Wniebowstąpienie 2

1. Dziecko łaski

WSTĘP

Jako mężczyzna i zakonnik nie rozumiem jednej rzeczy – kobieta często mówi o mężczyźnie: „urodziłam mu dziecko”… dlaczego tak właśnie kobieta formułuje to zdanie?

matka polka  /25.04.2005 18:23/  nie życzę ci tego ale żebyś kiedyś nie płakała nie wiem czy masz dzieci czy nie, ale ty właśnie taka jesteś pusta zimna i zapatrzona w siebie. Ja nie jestem otyła i zworkowaciała a cenie się bardzo wysoko i jestem dumna z tego ze jestem mamą i sprawdzam się jako prawdziwa kobieta bo podjęłam decyzje i urodziłam dziecko choć mogłam być taka jak ty nic nie warta dla mojego męża, on mnie szanuje właśnie za to że urodziłam mu córkę i dla niego jestem najpiękniejszą kobietą a film oglądałam.[1]

Teraz o nas. Jesteśmy ze sobą od prawie czterech lat. Urodziłam mu córkę którą bardzo kocha. Jest dobrym ojcem tego mu nie można odmówić. Kiedy byłam w ciąży nawet nie zaproponował małżeństwa. Kiedy go o to pytam delikatnie mówi ze oczywiście zamierza się ze mną ożenić ale od słowa do czynu jakoś mu daleko. Wiem ze jest wiele związków na kocią łapę ale ja tego nie popieram. Uważam ze to sytuacja wygodna wyłącznie dla mężczyzny[2]

AKTYWIZACJA

Praca indywidualna. Formularz – kobieta. Zadanie jest następujące: poszukujemy odpowiedzi na pytanie: co to znaczy, że kobieta rodzi mężczyźnie dziecko? Prezentacja na forum. Czas na dyskusję.

PUENTA

KKK 1680 Wszystkie sakramenty, a zwłaszcza sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego, miały na celu ostatnią Paschę dziecka Bożego, która przez śmierć wprowadza je do życia w Królestwie niebieskim. Wówczas spełnia się to, co wyznajemy w wierze i nadziei: „Oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie”.

KKK 1681 Chrześcijański sens śmierci ukazuje się w świetle Misterium Paschalnego Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, w którym złożyliśmy naszą jedyną nadzieję. Chrześcijanin, który umiera w Chrystusie Jezusie, „opuszcza to ciało i staje w obliczu Pana”.

KKK 1682 Dzień śmierci jest dla chrześcijanina, po zakończeniu jego życia sakramentalnego, dopełnieniem nowych narodzin rozpoczętych na chrzcie; jest ostatecznym „upodobnieniem” go do „obrazu Syna”, którego udziela namaszczenie Duchem Świętym; jest uczestnictwem w Uczcie Królestwa, zapoczątkowanej w Eucharystii, nawet jeśli zachodziłaby jeszcze potrzeba ostatecznego oczyszczenia, by móc przywdziać szatę godową.

KKK 1683 Kościół, który jak matka nosił sakramentalnie w swoim łonie chrześcijanina podczas jego ziemskiej pielgrzymki, towarzyszy mu na końcu jego drogi, by oddać go „w ręce Ojca”.

Ofiaruje on Ojcu, w Chrystusie, dziecko Jego łaski i w nadziei składa w ziemi zasiew ciała, które zmartwychwstanie w chwale. Ofiarowanie to dokonuje się w pełni w czasie celebracji Ofiary eucharystycznej. Błogosławieństwa, które ją poprzedzają i po niej następują, są sakramentaliami.

KKK 1684 Pogrzeb chrześcijański nie udziela zmarłemu ani sakramentu, ani sakramentaliów; zmarły znajduje się już poza porządkiem ekonomii sakramentalnej. Pogrzeb chrześcijański jest jednak obrzędem liturgicznym Kościoła. Posługa Kościoła powinna w tym przypadku jasno wyrażać

• rzeczywistą łączność ze zmarłym,
• a także ożywiać uczestnictwo zgromadzonej wspólnoty w obrzędach
• i głosić jej życie wieczne.

KKK 1685 Różne obrzędy pogrzebu wyrażają paschalny charakter śmierci chrześcijańskiej oraz odpowiadają sytuacjom i tradycjom każdego regionu; dotyczy to także koloru liturgicznego.

KKK 1686 Obrzędy pogrzebu (Ordo Exsequiarum) liturgii rzymskiej proponują trzy formy pogrzebu, odpowiadające trzem miejscom ich sprawowania (dom, kościół i cmentarz). Bierze się również pod uwagę, co dla rodziny ma szczególne znaczenie, jakie są zwyczaje lokalne, czego wymaga kultura i pobożność ludowa. Przebieg celebracji jest wspólny wszystkim tradycjom liturgicznym i zawiera cztery główne momenty:

KKK 1687 Pozdrowienie wspólnoty. Obrzęd pogrzebu rozpoczyna się pozdrowieniem w duchu wiary. Do bliskich zmarłego kieruje się słowo słowa „pocieszenia” (w rozumieniu Nowego Testamentu jest to moc Ducha Świętego w nadziei.

Wspólnota zebrana na modlitwie oczekuje także „słów życia wiecznego”. Śmierć jednego z jej członków (lub jej rocznica, siódmy lub czterdziesty trzydziesty dzień po niej) jest okazją, którą powinno się wykorzystać na zwrócenie uwagi na to, co przekracza perspektywy „tego świata”, i na doprowadzenie wiernych do prawdziwych perspektyw wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego.

