31 niedziela zwykła, rok A

1. No wreszcie koniec! Koniec użerania się Jezusa z faryzeuszami, uczonymi w Piśmie, saduceuszami. Koniec podchwytliwych pytań. Tuż przed dzisiejszym fragmentem z Ewangelii św. Mateusz zanotował: „Nikt odtąd nie odważył się zadawać Mu pytań”.

2. Jezus zatem skupia się przez ostatnie 2-3 dni swojej wolności i życia (jest Wielki Tydzień!) na nauczaniu skierowanym do tłumów przybyłych do Jerozolimy na święta oraz do swoich uczniów.

3. Jezus mówi do tłumów tym razem wprost o nauczycielach w Piśmie i faryzeuszach. A że w niczym nie jesteśmy od nich lepsi, zatem te pouczenia spokojnie możemy wziąć sobie do serca. Cóż tam znajdziemy, co może nas poruszyć i zmobilizować?

4. Oto propozycje…

• „mówią bowiem, ale sami nie czynią…” – dopomóż nam, Boże, aby nasze słowa zgadzały się z naszymi uczynkami,
• „wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać – dopomóż nam, Boże, abyśmy w sercu Tobie ufali, niezależnie od okoliczności,
• „chcą, aby ich pozdrawiano na rynkach” – uchroń nas, Boże, od pychy i chęci bycia zauważonym i docenionym,
• „wiążą ciężary… i palcem ruszyć nie chcą…” – dopomóż nam, Boże, w czasie porównywania się z innymi, okazywania wyższości, wyzwól nas od tego.

5. Braćmi i siostrami jesteśmy, równymi w ludzkiej godności i powołaniu do życia i zaangażowania w Kościele.

6. Widzimy, z jakim taktem i delikatnością odnosi się do Tesaloniczan. Te cechy nie zawsze były szanowane w starożytności – czasem wręcz pogardzane. Ale nie z pozycji przewagi czy siły płyną słowa tego listu. Mowa raczej o życzliwości, dziękczynieniu raz przyjęciu słowa głoszonego jako słowa Boga żywego. Ono działa w tych, którzy z wiarą je przyjmują.

7. Podobnie może być wśród nas! Dzisiaj, w tym czasie. Abyśmy z wiarą, zainteresowaniem, mocą przemieniającą przyjęli nauczanie obecnego Synodu o synodalności. W dokumencie najnowszym (I faza, 2023) czytamy: „Niektórzy obawiają się, że zostaną zmuszeni do zmian; inni obawiają się, że nic się nie zmieni i będzie za mało odwagi, by podążać w rytmie żywej TRADYCJI”.

8. Lecz dużo bardziej to właśnie obojętność, zniechęcenie, oderwanie od korzeni wiary, od chwały Bożej może przynieść negatywne skutki. Bóg z gniewem przemawia przez proroka Malachiasza do tych właśnie, którzy zasiadali na katedrze Mojżesza, wiedzieli lepiej, lecz swymi uczynkami bezcześcili wiarę i przymierze z Bogiem. To działo się realnie prawdopodobnie w pierwszej połowie V wieku przed Chrystusem. Księga Malachiasza jest pełna opisów głupoty i lekceważenia ze strony kapłanów i lewitów posługujących w odbudowanej światyni.

9. Bóg mówi w gniewie: „Jeśli nie weźmiecie sobie do serca tego, że macie oddawać cześć memu imieniu, to rzucę na was przekleństwo – przeklnę wasze błogosławieństwo”. Nawrócenie przywódców duchowych i religijnych – KONIECZNE!

10. Podobnie i dziś czytamy w dokumencie synodalnym: „Pewne rozterki i sprzeciw skrywają też strach przed utratą władzy i przywilejów, które się z nią wiążą”.

11. Trudne słowa, ale prowokujące do refleksji i dyskusji, i słuchania – czyli po prostu synodalności.

12. Prowadź nas, Panie, przez historię życia naszego oraz Kościoła, którą tworzymy. „Niech nasze serca się nie pysznią, niech nie patrzą wyniośle nasze oczy”.

Radonie, 31 niedziela zwykła, rok A, 5 listopada 2023, Ml 1,14b-2,2b.8-10; Ps 131; 1 Tes 2,7b-9.13; Mt 23,1-12