Zdumienie II

1. Przeciwieństwa

WSTĘP

1. Co jest przeciwieństwem zdumienia? Szarość, codzienność, przyzwyczajenie, nuda, pospolitość?
2. W codziennym zabieganiu nie zawsze nas stać na zdumienie w czasie Eucharystii, na zdumienie z powodu wielkich spraw Bożych i ludzkich dziejących się na naszych oczach. Dużo łatwiej przychodzi nam nudzić się i czekać, aż skończy się liturgia, by można było spokojnie iść do domu.
3. Więc może pozbyć się nudy i wrzucić ją na… tacę?

AKTYWIZACJA

1. Praca indywidualna i na forum.
2. Pomoce: przybory do pisania, karteczki czyste lub karteczki w formie banknotów lub powiększonych monet, mogą być zrobione z kartonu.
3. Zadanie do wykonania: poszukujemy odpowiedzi na pytanie: dlaczego w czasie Mszy św. człowiek się nudzi? Odpowiedzi wpisujemy na karteczki, jedna odpowiedź – jedna kartka. Kartki wrzucamy na tacę, jedna prowadzący lub chętna osoba je zbiera, następnie wysypujemy je na stół, siadamy wokół. Odczytujemy treść z kartek i szukamy wspólnie szukamy odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób przyczyny naszej nudy można zamienić się w zdumienie? Co zrobić, aby od czasu do czasu zachwycić się na Mszy św., które niczym szczególnym nie miała nas właściwie zaskoczyć… Jeśli jest większa grupa uczestników, to można podzielić całość na kilkuosobowe grupy.

Czas na dyskusję na forum.

PYTANIA DO DYSKUSJI

1. Czy W kościele jest dużo nudy?
2. Jak działa na naszą więź z Bogiem?
3. Co jest jej przyczyną? Dlaczego właściwie się pojawia?
4. Czy nuda jest zła? Czy może być szansą dla człowieka?
5. Jak wpływa na obraz liturgii, Kościoła? Czy ma wpływ także na moja wiarę?

KOMENTARZ PROWADZĄCEGO

1. Papież Benedykt XVI pisze w swojej encyklice:

EDE, 5. Fundamentem i źródłem Kościoła jest całe Triduum paschale, ale niejako zawiera się ono, jest uprzedzone i «skoncentrowane» na zawsze w darze Eucharystii. W tym darze Jezus Chrystus przekazał Kościołowi nieustanne uobecnianie tajemnicy paschalnej. W nim ustanowił tajemniczą «równoczesność» między tamtym Triduum i wszystkimi mijającymi wiekami.

Myśl ta rodzi w nas uczucia wielkiego i wdzięcznego zdumienia. Wydarzenie paschalne i Eucharystia, która je uobecnia przez wieki, mają niezmierzoną «pojemność».

Obejmują niejako całą historię, ku której skierowana jest łaska Odkupienia. To zdumienie winno zawsze odżywać w Kościele zgromadzonym na sprawowaniu Eucharystii.

2. Pojemność Eucharystii jest rzeczywiście imponująca. Nie do ogarnięcia. Zatem jest, jak wiele ogromnych i nieogarnionych spraw, często niezrozumiana, także nie rozumiana, i może dlatego również nudna.
3. Z drugiej strony – nie wszystko da się zrozumieć. W wierze jest miejsce na Tajemnicę. To jest właśnie największa Tajemnica, wprost przekazania biskupom i kapłanom.

PUENTA

EDE, 5. (…) To zdumienie winno zawsze odżywać w Kościele zgromadzonym na sprawowaniu Eucharystii.

W sposób szczególny jednak winno towarzyszyć szafarzowi Eucharystii. To on, dzięki władzy udzielonej mu w sakramencie Święceń, dokonuje przeistoczenia. To on wypowiada z mocą Chrystusowe słowa z Wieczernika: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane… To jest Krew moja, która za was będzie wylana…».

Kapłan wypowiada te słowa, a raczej użycza swoich ust i swojego głosu Temu, który wypowiedział je w Wieczerniku i który chce, ażeby były wypowiadane z pokolenia na pokolenie przez wszystkich, którzy w Kościele uczestniczą w sposób służebny w Jego kapłaństwie.

2. Program

WSTĘP

1. Nuda w liturgii nie spadają jak błyskawica z nieba. Działają zupełnie inaczej. Jak kurz. Kurz na meblach osiada powoli i niemal niedostrzegalnie. Podobnie jest z nudą w kościele – powoli i z czasem ogarnia coraz większe rejony.
2. Na kurz jest sposób – środki chemiczne nadające meblom połysk i świeżość, a przy okazji jeszcze zapobiegające gromadzeniu się kurzu…
3. Czy jest także jakaś „chemia”, która nas uchroni przez nudą? \zachęci do zdumienia? Sprowokuje je właśnie?
4. Benedykt XVI podpowiada nam w swojej encyklice:

EDE, 6. Kontemplacja oblicza Chrystusa — kontemplacja wraz z Maryją — jest «programem», który zaproponowałem Kościołowi u początku trzeciego tysiąclecia, zachęcając go, by z entuzjazmem nowej ewangelizacji wypłynął na głębię na morzu dziejów.

Kontemplowanie Chrystusa zakłada umiejętność rozpoznawania Go, gdziekolwiek się objawia, obecny na różne sposoby, ale przede wszystkim w żywym sakramencie Jego Ciała i Jego Krwi.

AKTYWIZACJA

1. Praca w grupach. Metoda – droga do kontemplacji..
2. Pomoce: tekst o wędrówce uczniów do Emaus, papier, przybory do pisania.
3. Zadanie do wykonania: na podstawie tekstu z Ewangelii tworzymy plan, pomysł, idee, „program” prowadzący do kontemplacji oblicza Chrystusa.
4. Prezentacja na forum. Czas na dyskusję.

PYTANIA DO DYSKUSJI

1. Kontemplacja jest darem, jak się do niego przygotować?
2. Co z ewangelicznej sceny odnajdujemy w naszym życiu?
3. Chrystus oczekiwany – Chrystus realny… nie będziemy Nim rozczarowani?
4. Jaki jest cel kontemplacji Oblicza Chrystusa? Co czego ma nas ona prowadzić?
5. Jaki jest w ogóle cel kontemplacji w naszych czasach?

KOMENTARZ PROWADZĄCEGO

1. Kontemplacja to dar, w którym Bóg odsłania siebie samego, ukazuje swoją moc, a jednocześnie udziela jej nam, abyśmy żyli jeszcze piękniej i jeszcze bardziej wierzyli w Niego. Abyśmy jeszcze bardziej BYLI tak, jak On sam JEST.
2. Jezus pozwala, aby otworzyły nam się oczy. On sam je otwiera ukazując siebie. Możemy tego doświadczyć najpełniej w czasie Eucharystii. Każdy osobiście może tego doświadczyć, a to doświadczenie buduje nas także jako wspólnotę Kościoła.

PUENTA

Papież Benedykt XVI pisze o tym:

EDE, 6. (…) Kościół żyje dzięki Chrystusowi eucharystycznemu, Nim się karmi, z Niego czerpie światło. Eucharystia jest tajemnicą wiary i jednocześnie «tajemnicą światła».

Za każdym razem, gdy Kościół sprawuje Eucharystię, wierni mogą w pewien sposób ponownie przeżywać doświadczenie dwóch uczniów z Emaus: «Otworzyły się im oczy i poznali Go» (Łk 24, 31).