Oblicze ziemi
Scenariusz jest przeznaczony na zajęcia z młodzieżą gimnazjalną lub ponadgimnazjalną. Czas trwania: 60-90 min. Pomoce dydaktyczne: duże arkusze papieru, przybory do pisania, papierowa taśma klejąca (lakiernicza), przybory do kolorowania (kredki, farby), pędzle, pojemniki na wodę, temperówka, worek na śmieci, szmatka do wycierania plam, mapa konturowa Europy.
1. Działanie Ducha
WSTĘP
Przywitaj wszystkich uczestników zajęć oraz sprawdź, czy masz wszystkie materiały potrzebne do przeprowadzenia zajęć, zapytaj uczestników o samopoczucie oraz sprawdź, czy mają wygodne miejsca do siedzenia. Zadbaj o dopływ świeżego powietrza do pomieszczenia. Gdy są nowe osoby, to krótko przedstaw obowiązujące zasady oraz orientacyjny czas trwania zajęć. Warto poprosić o wyłączenie telefonów komórkowych, nie będą nas wtedy rozpraszały ich dźwięki.
Wprowadzając do zajęć powiedz:
Wierzymy w Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Wierzymy w jednego Boga w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego. na potrzeby naszego spotkania skupimy się dzisiaj przez chwilę na Osobie i działaniu Ducha Świętego. Poproś kogoś z uczestników, aby przeczytał poniższy fragment zaczerpnięty z Katechizmu Kościoła Katolickiego.
Imię własne Ducha Świętego
KKK 691 „Duch Święty” jest imieniem własnym Tego, którego wielbimy i któremu oddajemy chwałę wraz z Ojcem i Synem. Kościół otrzymał Go od Pana i wyznaje Go w czasie chrztu swoich nowych dzieci.
Pojęcie „Duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa Ruah, które przede wszystkim oznacza tchnienie, powietrze, wiatr. Jezus posługuje się obrazem wiatru, aby zasugerować Nikodemowi transcendentną nowość Tego, który jest w sposób osobowy Tchnieniem Boga, Duchem Bożym.
Z drugiej strony, Duch i Święty to przymioty Boże wspólne Trzem Osobom Boskim.
Łącząc jednak te dwa pojęcia, Pismo święte, liturgia i język teologiczny określają niewymowną Osobę Ducha Świętego, unikając możliwej dwuznaczności z innym sposobem posługiwania się pojęciami „duch” i „święty”.
Określenia Ducha Świętego
KKK 692 Gdy Jezus zapowiada i obiecuje Ducha Świętego, nazywa Go „Parakletem”, co dosłownie oznacza: „Ten, który jest wzywany przy czymś” ad-vocatus (J 14, 16. 26; 15, 26; 16, 7). „Paraklet” tłumaczy się zazwyczaj jako „Pocieszyciel”; Jezus jest pierwszym Pocieszycielem. Sam Pan nazywa Ducha Świętego „Duchem Prawdy” (J 16,13).
KKK 693 Poza imieniem własnym, które jest najczęściej używane w Dziejach Apostolskich i Listach, u św. Pawła znajdują się określenia: Duch obietnicy (Ga 3, 14; Ef 1, 13), Duch przybrania za synów (Rz 8, 15; Ga 4, 6), Duch Chrystusa (Rz 8, 11), Duch Pana (2 Kor 3, 17), Duch Boży (Rz 8, 9. 14; 15, 19; 1 Kor 6, 11; 7, 40); u św. Piotra znajduje się określenie: Duch chwały (1 P 4,14).
AKTYWIZACJA
Podziękuj za odczytanie fragmentu z KKK. Podziel uczestników na kilkuosobowe grupy. Przedstaw zadanie do wykonania: Zadaniem do wykonania dla grupy będzie zaprojektowanie wzoru karty telefonicznej na temat: działanie Ducha Świętego w świecie.
