Chrzest święty

1. Wizytówka

WSTĘP

Ludzie dzisiaj wręczają sobie wizytówki. Wiele są one w stanie powiedzieć o właścicielu. Niektóre są piękne i kolorowe, inne bardzo proste… człowiek wypisuje na nich to, co chce, aby inni się dowiedzieli… Wyobraźmy sobie, że zgłosił się do nas Pan Bóg, aby wydrukować sobie wizytówkę. Dał nam wolną rękę co do tekstu i jej kształtu. W gronie pracowników wymyślamy wizytówkę Bogu.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Zadanie – wykonanie projektu wizytówki dla Pana Boga. Grupa decyduje o wszystkich, co ma wchodzić w skład, treść, formę i zawartość wizytówki. Mile widziana kreatywność i wyobraźnia. Pomysły mogą być zupełnie nietypowe.

Czas na wykonanie zadania. Prezentacja na forum. czas na dyskusję.

PUENTA

Wizytówki są nie tylko dziełem naszej kreatywności. Miały zawierać w skrócie pewne informacje o Panu Bogu. Miały byc Jego znakiem wywoławczym, pierwszym kontaktem. Znakiem rozpoznawczym. Rozpoznaliśmy również u Boga pewne ważne cechy. Dlaczego o tym rozmawiamy?

Wyobraźcie sobie, że dokładnie taką wizytówkę zapragnął mieć pierwszy człowiek… chciał się tytułować Bogiem… pamiętacie może, w jaki sposób chciał to uczynić w raju? W sumie… nie ma się co dziwić… w końcu tam nie było tak świetnie, jakby się mogło wydawać…

2. Lista zysków i strat

WSTĘP

W raju życie było idealne? Hmmm… trzeba było przecież pracować, kopać rowy, aby woda docierała do zakątków ogrodu. Można także było wystawić się na pokusy, na działania złego ducha… o jednej z takich sytuacji możemy przeczytać w Księdze Rodzaju.

Rdz 3,1-8: A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: «Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?» Niewiasta odpowiedziała wężowi: «Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli». Wtedy rzekł wąż do niewiasty: «Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło». Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski. Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach, metoda – drzewko decyzyjne.[1] Stawiamy siebie w roli Ewy!!! Sytuacja wymagająca decyzji: zjeść jabłko, czy nie? Możliwe rozwiązania:……………. (dwa czy trzy?) Skutki: ………….. wypisanie. Cele: co nam to da? Co chcemy osiągnąć? Jakie korzyści odnieść? Czas na wykonanie zadania. Prezentacja na forum. Czas na dyskusję.

PUENTA

„Wspólnym doświadczeniem ludzi wszystkich kultur i religii jest to, że jesteśmy zanurzeni, uwikłani w zło i to, że każdy człowieka szuka drogi uwolnienia się od zła. W księdze Rodzaju to doświadczenie uwikłania w zło zostało przetransponowane na dobrze znany obraz zerwania owocu z drzewa poznania dobra i zła. Co mówi ten obraz?

Otóż Pan Bóg stwarzając człowieka, stworzył go naprawdę na swój obraz i podobieństwo. Diabeł jednak mówi człowiekowi, że to nieprawda, że dopiero należy coś zrobić, aby stać się podobnym Bogu. Stąd jego słowa: „staniecie się jako bogowie”. I człowiek „coś” robi. Zrywa owoc, który należał do Boga i zjada go po to, aby już nikt nie mógł mu go odebrać. Otóż wszedł w posiadanie tego, co należało do Boga. I uwikłał się w coś, co można nazwać „przekleństwem posiadania”. C.S. Lewis nazywa to zjawisko „skrzywionym pragnieniem posiadania”: posiadam cos, gdy zabieram to komuś i biorę sobie na własność. A gdy już to coś staje się moim, zaczynam się bać, by nikt mi tego nie odebrał i w ten sposób zostaję niewolnikiem rzeczy. (…) Chrzest jest drogą do tego, by to przekleństwo posiadania radykalnie pokonać… znaleźć drogę, która stwarza szansę do pokonania go. JAK?