KKK 1688 Liturgia słowa. Liturgia słowa w czasie pogrzebu wymaga tym bardziej szczególnego przygotowania, że w zebranej wspólnocie mogą znajdować się wierni, którzy rzadko uczestniczą w liturgii, oraz przyjaciele zmarłego nie będący chrześcijanami. Zwłaszcza homilia powinna „unikać rodzaju literackiego pochwalnej mowy pogrzebowej” oraz ukazywać misterium śmierci chrześcijańskiej w świetle Chrystusa Zmartwychwstałego.

KKK 1689 Ofiara eucharystyczna. Gdy celebracja ma miejsce w kościele, Eucharystia stanowi centrum paschalnej rzeczywistości śmierci chrześcijańskiej. Wtedy właśnie Kościół wyraża swoją skuteczną jedność ze zmarłym, ofiarując Ojcu, w Duchu Świętym, ofiarę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Prosi on wówczas, by jego dziecko zostało oczyszczone z grzechów oraz ich skutków i zostało przyjęte do paschalnej pełni Uczty w Królestwie niebieskim.

Przez celebrację Eucharystii wspólnota wiernych, a szczególnie rodzina zmarłego uczy się żyć w łączności z tym, który „zasnął w Panu”, przyjmując Ciało Chrystusa, którego zmarły nadal jest żywym członkiem, modląc się za niego i z nim.

KKK 1690 Pożegnanie zmarłego. Żegnając zmarłego, Kościół „poleca go Bogu”. Jest to „ostatnie pożegnanie, jakie wspólnota chrześcijańska oddaje swemu członkowi, zanim jego ciało będzie wyniesione i pogrzebane”. Tradycja bizantyjska wyraża je przez pocałunek zmarłego.

W tym ostatnim pozdrowieniu „śpiewamy dla uczczenia jego odejścia z tego życia i rozstania się z nami, ale także dlatego że nadal trwamy w komunii i w zjednoczeniu.

Śmierć nie oddziela nas od siebie, ponieważ wszyscy zdążamy tą samą drogą i odnajdziemy się w tym samym miejscu. Nie będziemy nigdy rozłączeni, ponieważ żyjemy dla Chrystusa i teraz jesteśmy zjednoczeni z Chrystusem, idąc ku Niemu… Wszyscy razem będziemy kiedyś w Chrystusie”.

2. Mieszkanie

WSTĘP

Po swoim zmartwychwstaniu Chrystus nie powrócił do dawnego sposobu przebywania z uczniami, pragnie jednak być z nami wszystkimi zawsze w domu Ojca. Powrócił do Niego, aby nam przygotować nowe, wieczne mieszkania.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Metoda – decyzja o przyznaniu apartamentu. Zadanie jest następujące: układamy treść decyzji o przyznaniu luksusowego apartamentu w Niebie bezdomnemu człowiekowi na ziemi. Niezbędne jest uzasadnienie przyznania takiego właśnie lokalu użytkowego. Forma arkusza – wg uznania i wyobraźni (może być chmurka lub inny „niebiański kształt”). Prezentacja na forum.

PUENTA

Powiedział: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem” (J 14,1-3).

W Liście do Hebrajczyków czytamy, że Chrystus wszedł do nieba, aby „wstawiać się za nami przed obliczem Boga” (Hbr 9,24). Powrót do Ojca przez wniebowstąpienie był także warunkiem zesłania nam Ducha Świętego. Chrystus powiedział: „Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was Moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16,7).

Chrystus, który wstąpił do nieba, przyjdzie ponownie, aby wziąć do domu Ojca wszystkich wierzących w Niego i kochających Go. To przyjście urzeczywistnia się dla pojedynczego człowieka w chwili śmierci, a dla wszystkich ludzi – w dzień drugiego przyjścia Zbawiciela w chwale na końcu świata.

Po widzialnym uniesieniu się Jezusa do nieba Jego uczniowie otrzymali odpowiednie pouczenie. I tak, gdy „uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach, i rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba»” (Dz 1,10-11).

3. Obecność

WSTĘP

Chrystus, który zmartwychwstał i wstąpił do nieba, nie pozbawia nas możliwości kontaktowania się i przebywania z Nim.

AKTYWIZACJA

Praca na forum. Dyskusja. Zadanie jest następujące: poszukujemy odpowiedzi na pytania:

• jak w naszych czasach podchodzi się do sposobów obecności Chrystusa między nami?
• Czy te sposoby są zrozumiałe i czytelne?
• Czy odpowiednie dla człowieka naszych czasów?
• Jakie są zalety i wady tych sposobów?
• Jaka jest ich przyszłość?
• Czy w przyszłości ludzie będą z nich korzystać?

PUENTA

Chrystus, który zmartwychwstał i wstąpił do nieba, nie pozbawia nas możliwości kontaktowania się i przebywania z Nim. Modlitwa, liturgia, sakramenty, szczególnie zaś Komunia św. – to różne formy spotkań z uwielbionym Panem. Zapewnił On swoich uczniów o swej stałej obecności słowami: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20).

Jezus jest tam, gdzie dwaj albo trzej gromadzą się w Jego imię (por. Mt 18,20). Zbawiciel może też być obecny w samym sercu ludzkim. On bowiem zapewnił nas: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać” (J 14,23).

[1] http://kobieta.interia.pl/news?sid=4044636&cid=4043669&cinf=613982

[2] http://www.babyboom.pl/forum/index.php/topic,1440.0.html