Rozdaj pomoce potrzebne do wykonania pracy. Format prac najlepiej A4. Dla przypomnienia pokaż również kartę telefoniczną. Wyjasnij, że chodzi tu głównie o ukazanie idei i zaproponowanego tematu, a nie o szczegółowe ukazanie wszystkich elementów karty. Określ czas potrzebny do wykonania ćwiczenia.
Po zakończeniu pracy urządzamy wystawę w celu prezentacji dokonań. Dzielimy się skojarzeniami, spostrzeżeniami na temat prac i idei w nich zawartych. Autorzy opowiadają także, co chcieli w pracach wyrazić. Po zakończeniu prezentacji i posprzątaniu przyborów czas na puentę.
PUENTA
Podsumowując tę część spotkania zaprezentuj nauczanie Kościoła na temat działania Ducha Świętego. Najprościej jest to zrobić na pomocą symboli działania Ducha Świętego, które w skondensowanej formie oddaje Katechizm.
Symbole Ducha Świętego
KKK 694 Woda. Symbolika wody oznacza działanie Ducha Świętego w sakramencie chrztu, ponieważ po wezwaniu Ducha Świętego staje się ona skutecznym znakiem sakramentalnym nowego narodzenia; jak nasze pierwsze naturalne narodzenie dokonało się w wodzie, tak woda chrzcielna rzeczywiście oznacza nasze narodzenie do życia Bożego, które jest nam udzielane w Duchu Świętym. „Ochrzczeni w jednym Duchu” zostaliśmy również, napojeni jednym Duchem” (1 Kor 12, 13): Duch jest więc także w sposób osobowy Wodą żywą, która wypływa z boku Chrystusa ukrzyżowanego jak ze swego źródła i która tryska w nas na życie wieczne.
KKK 695 Namaszczenie. Symbolika namaszczenia olejem także oznacza Ducha Świętego, a nawet staje się Jego synonimem. We wtajemniczeniu chrześcijańskim jest ono znakiem sakramentalnym bierzmowania, słusznie nazywanego w Kościołach wschodnich „chryzmacją”. Chcąc jednak ująć w pełni całą wymowę tej symboliki, trzeba odwołać się do pierwszego namaszczenia dokonanego przez Ducha Świętego, którym było namaszczenie Jezusa. Chrystus (w języku hebrajskim „Mesjasz”) oznacza „namaszczony” Duchem Bożym. „Namaszczeni” Pana byli już w Starym Przymierzu w sposób szczególny król Dawid. Jezus jest Namaszczonym Boga w sposób zupełnie wyjątkowy, ponieważ człowieczeństwo, które przyjmuje Syn, jest całkowicie „namaszczone Duchem Świętym”. Jezus jest ustanowiony „Chrystusem” przez Ducha Świętego. Dziewica Maryja poczęła Chrystusa z Ducha Świętego, który przez anioła ogłasza Go jako Chrystusa podczas Jego narodzenia i który poleca Symeonowi iść do Świątyni, by zobaczył Mesjasza Pańskiego; On napełnia Chrystusa i Jego moc wychodzi z Chrystusa, gdy uzdrawia i leczy choroby. On wreszcie wskrzesza Jezusa z martwych. Jezus, ustanowiony w pełni ,Chrystusem” w Jego człowieczeństwie zwyciężającym śmierć, wylewa obficie Ducha Świętego, aby święci”, zjednoczeni z człowieczeństwem Syna Bożego, przyoblekli się w „człowieka doskonałego”, który realizuje „Pełnię Chrystusa” (Ef 4, 13): „całego Chrystusa”, według wyrażenia św. Augustyna.
