O wierze 81-85

Grupa docelowa: Dorośli Rodzaj nauki: Lektura Tagi: brak tagów

PDF Druk

Sąd ostateczny

Pewnego razu wybrano mnie do sądu koleżeńskiego. Przyjąłem wybór, podziękowałem za zaufanie. Myślałem, że przez całą kadencję będę właściwie bezrobotny… wszak ludzie wokół byli uprzejmi i serdeczni.
Jak grom z jasnego nieba spadła na mnie informacja o pewnym konflikcie i skierowaniu sprawy do rozstrzygnięcia przez sąd koleżeński. Trzeba było zagłębić się w fakty, okoliczności, ludzkie słabości i zarzuty, wznieść się na wyżyny szacunku dla człowieka przy jednoczesnej sprawiedliwej ocenie czynów.
Cała ta sytuacja skojarzyła mi się w pewnym momencie z sądem ostatecznym…
KKK 678 W ślad za prorokami i Janem Chrzcicielem Jezus zapowiedział w swoim przepowiadaniu sąd, który nastąpi w dniu ostatecznym. Zostanie wtedy ujawnione postępowanie każdego człowieka i wyjdą na jaw tajemnice serc.
Nastąpi wtedy potępienie zawinionej niewiary, która lekceważyła łaskę ofiarowaną przez Boga. Postawa wobec bliźniego objawi przyjęcie lub odrzucenie łaski i miłości Bożej. Jezus powie w dniu ostatecznym: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).
KKK 679 Chrystus jest Panem życia wiecznego. Do Niego jako do Odkupiciela świata należy pełne prawo ostatecznego osądzenia czynów i serc ludzi. „Nabył” On to prawo przez swój Krzyż. W taki sposób Ojciec „cały sąd przekazał Synowi” (J 5, 22).
Syn jednak nie przyszedł, by sądzić, ale by zbawić i dać życie, które jest w Nim. Przez odrzucenie łaski w tym życiu każdy osądza już samego siebie, otrzymuje według swoich uczynków i może nawet potępić się na wieczność, odrzucając Ducha miłości..
Człowiekowi trudno jest sądzić postępowanie drugiego człowieka. Nie jesteśmy często w stanie zrozumieć motywów postępowania, intencji, wszystkich okoliczności…
Sąd ostateczny będzie chyba dużo bardziej prosty niż nasz ludzki sąd koleżeński. W końcu ludzi sądzić będzie sam Chrystus. KKK 681 W dniu sądu na końcu świata Chrystus przyjdzie w chwale, aby doprowadzić do ostatecznego triumfu dobra nad złem, które w historii, jak pszenica i kąkol, rosły razem.

Wierzę w Ducha Świętego

Moi uczniowie mówią: to przypadek, że jestem chrześcijaninem. W takim kraju się urodziłem, w takiej rodzinie, w takiej kulturze, w takich czasach… mógłbym równie dobrze urodzić się kiedy indziej, mógłbym przyjść na świat w rodzinie niewierzącej, buddyjskiej, animistycznej, czy na przykład wyznającej kult cargo.
Nic bardziej mylnego! Dar wiary to nie przypadek. Nie przypadek, ale celowe działanie Ducha Świętego.
KKK 683 „Nikt… nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: <<Panem jest Jezus>>” (1 Kor 12, 3). „Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!” (Ga 4, 6). Poznanie wiary jest możliwe tylko w Duchu Świętym. Aby pozostawać w jedności z Chrystusem, trzeba najpierw zostać poruszonym przez Ducha Świętego. To On wychodzi naprzeciw nas i wzbudza w nas wiarę.
Mocą naszego chrztu, pierwszego sakramentu wiary, życie, które ma swoje źródło w Ojcu i zostaje nam ofiarowane w Synu, jest nam udzielane wewnętrznie i osobowo przez Ducha Świętego w Kościele.
Po co Duch obdarza nas wiarą? Poco ta łaska? Czy po to,aby utrudnić człowiekowi życie?
KKK 684 Duch Święty przez swoją łaskę pierwszy wzbudza naszą wiarę i udziela nowego życia, które polega na tym, abyśmy znali „jedynego prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłał, Jezusa Chrystusa” (J 17, 3).
KŁOPOT Z DUCHEM ŚWIĘTYM POLEGA JEDNAK NA TYM, ŻE Jest On jednak ostatni w objawieniu Osób Trójcy Świętej. Św. Grzegorz z Nazjanzu, „Teolog”, wyjaśnia ten rozwój pedagogią Boskiego „zstępowania”:

