19 niedziela zwykła, rok C

UWAGA – DRUGIE CZYTANIE I EWANGELIA MAJĄ WERSJĘ DŁUŻSZĄ I KRÓTSZĄ

KOMENTARZE

WSTĘP

„Gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze” to słowa z dzisiejszej Ewangelii. Odruchowo także w czasie Mszy św. nasze myśli biegną ku temu, co jest naszym skarbem, ale także ku temu, co jest dla nas w jakiś sposób ważne. Wplećmy to dzisiaj do naszej wspólnej modlitwy, te sprawy, które nosimy w sercach, powierzmy to spokojnie Jezusowi. Te myśli nie będą rozpraszać, ale ubogacą naszą modlitwę. Uczynią ją bardziej życiową i konkretną…

HOMILIA 1

1. Jednym z miłych zajęć dla dzieci jest wcielanie się w role postaci z bajek, książek i filmów. Przebieranie się, odgrywanie scen, poruszanie się, naśladowanie głosu. W pewnym sensie odgrywanie głównej roli w jakiejś historii. W konsekwencji także przyjmowanie w życiu postaw i wartości, które widzimy u ulubionych bohaterów. To można zobaczyć także u nas, dorosłych.
2. Słowo Boże podpowiada nam kilka ciekawych postaci, z którymi możemy się identyfikować.
3. W Księdze Mądrości będą to postacie drugoplanowe – ci, którzy przygotowywali się do wyjścia z Egiptu, „pobożni synowie dobrych” nazywa ich autor. Ale potem jest Abraham, Sara, Izaak i Jakub. W Ewangelii możemy się wcielić w tych, którzy czuwają i oczekują na swego Pana, jego sługi, raczej te dobre, choć czasami i nas oczekiwanie może znużyć i skłonić do głupich decyzji.
4. Zidentyfikowanie się z tymi konkretnymi postaciami pomaga nam zrozumieć drogę wiary, jakiś etap, na którym się znajdujemy. Gdzieś musimy ruszyć z miejsca w naszej wierze, gdzieś wytrwale dążyć ku obietnicy, gdzieś Bóg przełamuje nasze ograniczenia, wystawia nas na próbę, domaga się wytrwałości, wierności w oczekiwaniu…
5. Niepełny będzie jednak obraz naszej wiary, jeśli nie spojrzymy na nią oczami jeszcze jednej postaci, jeśli nie wcielimy się w jeszcze jedną osobę – Jezusa. To znaczy – na życie i Boże obietnice musimy spojrzeć dzisiaj JEGO oczami.
6. W encyklice papieża Franciszka, punkt 18, znaleźć można na ten temat niezwykłe słowa:

• Wiara nie tylko patrzy na Jezusa, ale patrzy z punktu widzenia Jezusa, Jego oczami: jest uczestnictwem w Jego sposobie patrzenia.
• W wielu dziedzinach życia zawierzamy innym osobom, znającym sprawy lepiej od nas. Mamy zaufanie do architekta, który buduje nasz dom, do farmaceuty, który daje nam lekarstwo mają­ce nas uzdrowić, do adwokata broniącego nas w sądzie.
• Potrzebujemy również kogoś, kto byłby wiarygodnym ekspertem w sprawach Boga. Je­zus, Jego Syn, jawi się jako Ten, kto poucza o Bogu. Życie Chrystusa, Jego sposób poznania Ojca, życie całkowicie w relacji z Nim, otwiera przed życiem ludzkim nową przestrzeń, i my możemy w nią wejść. By umożliwić nam poznanie Go, przyjęcie i naśladowanie, Syn Boży przyjął nasze ciało, i dzię­ki temu patrzył na Ojca także w sposób ludzki, będąc w drodze i żyjąc w czasie. Wiara chrześci­jańska jest wiarą we Wcielenie Słowa oraz w Jego zmartwychwstanie w ciele…

7. Spojrzeć na wiarę oczami Jezusa to dążyć do radości, zwycięstwa, do zmartwychwstania… tylko prawdziwy PAN potrafi służyć, przyjść i nie przynosić ze sobą lęku, kary, czy zemsty.
8. Patrzeć na wiarę oczami Jezusa to mówić – Jezu, zwyciężaj we mnie, bądź Panem mojego życia, mam do Ciebie zaufanie, wiesz, co robisz…
9. Nie wolno nam zatem w wierze – trzymając się nadal obrazu wchodzenia w rolę – wchodzić tylko w podrzędną sług, które kombinują – uda mi się, czy nie… mogę poszaleć, czy nie, Pan przyjdzie później… może mi się upiecze…
10. Na moje życie i na moją wiarę mam spojrzeć oczami Pana Jezusa. To jest jedyna i najważniejsza rola w moim życiu. Moja wiara nie może być wiarą jedynie statysty…

Poznań, 19 niedziela zwykła, rok C, 2013 rok.

HOMILIA 2

1. „Gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze”. Moje serce jest teraz w plastikowym kuble na śmieci, 450 km stąd. W kuble, do którego w piątek wieczorem wrzuciłem mój skarb. Nie mogę po niego wrócić, nie mogę o nim zapomnieć. Towarzyszył mi przez ostatnie 12 lat. Skarb niezawodny, pewny. On sprawiał, że chciało się wstać i iść dalej. Był obietnicą przygody i nigdy nie zawiódł…

2. Skarbem jest nasza wiara. Ona sprawia, że w drogę ruszył Abraham, że uwierzył Bożej obietnicy, przywędrował do ziemi obiecanej. Ofiarował Izaaka, którego urodziła mu Sara, będąc już w podeszłym wieku. Razem wędrowali drogą wiary i zawierzenia. Prowadzeni byli obietnicami Boża żywego.

3. „Gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze”. Te słowa prowokują pytania:

• czy chcesz ruszyć w drogę zwaną wiarą? chce chcesz ruszyć i na niej wytrwać?
• czy widzisz, że wiara to nie jakiś system etyczny, lecz spotkanie z Osobą Boga, który wskazuje kierunek wędrowania?
• jakich dóbr się spodziewasz? jakich rzeczywistości? Kim jest Obiecujący?

4. Papież Benedykt XVI pisał kiedyś, że „chrześcijaństwo to spotkanie, historia miłosna, to wydarzenie”. Aby się spotkać – trzeba wyruszyć w drogę naprzeciw Tego, który chce spotkania i zaprasza do niego – Boga! Nie wiemy, dokąd to spotkanie nas doprowadzi, bo wiara jest nieprzewidywalna.

5. Wiara jest nieprzewidywalna, lecz pewna jak obietnice Boże i ich wypełnienie:

• Abraham wyszedł nie wiedząc, dokąd idzie… dotarł!
• noc wyzwolenia stała się początkiem wędrówki narodu wybranego do ziemi obiecanej, do bliskości „ich Boga”,
• noc oczekiwania na powrót pana domu stanie się niesłychaną nagrodą,
• wierność i roztropność będzie nagrodzona słusznie wg oczekiwań pana.

6. A co leży w kuble na śmieci 450 km stąd? Ulubione, wierne buty do wędrówki po górach. Wiedziałem, że się skończą. Dlatego wziąłem je na pielgrzymkę bezdrożami. Będą nowe buty i nowe pielgrzymki. Mam taką nadzieję. I proszę: „Panie, niech nas ogarnie twoja łaska, według nadziei pokładanej w Tobie…”

Radonie, 7 sierpnia 2022, 19 niedziela zwykła, rok C, Mdr 18, 6-9; Ps 33; Hbr 11, 1-2. 8-19; Łk 12, 32-48