KKK 696 Ogień. Podczas gdy woda oznaczała narodzenie i płodność życia udzielanego w Duchu Świętym, ogień symbolizuje przekształcającą energię dzieł Ducha Świętego. Prorok Eliasz, który „powstał jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia” (Syr 48,1), swoją modlitwą sprowadza ogień z nieba na ofiarę na górze Karme; jest on figurą ognia Ducha Świętego, który przekształca wszystko, czego dotknie. Jan Chrzciciel, który pójdzie przed Panem w duchu i mocy Eliasza” (Łk 1,17), zapowiada Chrystusa jako Tego, który „chrzcić… będzie Duchem Świętym i ogniem” (Łk 3, 16), tym Duchem, o którym Jezus powie: „Przyszedłem rzuciâ ogień na ziemię, i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął” (Łk 12, 49). W postaci języków „jakby z ognia” Duch Święty spoczywa na uczniach w poranek Pięćdziesiątnicy i napełnia ich sobą (Dz 2, 3-4). Tradycja duchowa zachowa tę symbolikę ognia jako jedną z najlepiej wyrażających działanie Ducha Świętego26: „Ducha nie gaście” (1 Tes 5, 19).
KKK 697 Obłok i światło. Te dwa symbole są nierozłączne w objawieniach Ducha Świętego. Począwszy od teofanii Starego Testamentu, obłok – raz ciemny, a raz świetlisty – objawia Boga żywego i zbawiającego, osłaniając transcendencję Jego chwały. Pojawia się, gdy Mojżesz wstępuje na górę Synaj, nad Namiotem Spotkania, podczas wędrówki przez pustynię i poświęcenia Świątyni Salomona. Figury te następnie zostają wypełnione przez Chrystusa w Duchu Świętym. Duch Święty zstępuje na Maryję Dziewicę i osłania Ją „swoim cieniem”, by poczęła i urodziła Jezusa (Łk I, 35). To On zjawia się na Górze Przemienienia: „zjawił się obłok i osłonił ich” – Jezusa, Mojżesza, Eliasza, Piotra, Jakuba i Jana, a z obłoku odezwał się głos: <<To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!>>” (Łk 9, 34-35). W końcu ten sam „obłok zabrał” Jezusa sprzed oczu uczniów w dniu Wniebowstąpienia (Dz 1, 9) i objawi Syna Człowieczego w chwale w dniu Jego Przyjścia.
KKK 698 Pieczęć jest symbolem bliskim symbolowi namaszczenia. „Pieczęcią swą naznaczył Bóg” (J 6 27) Chrystusa i w Nim Ojciec naznacza swą „pieczęcią” także nas (2 Kor 1, 22; Ef 1,13; 4, 30). Ponieważ obraz pieczęci (sphragis) wskazuje na niezatarte znamię namaszczenia Ducha Świętego w sakramentach chrztu, bierzmowania i kapłaństwa, został on wykorzystany w niektórych tradycjach teologicznych dla wyrażenia niezatartego „charakteru” wyciskanego przez te sakramenty, które nie mogą być powtórzone.
KKK 699 Ręka. Wkładając ręce, Jezus leczy chorych i błogosławi dzieci. Apostołowie będą czynić to samo w Jego imię, a ponadto właśnie przez włożenie rąk Apostołów jest udzielany Duch Święty. List do Hebrajczyków wymienia wkładanie rąk wśród „fundamentalnych elementów” swego nauczania. Ten znak wszechmogącego wylania Ducha Świętego zachował Kościół w epiklezach sakramentalnych.
KKK 700 Palec. Jezus „palcem Bożym wyrzuca złe duchy” (Łk 11, 20). Jeśli Prawo Boże zostało napisane na kamiennych tablicach „palcem Bożym” (Wj 31, 18), to „list Chrystusa” powierzony Apostołom jest napisany „Duchem Boga żywego nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc” (2 Kor 3, 3). Hymn Veni Creator Spiritus wzywa Ducha Świętego jako digitus paternae dexterae – „palec prawicy Ojca”.