Stary Testament głosił wyraźnie Ojca, Syna zaś bardzo niejasno. Nowy objawił Syna i pozwolił dostrzec Bóstwo Ducha. Teraz Duch mieszka pośród nas i udziela nam jaśniejszego widzenia samego siebie. Nie było bowiem rzeczą roztropną głosić otwarcie Syna, gdy nie uznawano jeszcze Bóstwa Ojca, i dodawać Ducha Świętego jako nowy ciężar, jeśli można użyć nieco śmiałego wyrażenia, kiedy jeszcze Bóstwo Syna nie było uznane… Jedynie na drodze postępu i przechodzenia „od chwały do chwały” światło Trójcy Świętej zajaśnieje w pełniejszym blasku.

Moi uczniowie mówią: to przypadek, że jestem chrześcijaninem. A ja stale mam wrażenie, że takie rzeczy nie dzieją się przypadkowo. Że tym bardziej prawdziwa miłość nie jest przypadkowa…

Tchnienie

Pewnego dnia na urodzinach małej Weronki puszczalismy latawce. Złożylismy je najpierw z delikatnych części, przywiązaliśmy linki, a potem rozglądaliśmy się za powiewami wiatru.
Jak rozpoznać taki powiew? Muśnięcie na twarzy, szum liści w koronach drzew, kiwanie się trawy na łące… wiatr przybywa i, choć sam jest niewidoczny, swoją mocą podrywa latawce w górę i niesie na swoich skrzydłach…
Zupełnie podobnie jest z działaniem Ducha Świętego w człowieku.
KKK 687 Duch jest Tym, który objawia Boga, pozwala nam poznać Chrystusa, Słowo Boga, Jego żywe Słowo, ale nie wypowiada samego siebie…

Pozwala nam usłyszeć Słowo Ojca. Jego samego jednak nie słyszymy.

Poznajemy Go, gdy objawia nam Słowo i czyni nas zdolnymi do przyjęcia Go w wierze. Duch Prawdy, który „odsłania” nam Chrystusa, nie mówi „od siebie” (J 16, 13).

Skoro Duch jest niewidzialny i nie wypowiada samego siebie, ale objawia człowiekowi Słowo Ojca – czyli Chrystusa, to w końcu po czym, gdzie i jak można poznać, że On właśnie działa?
KKK 688 To właśnie Kościół, wspólnota żyjąca w wierze Apostołów, który tę wiarę przekazuje, jest miejscem naszego poznania Ducha Świętego:
– w Pismach, które On natchnął;
– w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są Ojcowie Kościoła;
– w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje;
– w liturgii sakramentalnej, w której przez jej słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do komunii z Chrystusem;
– w modlitwie, w której wstawia się za nami;
– w charyzmatach i urzędach, które budują Kościół;
– w znakach życia apostolskiego i misyjnego;
– w świadectwie świętych, w którym ukazuje swoją świętość i kontynuuje dzieło zbawienia.
Lubię się patrzyć na latawce bujające się na wietrze… pieknie prowadzone potrafią świetnie korzystać z wiatru… rozwijają jakby wtedy swoje skrzydła… i ukazują całe swoje piękno… zupełnie jak ludzkie serce napełnione Duchem Świętym…