Jezus Chrystus, Syn Boży, jako człowiek jest wolny od wszelkiego grzechu, czyli także od tego przekleństwa posiadania. On także może dokonać tego, czego my nie potrafimy: bezgranicznie powierzyć się Ojcu i w dialogu miłości całkowicie Go przyjąć. Taki głęboki dialog jest totalną pełnią szczęścia. Taka wymiana miłości osób stwarza dla nich nowy świat: świat zmartwychwstały, cudowny, Boży świat. I oto chrześcijanin poprzez chrzest może przejść tę cudowną, wyzwalającą drogę razem z Jezusem.

Ryt chrztu to wykonanie pewnej czynności, która jest odtworzeniem określonego wydarzenia: odtworzeniem drogi Chrystusa przez śmierć do zmartwychwstania.

Znak krzyża na początku celebracji wyciska pieczęć Chrystusa na tym, który ma do Niego należeć, i oznacza łaskę odkupienia, jaką Chrystus nabył dla nas przez swój Krzyż.

Głoszenie słowa Bożego oświeca kandydatów i zgromadzenie prawdą objawioną i pobudza ich do udzielenia odpowiedzi wiary, nieodłącznej od chrztu. Chrzest jest bowiem w szczególny sposób „sakramentem wiary”, ponieważ jest sakramentalnym wejściem w życie wiary.

Ponieważ chrzest oznacza wyzwolenie od grzechu i od kusiciela, czyli diabła, dlatego wypowiada się nad kandydatem egzorcyzm (lub kilka innych egzorcyzmów). Namaszcza się go olejem katechumenów lub celebrans kładzie na niego rękę, a on w sposób wyraźny wyrzeka się szatana.

Tak przygotowany kandydat do chrztu może wyznać wiarę Kościoła, której zostanie „powierzony” przez chrzest.

Następuje wówczas istotny obrzęd sakramentu – chrzest w sensie ścisłym. Oznacza on i urzeczywistnia śmierć dla grzechu i wejście w życie Trójcy Świętej przez upodobnienie do Misterium Paschalnego Chrystusa. W sposób najbardziej znaczący dokonuje się chrztu przez trzykrotne zanurzenie w wodzie chrzcielnej. Już od starożytności może on być także udzielany przez trzykrotne polanie wodą głowy kandydata.

Namaszczenie krzyżmem świętym, wonnym olejem poświęconym przez biskupa, oznacza dar Ducha Świętego dla neofity. Stał się on chrześcijaninem, to znaczy „namaszczonym” Duchem Świętym, wszczepionym w Chrystusa, który jest namaszczony jako kapłan, prorok i król.

Biała szata ukazuje, że ochrzczony „przyoblekł się w Chrystusa” (Ga 3,27) i zmartwychwstał z Chrystusem.Świeca zapalona od  paschału oznacza, że Chrystus oświecił neofitę i że ochrzczeni sa w Chrystusie „światłem świata” (Mt 5,14). Nowo ochrzczony jest teraz dzieckiem Bożym w Jedynym Synu. Może odmawiać modlitwę dzieci Bożych „Ojcze nasz”.

Pierwsza Komunia eucharystyczna Neofita, który stał się dzieckiem Bożym i przywdział szatę godową, zostaje przyjęty „na ucztę godów Baranka” i otrzymuje pokarm nowego życia – Ciało i Krew Chrystusa.

Uroczyste błogosławieństwo kończy obrzęd udzielania chrztu. Podczas chrztu niemowląt szczególne miejsce zajmuje błogosławieństwo matki.

[1] Na podst.: E. Brudnik, A. Moszyńska, B. Owczarska, Ja i mój uczeń pracujemy aktywnie. Przewodnik po metodach aktywizujących, Zakład Wydawniczy SFS, Kielce 2000.