KKK 701 Gołębica. Na końcu potopu (którego symbolika odnosi się do chrztu) wypuszczona przez Noego gołębica powraca, niosąc w dziobie świeżą gałązkę z drzewa oliwnego na znak, że ziemia znowu nadaje się do zamieszkania. Gdy Chrystus wychodzi z wody po swoim chrzcie, zstępuje na Niego Duch Święty w postaci gołębicy i spoczywa na Nim. Duch Święty zstępuje do oczyszczonego serca ochrzczonych i w nim przebywa. W niektórych kościołach święte Postacie eucharystyczne są przechowywane w metalowym naczyniu w formie gołębicy (columbarium), zawieszonym nad ołtarzem. Symbol gołębicy na oznaczenie Ducha Świętego jest tradycyjny w ikonografii chrześcijańskiej.
2. Odnowa oblicza ziemi
WSTĘP
Rozpoczynając drugą część spotkania powiedz:
Przypomnieliśmy sobie zatem do tej pory, kim jest Duch Święty oraz w jaki sposób działa na świecie. Właśnie o działanie Ducha Świętego na naszej, polskiej ziemi prosił szczególnie mocno Papież Jan Paweł II w czasie dwóch pielgrzymek do Ojczyzny. Prosił wraz z całym narodem. I prośby te zostały wysłuchane. Polska odzyskała niepodległość. W naszym kraju rozpoczęły się demokratyczne przemiany, które trwają do dzisiaj.
Za przykładem Polski poszły niebawem inne kraje i narody. W ciągu kilku następnych lat i one odzyskały suwerenność. W ten sposób zupełnie odmieniło się oblicze nie tylko polskiej ziemi, ale można powiedzieć, że odmieniło się oblicze całego kontynentu europejskiego.
Odmiana dostrzegalna jest nie tylko w perspektywie odzyskania niepodległości narodów, lecz posiada wiele różnych wymiarów.
AKTYWIZACJA
Pracujemy we wcześniej utworzonych grupach. Każda otrzymuje mapę konturową Europy oraz przybory do pisania. Przedstaw zadanie do wykonania: Zadaniem będzie odpowiedź na pytanie: po czym jeszcze – oprócz daru niepodległości – można poznać, że Duch Święty odnawia oblicze naszego kontynentu? Odpowiedzi na pytania wpisujemy – jeśli to możliwe – na terytoriach krajów, gdzie zauważamy to działanie. Określ czas potrzebny na wykonanie tego ćwiczenia. Prezentacja na forum – odczytanie przez przedstawiciel grupy treści wskazanych przez uczestników. Mapy przyklejamy następnie na większym arkuszu papieru.
PUENTA
Kończąc tę część zajęć przedstaw przemiany zachodzące w Europie w ujęciu Jana Pawła II w adhortacji Ecclesia in Europa.
EE, 12: Kiedy patrzymy na Europę jako na społeczność cywilną, nie brak znaków, które budzą nadzieję; w nich, patrząc oczyma wiary, możemy dostrzec – wprawdzie pośród sprzeczności historii – obecność Ducha Bożego, który odnawia oblicze ziemi.
Tak opisali je Ojcowie synodalni na zakończenie swych obrad: „Obserwujemy z radością wzrastające wzajemne otwarcie ludów naszego kontynentu, a także pojednanie narodów od dawna zwaśnionych oraz postępujące włączanie w proces zjednoczeniowy krajów Wschodniej Europy. Rozwijanie wzajemnych kontaktów, współpraca i wymiana na różnych poziomach tworzą krok za krokiem nową kulturę, a nawet świadomość europejską, która – jak ufamy – wzbudzi zwłaszcza wśród młodzieży uczucia braterstwa i wolę solidarności.
Z satysfakcją odnotowujemy fakt, że wszystkie wspomniane procesy dokonują się na drodze demokratycznej, w sposób pokojowy i w duchu wolności, który szanuje i docenia uprawnione różnice oraz wzbudza i podtrzymuje dążenie do jedności Europy. Patrzymy z zadowoleniem na wszelkie działania, jakie podjęto, aby sprecyzować zasady poszanowania praw człowieka.
