Św. Damazy

Czytania Iz 40, 1-11; Mt 18, 12-14

WSTĘP

W przeżywaniu Adwentu pomagają nam różni święci. Wspominaliśmy już św. Barbarę, Mikołaja, Ambrożego.

1. Dla św. Barbary ojciec miał swoje plany, ona jed-nak wiernie wytrwała przy Chrystusie wbrew je-go pomysłom na jej życie. Barbara mówi nam, że jesteśmy wolni nawet wtedy, gdy inni mają nas w swojej ręce. Trzeba tylko być wiernym te-mu, co cenne i widzieć trochę dalej niż mający nad nami władzę i moc.
2. Św. Mikołaj przypomina, że jesteśmy warci tyle, ile z siebie damy. O to Jezus będzie pytał na końcu czasów, gdy przyjdzie…coście uczynili lub czegoście nie uczynili…
3. Był jeszcze święty Ambroży, który jako rektor miał gadane, to znaczy nie tylko dużo i mądrze mówił, ale był wiarygodny. Wierzył, głosił i swoje życie za tym stawiał.
4. Dzisiaj w kościele wspominamy mało znanego świętego, który był papieżem, na imię miał Damazy. Żył w 4 wieku, po różnych kłopotach i zawirowaniach życiowych, popieraniu anty-papieża, wygnaniu, w końcu jako papież rządził przez 18 lat. Przydałby się dzisiaj. Był człowiekiem, który jasno pokazywał prawdy wiary, odróżniał je od herezji, które w tamtych czasach były bardzo subtelne. Jest świetnym patronem na Rok Wiary, który właśnie prze-żywamy.

HOMILIA

1. Sto owiec … na Bliskim Wschodzie to prawdziwe bogactwo; dodajmy do tego pastwiska i miejsca wodopoju…
2. Uderza również fakt, że właściciel mając tak licz-ne stado sam osobiście się nim zajmuje. W nor-malnej sytuacji na pewno miałby najemników, pasterzy!
3. I oto teraz jedna się Mu zgubiła. W warunkach palestyńskich to dość prawdopodobne; tamtej-sze góry zapewniają tylko skąpe miejsca do wy-pasu, pokryte są ciernistymi krzewami, w skałach występują rozpadliny; nic więc dziwnego…
4. Inny jednak szczegół jest dziwny – beztroskie pozostawienie wówczas przez Pasterza na górach czy pustyni 99 owiec trzymających się razem. Nikt tak zamożny nie postąpiłby w ten sposób w normalnej sytuacji… Mamy tu do czynienia ze skrótem literackim, który wydobywa tylko jeden ważny szczegół: troskę właściciela o owcę zaginioną.
5. Co jest ważne tutaj dla nas – Jezus i ja.
6. Jezus pójdzie się tak daleko, że dźwignie cały ciężar grzesznego świata, brzemię mojego grze-chu, nagromadzone długi, przeszłe, obecne i przyszłe; cierpienia, których ludzkość była winna, ale których nie mogła spłacić.
7. On weźmie to na siebie i ocali, Dobry Pasterz.
8. Samo opowiadanie koncentruje nas tymczasem wokół troski poszukującego zgubionej owcy po-łączonej z trudem i radością ze znalezienia. Pokaleczona, przerażona owieczka na ramionach uradowanego znaleziskiem pasterza to oczywiście obraz zawierający coś z realizmu sytuacji codziennej, tutaj jednak głęboka myśl teologiczna – to ja jestem tą owieczką, po którą On idzie… dla mnie… choć nie musi, robi to…
9. Jemu po prostu zależy na mnie…

 ROZESŁANIE

Jestem ważny dla Pana Boga! Niech to nas dzisiaj prowadzi

Msza św. szkolna, wtorek, 11 grudnia 2012 Wspomnienie św. Damazego, papieża