Poczucie własnej wartości

Grupa docelowa: Młodzież Rodzaj nauki: Katecheza Tagi: Poczucie wartości

1. Bajka

WSTĘP

Posłuchajmy na wstępie pewnej bajki…

Opowieść o szczególnej duszyczce

Bóg kocha wszystkich[1] tak samo, ale nawet w Raju jest zawsze ktoś, kto kocha Go bardziej niż inni. W rajskim żywocie jest taka szczególna chwila, na którą każdy czeka z drżeniem: tak jest wtedy, gdy Ojciec niebieski posyła dusze na ziemię. Często są one niechętne opuszczeniu nieba, dlatego – kiedy zbliża się czas ich zejścia na ziemię – Pan wzywa każdą i mówi jej słowa zachęty.

I tak nadeszła kolej na jedna z tych dusz, co kochają Boga nade wszystko. Stanęła przed Bogiem w oczekiwaniu na misję. Bóg powiedział: „Czeka cię wyjątkowo ciężkie zadanie. Wymyśliłem je właśnie dla ciebie. Czy nie boisz się?” Duszyczka odpowiedziała: „Nie boję się, Boże, bo wiem, że Ty zawsze będziesz ze mną!”

Bóg rzekł: „Ponieważ będziesz miała znosić ciężkie życie na ziemi, daję ci przywilej, jakiego nie dałem żadnym innym: wybierz sama swojego anioła stróża”. Dusza odpowiedziała: „Bardzo chciałabym mieć przy sobie Archanioła Michała, ale wiem, że jest strasznie zajęty. Dlatego… chciałabym mieć jednego z najmniejszych i najweselszych aniołków, jacy istnieją! Po to, by nie dozwolił mi nigdy pogrążyć się w smutku, a zawsze dobrze mnie nastrajał!”

Pan Bóg był zadowolony. Spełnił jej życzenie i posłał ją na ziemię i przydzielił jej aniołka – wesołka, jakich mało. A po dziewięciu miesiącach ludzkiego czasu w pewnym domu urodziła się upośledzona dziewczynka…

AKTYWIZACJA

Praca na forum. Dyskusja. Poszukujemy odpowiedzi na pytania: dlaczego Bóg tak postąpił? Dlaczego nieszczęśliwemu człowiekowi „przydzielił duszyczkę” pogodną i wesołą? Czy da się to w życiu dostrzec? Co dla takiego człowieka jest ważne? Co jest ważne w tej sytuacji dla Boga?

PUENTA

Dlaczego o tym mówimy? Ayśmy dzisiaj zdali sobie sprawę z tego, co posiadamy, co jest dla nas ważne, jako ludzi, jako chłopaków i dziewczyn, jako kobiet i mężczyzn… warto to wyrazić oraz zdać sobie z tego sprawę.

2. Postać

WSTĘP

Pomysłem, który pomoże zdać sobie sprawę z cenionych przez nas wartości, które posiadamy lub których oczekujemy od siebie nawzajem, będzie ćwiczenie, które za chwilę wykonamy…

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Formularz – postać do wypełnienia. Zadanie jest następujące: należy wypełnić postać kolorami. Kolory będą symbolami wartości, których ludzie nawzajem oczekują od siebie. Dziewczyny wypełniają postacie chłopaków, i na odwrót. Liczy się wielkość zakreślonego pola oraz opis wartości.

PUENTA

Czy te wartości u chłopaków i dziewcząt są podobne? Czy podobne są również ich „skale zapotrzebowania”?

Jeśli TAK, to osoba znajdzie tu zaspokojenie poczucie własnej wartości. Jest to przeżycie trwałe, mało ulegające wahaniom w ciągu życia dorosłego człowieka. Jest ono źródłem podstawowego nastroju zwanego dobrym samopoczuciem psychicznym.

Jedną z najistotniejszych trudności kontaktu między ludźmi stanowi założenie, że to, co dla mnie jest wartościowe, powinno być wartościowe dla drugiego człowieka; że to, co mnie się nie podoba, nie powinno podobać się jemu…

Założenie to prowadzi do nieporozumień, urazów, pamiętanych długo, choć zadanych nieumyślnie.

Tutaj też trzeba zaznaczyć inność kobiety i mężczyzny na tej płaszczyźnie. Nie można powiedzieć: „gdybym ja była na jej miejscu, to…” ponieważ odrębności psychiczne są większe niż możliwości przeciętnej wyobraźni.

KOBIETA

Przeżywa swoją wartość w kategoriach estetycznych (ładna), szuka potwierdzenia codziennie w tysiącu drobnych zdarzeń lub odczytuje je w lustrze. Dlatego czasem tak przeżywa utratę piękna urody, odczuwa jej nietrwałość.

Odczuwa swoją wartość w kategoriach moralnych, zwłaszcza w dziedzinie obyczajowej (drażni „brzydkie zachowanie”, „brzydkie słownictwo”).

MĘŻCZYZNA

Przeżywa swoją wartość w poczuciu siły i sprawności fizycznej i umysłowej. Potem – w konkretnych osiągnięciach życiowych (stanowisko, dorobek materialny). Oczekuje uznania w sferze autorytetu, umiejętności i kompetencji…

[1] Opowieść z książki „Kamyki i perły”, Palabra, warszawa 1995.