Na koniec, w odniesieniu do uzasadnionej i koniecznej jedności ekonomiczno-politycznej Europy oraz wobec znaków nadziei, takich jak uznanie prawa do godnego życia, wyrażamy gorące życzenie, aby w duchu twórczej wierności tradycji humanistycznej i chrześcijańskiej naszego kontynentu został zagwarantowany prymat wartości etycznych i duchowych”.
3. Ziarno odmiany
WSTĘP
Przechodząc do kolejnej części spotkania powiedz:
Jedną z najważniejszych form odmiany naszej ziemi i jednym z największych darów Ducha Świętego dla nszych czasów są ludzie, którzy zdecydowali się złożyć swoje życie w ofierze, aby być znakiem dla Kościoła i Europy. Zapoznajmy się teraz z ich postaciami.
AKTYWIZACJA
Praca na forum ogólnym. Aby ta część spotkania wypadła jak najbardziej imponująco trzeba wcześniej zadać uczestnikom zadanie zgromadzenia informacji o męczennikach chrześcijańskich i niechrześcijańskich ostatnich lat. W grupach mają zaprezentować następnie te postaci męczenników. Różnorodność postaci, religii, krajów będzie owocowała atrakcyjnością relacji i zainteresowaniem słuchaczy.
PUENTA
Podsumowując trzecią część spotkania przekaż treści zawarte w kolejnym fragmencie adhortacji.
EE, 13: Pragnę jednak zwrócić uwagę szczególnie na pewne znaki, które pojawiły się w życiu sensu stricto kościelnym. Przede wszystkim wraz z Ojcami synodalnymi pragnę przypomnieć wszystkim – aby nigdy nie został zapomniany – ten wielki znak nadziei, jaki stanowią tak liczni świadkowie wiary chrześcijańskiej, którzy żyli w ostatnim stuleciu zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Potrafili oni zrealizować w swym życiu Ewangelię mimo wrogości i prześladowań, często aż po najwyższą próbę przelania krwi.
Świadkowie, szczególnie ci, którzy ponieśli męczeństwo, są wielkim, wymownym znakiem, który mamy podziwiać i naśladować. Potwierdzają oni żywotność Kościoła; jawią się jako światło dla Kościoła i dla ludzkości, ponieważ pozwolili zajaśnieć w ciemnościach światłu Chrystusa; należąc do różnych wyznań chrześcijańskich, stanowią również znak nadziei dla ekumenizmu; jesteśmy bowiem pewni, że ich krew „jest także limfą jedności dla Kościoła”.
Jeszcze bardziej wyraźnie mówią nam oni, że męczeństwo jest najwyższym wcieleniem Ewangelii nadziei: „Męczennicy bowiem głoszą tę Ewangelię i dają jej świadectwo swym życiem aż do przelania krwi, ponieważ są pewni, że nie mogą żyć bez Chrystusa, i gotowi są umrzeć dla Niego w przekonaniu, że Jezus jest Panem i Zbawicielem człowieka, a zatem jedynie w Nim człowiek znajduje prawdziwą pełnię życia. W ten sposób, zgodnie z napomnieniem apostoła Piotra, okazują gotowość do uzasadnienia nadziei, która w nich jest (por. 1 P 3,14-15). Męczennicy ponadto głoszą «Ewangelię nadziei», gdyż ofiara ich życia jest najradykalniejszym i największym owocem tej ofiary żywej, świętej i Bogu przyjemnej, która stanowi prawdziwy kult duchowy (por. Rz 12,1), źródło, duszę i szczyt wszelkiej chrześcijańskiej liturgii.
W końcu służą oni «Ewangelii nadziei», gdyż ich męczeństwo stanowi najwyższy wyraz miłości i służby człowiekowi, ukazując, że posłuszeństwo prawu Ewangelii rodzi życie moralne i takie współistnienie społeczne, które szanuje i umacnia godność i wolność każdej osoby ludzkiej”.
