Ślub kościelny z osobą niewierzącą

1. Sto lat, sto lat…

WSTĘP

Przygotowania do ślubu wymagają wielu zabiegów, cierpliwości, niejednokrotnie pomysłowości i… mnóstwa pieniędzy. Warto się do tego przygotowywania  już odpowiednio wcześniej przygotować. Spróbujmy zatem…

AKTYWIZACJA

Pierwsze ćwiczenie składa się z kilku etapów.

ETAP 1     Uczniowie podzieleni na grupy wypisują na kartce wszystko, co łączy się z przygotowaniem i przebiegiem ślubu cywilnego i kościelnego. Zakres zdarzenia: od zaręczyn do pobudki po nocy poślubnej. Uczniowie koncentrują się na ilości zapisanych faktów, przygotowań, przedmiotów, sytuacji. Im więcej, tym lepiej.

ETAP 2     Po kilku minutach uczniowie otrzymują następujące polecenie: proszę wybrać z wymienionych punktów te, które ściśle dotyczą ślubu kościelnego. Uczniowie zaznaczają je na kartce przez podkreślenie lub zakreślenie markerem.

ETAP 3    Następnie podajemy uczniom następujące zadanie: proszę wybrać z zakreślonych fragmentów te, które mogą sprawić kłopot, przykrość, niechęć, odrazę, niepewność osobie niewierzącej.

PUENTA

Coraz więcej jest wśród nas ludzi niewierzących. Wyrastają w takich rodzinach, tracą wiarę z różnych powodów. Szukają „drugiej połowy” na całe życie. Gdy przychodzi decyzja o ślubie staja przed dylematem: tak lub nie. Również stronie wierzącej przychodzi często na myśl pytanie: czy istnieje możliwość ślubu kościelnego z osobą niewierzącą?[2]

Możliwość taka budzi dwie wątpliwości:

• czy ślub kościelny nie gwałci sumienia osoby niewierzącej, czy nie stawia jej w sytuacji nieszczerej, przymuszając do udawania wiary,
• czy ślub kościelny udzielany niewierzącemu nie narusza godności sakramentu: przecież sakramentów z natury rzeczy udziela się wyłącznie ludziom wierzącym.

Udzielenie ślubu kościelnego będzie możliwe tylko wtedy, gdy uda się pozytywnie rozstrzygnąć te dwie wątpliwości.

2. Małżeński labirynt

WSTĘP

O zawierających związek małżeński mówi się, że wstąpili na nową drogę życia. Droga ta przybiera często  – mówiąc obrazowo – różne kształty: od autostrady po krętą górską ścieżkę. Przybiera również postać LABIRYNTU.

AKTYWIZACJA

Uczniowie otrzymują papier formatu A3, praca w grupach. Zadaniem jest: narysować małżeństwo w postaci labiryntu. Wszelkie niebezpieczne momenty zaznaczyć i nazwać oraz poprowadzić drogę do centrum, gdzie będzie finałowy monet: szczęście.[4]

PUENTA

Pułapki labiryntów stworzone przez uczniów są różnorodne. Mogą być między nimi również i takie, które są pułapkami zastawianymi na wiarę, więź z Bogiem… stąd odnośnie zawierania małżeństw z osobą niewierzącą stanowisko Kościoła jest następujące: zazwyczaj odradza się zawierania takich małżeństw, ponieważ strona wierząca narażona jest wówczas na zobojętnienie w wierze, zaś dzieciom w takiej rodzinie może zabraknąć należytej atmosfery religijnej.

3. Wzbogacenie wzajemne małżonków

WSTĘP

Skoro człowiek niewierzący zdecyduje się  jednak – ze względu na partnera wierzącego – przystąpić do ślubu kościelnego, to ślub taki może go w pewien sposób ubogacić.

AKTYWIZACJA

Uczniowie odpowiadają na pytanie: w jaki sposób może ubogacić człowieka niewierzącego ślub kościelny z osobą wierzącą? Metoda – burza mózgów.

PUENTA

Co najmniej dwa momenty są tu istotne:

• podczas ślubu kościelnego składa się przysięgę na absolutną, dozgonność małżeństwa; to zupełnie coś innego niż dozgonność traktować warunkowo i liczyć się z możliwością rozwodu; jest w tej dozgonnej przysiędze akt wiary, że miłość nie jest relatywnym, że jest większa niż zewnętrzne uwarunkowania; jest w niej również zobowiązanie do pracy nad pogłębianiem tej miłości i do obrony małżeństwa w chwilach zagrożenia; dla strony niewierzącej ślub kościelny może być okazją do przeżycia i zaakceptowania tych aspektów życia małżeńskiego,
• ślub kościelny dla strony wierzącej jest sakramentem: Chrystus: przyjmuje wówczas moją miłość małżeńską i zaprasza, aby przez życie małżeńskie uczestniczył w Jego krzyżu i zmartwychwstaniu; dla strony niewierzącej sakrament może być celebracja tej miłości: że miłość jest jakby większa od człowieka, że jakby od nas nie pochodzi, jakbyśmy byli w niej zanurzeni; ślub kościelny może być dla strony niewierzącej wezwaniem do otwierania się na miłość; w liturgii strona niewierząca może usłyszeć ostrzeżenia, aby miłości nie zdradzać, i otuchę, że nie ma takich przeciwności, których nie dałoby się pokonać.

[1] Na podstawie: Jacek Salij OP, Szukającym drogi, W drodze, Poznań 1993, s.117.

[2] Inna wersja pierwszego punktu katechezy: Ludzie wierzący trwają w jedności z Chrystusem, umacniają miłość nadprzyrodzoną, wiarą kierują się w swoim życiu i postępowaniu, w codziennych wyborach życiowych. Są jednak wśród nas ludzie niewierzący, którzy przyszli na świat w takich właśnie rodzinach. Żyjąc w społeczności chrześcijańskiej co chwila jednak spotykają się z „Problemem Chrystusa” – kościoły widoczne niemal na każdym miejscu, krzyże, obrazy w domach itp. Mimo woli jakoś muszą się do Niego ustosunkować. AKTYWIZACJA: Uczniowie szukają odpowiedzi na pytanie: jak traktują Chrystusa ludzie niewierzący? Kim jest On dla nich? Za kogo Go uważają? Propozycje uczniów wypisujemy na tablicy. PUENTA:

[3] Metoda zaczerpnięta z: Krystyna Ostrowska, W poszukiwaniu wartości, GWP, Gdańsk 1994, s. 60.

[4] Dla uczniów zdolniejszych można zaproponować stworzenie planszy do strategicznej gry komputerowej „Małżeństwo”, ewentualnie gry planszowej, ze wszystkimi koniecznymi elementami – stratami i bonusami.