Symbole działania Ducha

Kiedy przychodzę do przedszkola, to w jednej grupie dzieci zbiegają się i mówią: „Niech ksiądz nas POSTRASY…” Ja na to: „nie, bo będziecie się bały”. Ale one się upierają: „Ksiądznas stray tylko na niby, a my będziemy się bały TES tylko na niby”. No dobrze, zakładam kaptur na głowę i udaję groźnego ducha CY potwora, a dzieci z piskiem uciekają. Co siekawe – uciekają specjalnie tak, aby się dać złapać i przytulić.
No cóż, udając przed dziećmi jakiegoś „STRASNEGO DUCHA” muszę przybrać jakąś formę, ubrać go w gesty, ciało… Duch z natury jest niewidzialny, a ja muszę go jakoś pokazać…
Dlaczego o tym mówię? Ponieważ z Duchem Świętym jest zupełnie podobnie. Aby ukazać Jego działanie i obecność Biblia posługuje się dostrzegalnymi dla ludzkich zmysłów symbolami.
KKK 694 Woda. Symbolika wody oznacza działanie Ducha Świętego w sakramencie chrztu, ponieważ po wezwaniu Ducha Świętego staje się ona skutecznym znakiem sakramentalnym nowego narodzenia; jak nasze pierwsze naturalne narodzenie dokonało się w wodzie, tak woda chrzcielna rzeczywiście oznacza nasze narodzenie do życia Bożego, które jest nam udzielane w Duchu Świętym. Duch jest więc także w sposób osobowy Wodą żywą, która wypływa z boku Chrystusa ukrzyżowanego jak ze swego źródła i która tryska w nas na życie wieczne.
KKK 695 Namaszczenie. We wtajemniczeniu chrześcijańskim jest ono znakiem sakramentalnym. Chcąc jednak ująć w pełni całą wymowę tej symboliki, trzeba odwołać się do pierwszego namaszczenia dokonanego przez Ducha Świętego, którym było namaszczenie Jezusa. Chrystus (w języku hebrajskim „Mesjasz”) oznacza „namaszczony” Duchem Bożym. „Namaszczeni” Pana byli już w Starym Przymierzu16 w sposób szczególny król Dawid. Jezus jest Namaszczonym Boga w sposób zupełnie wyjątkowy, ponieważ człowieczeństwo, które przyjmuje Syn, jest całkowicie „namaszczone Duchem Świętym”. Jezus jest ustanowiony „Chrystusem” przez Ducha Świętego. (…) On napełnia Chrystusa i Jego moc wychodzi z Chrystusa, gdy uzdrawia i leczy choroby. On wreszcie wskrzesza Jezusa z martwych. Jezus, ustanowiony w pełni ,Chrystusem” w Jego człowieczeństwie zwyciężającym śmierć, wylewa obficie Ducha Świętego, aby KAŻDY CZŁOWIEK dążący do świętości przyoblekł sięw Chrystusa.
KKK 696 Ogień. Podczas gdy woda oznaczała narodzenie i płodność życia udzielanego w Duchu Świętym, ogień symbolizuje przekształcającą energię dzieł Ducha Świętego. Prorok Eliasz, który „powstał jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia” (Syr 48,1), swoją modlitwą sprowadza ogień z nieba na ofiarę na górze Karmel; jest on figurą ognia Ducha Świętego, który przekształca wszystko, czego dotknie. Jan Chrzciciel, który pójdzie przed Panem w duchu i mocy Eliasza” (Łk 1,17), zapowiada Chrystusa jako Tego, który „chrzcić… będzie Duchem Świętym i ogniem” (Łk 3, 16), tym Duchem, o którym Jezus powie: „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię, i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął” (Łk 12, 49). W postaci języków „jakby z ognia” Duch Święty spoczywa na uczniach w poranek Pięćdziesiątnicy i napełnia ich sobą (Dz 2, 3-4). Tradycja duchowa zachowa tę symbolikę ognia jako jedną z najlepiej wyrażających działanie Ducha Świętego: „Ducha nie gaście” (1 Tes 5, 19).
W przedszkolu dzieci z piskiem i śmiechem uciekają duchem, którego mizernie udaję. Po chwili siadamy w kółko na dywanie, modlimy się do Anioła Stróża i rozmawiamy o Bogu, Maryi, różnych wesołych wydarzeniach z życia codziennego. Wesołych, ponieważ jednym z owoców działania Ducha Świętego jest… radość.