Tu jest także chwila na wspólną modlitwę. Modlimy się w intencji dziękczynnej za męczenników ostatnich lat, a także dla każdego z nas o wolność, jaką mieli ci męczennicy…
4. Podziw czy naśladowanie?
WSTĘP
Wprowadzając uczestników w kolejną część spotkania powiedz:
Modlitwa o wolność i modlitwa o odwagę świadczenia o Bogu i wierze dodaje czlowiekowi mocy Ducha Świętego, aby w chwili próby nie wycofać się, nie zrezygnować, nie poddać się złu i zwątpieniu.
Jedną z form poddania się w dzisiejszym świecie jest uznawanie Chrystusa za Pana, cytowanie Jego słów, znajomość Jego dzieł. Jej elementem jest także wiedza na temat świętych naszych czasów. Towarzyszy temu wielki podziw dla Chrystusa i Jego misji, nieobcy jest zachwyt nad ofiarnością i poświęceniem świętych.
Problem w tym, że na zachwycie się kończy. I brakuje już decyzji, aby życie budować na prawdzie Ewangelii. Dlaczego tak jest, że człowiek zatrzymuje się w połowie drogi? Dlaczego nie decyduje się iść do końca? Dlaczego nie kształtuje swego zycia radykalnie na Chrystusie?
Poszukajmy jeszcze przez chwilę odpowiedzi na te pytania. A pomocą będzie nam pewna przypowieść Jezusa…
Poproś jedną osobę o przeczytanie poniższego fragmentu z Ewangelii.
Łk 6,46-49: Czemu to wzywacie Mnie: Panie, Panie, a nie czynicie tego, co mówię? Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je. Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, potok wezbrany uderzył w ten dom, ale nie zdołał go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany. Lecz ten, kto słucha, a nie wypełnia, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. [Gdy] potok uderzył w niego, od razu runął, a upadek jego był wielki.
AKTYWIZACJA
Praca w grupach. Dobrze będzie utworzyć nowe grupy, co może sprzyjać wyzwoleniu nowej inicjatywy i aktywności. Każdej grupie daj papier i przybory do pisania oraz kartkę z przeczytanym przed chwilą fragmentem Ewangelii.
Przedstaw grupom zadanie do wykonania: Zadanie jest następujące: chodzi o narysowanie i opisanie domu człowieka, który tylko podziwia Chrystusa Pana i na tym podziwie się zatrzymuje. A także o schematyczne narysowanie i opisanie domu człowieka, który w swoim życiu wypełnia wskazania Ewangelii. Czym te dwa domy wyrażające wartości życiowe tych ludzi będą się charakteryzowały?
Określ czas niezbędny na wykonanie tych ćwiczeń. Po jego upływie prezentacja prac metodą karuzeli – na wyraźny znak prowadzącego podajemy kartki z grupy do grupy i oglądamy owoce naszej pracy. Musisz już wtedy mieć przygotowane dwa duże arkusze papieru, najlepiej wycięte w kształcie domku i podpisane „dom na skale” oraz „dom na pisaku”. Na tych arkuszach przyklejamy wymyślone przez nas dzieła.
PUENTA
Podsumowując tę część spotkania przekaż treść kolejnego fragmentu papieskiej adhortacji.
EE, 14: Owocem nawrócenia dokonującego się pod wpływem Ewangelii jest świętość licznych mężczyzn i kobiet naszych czasów. Nie tylko tych, którzy zostali oficjalnie ogłoszeni świętymi przez Kościół, ale również tych, którzy z prostotą i w codziennym życiu dali świadectwo swej wierności Chrystusowi. Nie sposób zapomnieć o niezliczonych synach i córkach Kościoła, którzy na przestrzeni dziejów kontynentu europejskiego realizowali wielkoduszną, autentyczną świętość w ukryciu życia rodzinnego, zawodowego i społecznego.
„Oni wszyscy, niczym «żywe kamienie» wsparte na Chrystusie, «kamieniu węgielnym», tworzyli Europę jako budowlę duchową i moralną, pozostawiając potomności najcenniejsze dziedzictwo. Tak spełniła się obietnica Chrystusa: «Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca» (J 14,12). Święci są żywym dowodem spełnienia się tej obietnicy i zachęcają, aby wierzyć w nią nawet w najtrudniejszych godzinach dziejów”.
