jasny wymowa tekstu: Bóg uczynił wszystko! podobny robotnikowi, który po sześciu dniach pracy odpoczywa bardzo zadowolony ze swego dzieła; punkt kulinacyjny – stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo Boże… to zakłada stan przyjaźni z Bogiem…
– „twarz Boga”: Bóg jest transcendentny, Inny, ale nie daleki; kapłani zamiast przybliżać Boga do ludzi, próbowali raczej wznieść człowieka do Boga przez wierność tradycjom, prawom i świętym przykazaniom.
- Tradycja deuteronomiczna:
- główne przesłanie: historia odzwierciedla miłość Jahwe do Jego ludu wybranego;
- język cechuje specjalny, oratorski i napominający styl, częste zwroty „Jahwe twój Bóg”, „wasz Bóg”, troska o ochronę kultu Jahwe przed jakimkolwiek skalaniem, przykazanie miłości Boga,
– „twarz Boga”: wierny i troskliwy Opiekun, dzielący losy swojego ludu, obdarzający go miłością, ale domagający się wierności…