Ukryte działanie Ducha Świętego

W szkole nie lubiłem historii. Nauczycielka stale się czepiała, robiła trudne sprawdziany, a i sama historia wydawała mi się nudna – ot, zlepek dat, przemian, władców, bitew, rewolucji…
Dzisiaj widzę, że zabrakło wtedy chyba najważniejszego – pokazania, że historia ma wewnetrzny sens, że jest jakaś więź, konsekwencja między tym, co było, a tym, co teraz jest.
Dlaczego o tym mówię?
Ponieważ w życiu człowieka może być tak, że żyję z dnia na dzień, zajmuję sięcodziennymi sprawami od rana do nocy. Potem siadam na chwilę, na przykład w święta, i zastanawiam się, jaki to ma sens? Gdzie tu działanie Boga, skoro człowiek ledwo wiąże koniec z końcem. Co ci księża wygadują – jakiś sens historii, konsekwencja… po prostu leci dzień za dniem. Pozostaje tylko nadzieja, że Bóg wie, co robi i że Duch Święty działa w tej codzienności.
A myślę, że naprawdę działa, i to nie od dzisiaj, nie od czasu, gdy się urodziłem, nie od dwóch tysięcy lat. Ale od zawsze. Od początku.
KKK 703 – 716 Bowiem Słowo Boga i Jego Tchnienie znajdują się u początku bytu i życia całego stworzenia. „W przypadku człowieka Bóg ukształtował go własnymi rękami (to znaczy przez Syna i Ducha Świętego)… i wycisnął na ukształtowanym ciele własną formę w taki sposób, by nawet to, co widzialne, miało Boski kształt”. Człowiek, zdeformowany przez grzech i śmierć, pozostaje „obrazem Bożym”, obrazem Syna, ale jest (..) pozbawiony „podobieństwa”. Obietnica dana Abrahamowi zapoczątkowuje ekonomię zbawienia, na końcu której sam Syn przyjmie „obraz” i odnowi go w jego „podobieństwie” do Ojca, przywracając Mu chwałę, czyli „Ducha Ożywiciela”.
Wbrew wszelkiej ludzkiej nadziei Bóg obiecuje Abrahamowi potomstwo jako owoc wiary i mocy Ducha. Potomstwem tym będzie (…) Bóg przyrzeka już w darze swojego umiłowanego Syna51 i Ducha obietnicy… „w oczekiwaniu na Odkupienie, które nas uczyni własnością Boga” (Ef 1, 13-14).
Teofanie (objawienia Boga) rozjaśniają drogę obietnicy, od patriarchów do Mojżesza i od Jozuego aż do wizji, które zapoczątkowują misję wielkich proroków. Tradycja chrześcijańska zawsze uważała, że w tych teofaniach pozwalało się widzieć i słyszeć Słowo Boże, równocześnie objawione i „zacienione” w obłoku Ducha Świętego. Pedagogia Boża ukazuje się szczególnie w darze Prawa Prawo zostało dane jako „wychowawca”, aby prowadzić Lud do Chrystusa (Ga 3, 24).
Prawo, jako znak obietnicy i przymierza, miało rządzić sercami i instytucjami ludu narodzonego z wiary Abrahama. „Jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym” (Wj 19, 5-6).
Zapomnienie o Prawie i niewierność przymierzu prowadzą do śmierci. Przychodzi Wygnanie – pozorne przekreślenie obietnic, a w rzeczywistości tajemnicza wierność Boga Zbawiciela i początek obiecanego odnowienia, ale według Ducha. Było rzeczą konieczną, aby lud Boży przeszedł to oczyszczenie. Wygnanie przynosi już w zamyśle Bożym cień Krzyża, a Reszta ubogich, która powraca z Wygnania, jest jedną z najbardziej wyraźnych figur Kościoła.
Teksty prorockie dotyczące wprost zesłania Ducha Świętego są wyroczniami, przez które Bóg mówi do serca swego ludu językiem obietnicy, z akcentami „miłości i wierności”; ich wypełnienie ogłosi Piotr w poranek Pięćdziesiątnicy. Według tych obietnic, w „czasach ostatecznych” Duch Pana odnowi serca ludzi, wypisując w nich nowe prawo; On zgromadzi i pojedna rozproszone i podzielone narody; przekształci pierwsze stworzenie i Bóg zamieszka razem z ludźmi w pokoju.
Bóg zamieszka razem z ludźmi w pokoju… a może to jest właśnie kres i sens historii świata?… a może i na tym właśnie polega sens życia każdego człowieka?