5. Parafia – miejsce dorastania do świętości
WSTĘP
Zapraszając do ostatniej części naszego spotkania powiedz: Każdy z nas stanowi cząstkę swojej własnej parafii. W niej właśnie dorastamy do codziennej świętości. Czy czujemy się odpowiedzialni za swoją parafię? Czy bierzemy udział w życiu jakiejś wspólnoty parafialnej? Czy traktujemy tylko kościół – brzydko mówiąc – jako punkt „usług duchowlanych”?
AKTYWIZACJA
Praca na forum ogólnym. Prawdopodobnie pod koniec spotkania uczestnicy będą zmęczeni, ale zaproś ich jeszcze do chwili wysiłku i skupienia, do krótkiej dyskusji na temat odpowiedzialności za życie własnej parafii. Powiedz: Poszukajmy jeszcze przez chwilę motywów naszego zaangażowania się w życie parafii? Poszukajmy nowych form zaangażowania właściwych sytuacji ludzi świeckich rożnego stanu i powołania. Jakie formy zaangażowania są możliwe w mojej sytuacji?
Wszystkie wnioski i propozycje wypływające w trakcie dyskusji warto notować na dużej planszy, aby nie przepadły, aby je w ten sposób wyeksponować na forum.
PUENTA
Na zakończenie spotkania pozostaje do przekazania uczestnikom bardzo wdzięczny fragment posynodalnej adhortacji, mówiący o roli parafii i wspólnot religijnych.
EE, 15-16: Ewangelia wciąż wydaje owoce we wspólnotach parafialnych, wśród osób konsekrowanych, w stowarzyszeniach laikatu, w grupach modlitewnych i apostolskich, w różnych wspólnotach młodzieżowych, jak również poprzez nowe ruchy i dzieła kościelne i ich rozpowszechnianie się. W każdym z nich bowiem ten sam Duch potrafi wzbudzać wciąż na nowo oddanie sprawie Ewangelii, wielkoduszną gotowość do służby, życie chrześcijańskie nacechowane ewangelicznym radykalizmem i zapałem misyjnym.
Dziś jeszcze w Europie, tak w krajach postkomunistycznych, jak i na Zachodzie, parafia – choć potrzebuje ciągłej odnowy – nadal ma do spełnienia i spełnia swoje niezbędne, bardzo aktualne posłannictwo w wymiarze duszpasterskim i eklezjalnym. Nadal potrafi ona dawać wiernym możliwość rzeczywistego prowadzenia życia chrześcijańskiego. Jest wciąż miejscem autentycznej humanizacji i socjalizacji, zarówno w bezimiennym i samotnym tłumie wielkich współczesnych miast, jak na słabo zaludnionych obszarach wiejskich.
Wyrażając moje ogromne uznanie dla życia i działania różnych apostolskich stowarzyszeń i organizacji, a szczególnie Akcji Katolickiej – równocześnie pragnę wraz z Ojcami synodalnymi podkreślić istotny wkład, jaki w komunii z innymi środowiskami kościelnymi, a nigdy w izolacji, mogą wnieść nowe ruchy i nowe wspólnoty kościelne. Te ostatnie bowiem „pomagają chrześcijanom żyć bardziej radykalnie według Ewangelii; są kolebką różnorodnych powołań i rodzą nowe formy konsekracji; rozwijają przede wszystkim powołanie osób świeckich i pozwalają mu wyrażać się w różnych środowiskach życia; sprzyjają świętości ludu; mogą nieść Dobrą Nowinę i napomnienie tym, którzy w inny sposób nie spotkaliby się z Kościołem. Często wspierają wysiłki ekumeniczne i otwierają drogi dialogu międzyreligijnego; stanowią środek zaradczy na rozprzestrzenianie się sekt; są ogromną pomocą w szerzeniu w Kościele ożywienia i radości”.