Święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika

HOMILIA 1

1. Trzy kroki, każdy jest ważny, żadnego nie można pominąć:

• jestem jak ziarno, mam przynieść dobry plon na polu Bożego świata,
• tracę życie, marnuję je, gdy staje się ono moim bożkiem, gdy brakuje zwyczajnej ofiarności,
• mam w życiu iść za Jezusem, Jego los – moim losem.

2. Ofiarność to nie bycie ofiarą. Ale mądre, roztropne realizowanie celów w życiu. Także rozwoju wiary.

3. Wtedy osiągniemy cel naszej wiary – zbawienie.

Gidle, 10 sierpnia 2018, Mdr 3,1-9; 2 Kor 9,6-10; Ps 112; J 12,24-26

HOMILIA 2

1. W Jerozolimie i okolicach trwają prześladowania chrześcijan, dlatego św. Paweł organizuje pomoc we wspólnotach przez siebie założonych. Pomoc – zbiórkę pieniędzy na utrzymanie, potrzeby codzienne.

2. Zachęca Koryntian do hojności odwołując się do symbolu ziarna i plonu.

3. Podstawą hojności jest gotowość do udzielenia pomocy, wsparcia w jakikolwiek sposób.

4. O św. Wawrzyńcu wiemy od wieków, jak troszczył się o ubogich. Za tę troskę poniósł śmierć męczeńską.

5. Z ciekawości przypomniałem sobie nasze dominikańskie Konstytucje, które mówią o duchu ubóstwa, abyśmy dzięki niemu: pełniej przylgnęli do Boga, łatwiej poświęcali się Bogu, odważniej głosili Boga.

6. Wspieraj nas w tym święty Wawrzyńcze.

Radonie, święto św. Wawrzyńca, 10 sierpnia 2022, Mdr 3,1-9; 2 Kor 9,6-10; Ps 112; J 12,24-26

HOMILIA 3

1. Obchodząc święto św. Wawrzyńca, warto przytoczyć określenie łaski, które pasuje do jego życiowej postawy. Też i św. Paweł pisze o bogactwie łaski, obfitości, którą Bóg może wylać.

2. Łaski, czyli czego? Łaska jest dobrowolną i wierną miłością Boga do ludzi, która ujawnia się w miłości przez działanie i dary zmierzające do zbawienia ludzi.

3. Ta miłość jest nieustępliwym pragnieniem czynienia dobra dla ludzi. Tę nieustępliwość ładnie widać w postawie św. Wawrzyńca. Jego mocne serce zaufało Panu!

Radonie, 10 sierpnia 2023, Mdr 3,1-9; 2 Kor 9,6-10; Ps 112; J 12,24-26

CZYTANIA

Czytanie z Księgi Mądrości (Mdr 3, 1-9)

Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju. Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności. Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich, Bóg ich bowiem doświadczył i znalazł ich godnymi siebie. Doświadczył ich jak złoto w tyglu i przyjął ich jak całopalną ofiarę. W dzień nawiedzenia swego zajaśnieją i rozbiegną się jak iskry po ściernisku. Będą sądzić ludy, zapanują nad narodami, a Pan królować będzie nad nimi na wieki. Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości będą przy Nim trwali: łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych.

LUB:

Czytanie z Drugiego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian (2 Kor 9, 6-10)

Bracia: Kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg. A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki według tego, co jest napisane: «Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki». Ten zaś, który daje nasienie siewcy, i chleba dostarczy ku pokrzepieniu, i ziarno rozmnoży, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości.

Psalm (Ps 112, 1-2. 5-6. 7-8. 9 (R.: por. 9a))

REF.: Mąż sprawiedliwy obdarza ubogich

Błogosławiony człowiek, który boi się Pana * i wielką radość znajduje w Jego przykazaniach.
Potomstwo jego będzie potężne na ziemi, * dostąpi błogosławieństwa pokolenie prawych.

Dobrze się wiedzie człowiekowi, który z litości pożycza * i swymi sprawami zarządza uczciwie.
Sprawiedliwy nigdy się nie zachwieje * i pozostanie w wiecznej pamięci.

Nie przelęknie się złej nowiny, * jego mocne serce zaufało Panu.
Jego wierne serce lękać się nie będzie * i spojrzy z wysoka na swych przeciwników.

Rozdaje i obdarza ubogich, * jego sprawiedliwość będzie trwała zawsze,
wywyższona z chwałą * będzie jego potęgą.

Słowa Ewangelii według świętego Jana (J 12,24-26)

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec».

ŻYCIORYS (źródło tekstu: brewiarz.pl):

Wawrzyniec był jednym z siedmiu diakonów Kościoła rzymskiego za czasów papieża Sykstusa II. Mimo że wiele osób sławiło jego bohaterską śmierć – m.in. św. Ambroży (+ 397), św. Augustyn (+ 430), św. Maksym z Turynu (+ ok. 467), św. Piotr Chryzolog (+ 450) i św. Leon Wielki (+ 461) – wiadomości historyczne o nim posiadamy bardzo skromne. Właściwie jedynym źródłem jest Liber Pontificalis (Księga Papieży), który śmierć Wawrzyńca wiąże bezpośrednio z męczeństwem papieża św. Sykstusa II, który zginął dnia 6 sierpnia 258 r. wraz ze swoimi czterema diakonami. Niektórzy pisarze współcześni w tym samym dniu i w tych samych okolicznościach sytuują męczeństwo Wawrzyńca. Temu jednak stanowczo sprzeciwia się powszechna i najdawniejsza tradycja rzymska. Jej wyrazem jest Passio, czyli opis męki wielkiego diakona.
Według niej Wawrzyniec miał być wyłączony z grupy skazanej na śmierć, która stanowiła orszak papieża. Wawrzyniec był bowiem administratorem majątku Kościoła w Rzymie. Miał równocześnie zleconą opiekę nad ubogimi. Namiestnik rzymski liczył, że namową i kuszącymi obietnicami, a w razie potrzeby katuszami, wymusi na nim oddanie całego majątku kościelnego w jego ręce. Wawrzyniec miał wówczas poprosić o kilka dni, aby mógł zebrać „skarby Kościoła” i pokazać je namiestnikowi. Kiedy nadszedł oznaczony dzień, diakon zgromadził wszystką biedotę Rzymu, którą wspierała gmina chrześcijańska. Miał przy tym wypowiedzieć słowa: „Oto są skarby Kościoła!” Zawiedziony tyran poddał go wyjątkowym katuszom. Walerian nakazał rozciągnąć go na żelaznych rusztach i wolno podgrzewać i piec żywcem w ogniu. Wawrzyniec miał się zdobyć jeszcze na słowa: „Widzisz, że ciało moje jest już dosyć przypieczone. Obróć je teraz na drugą stronę!” Św. Leon Wielki daje do tych słów piękny komentarz: „Jak silny musiał być ogień miłości Chrystusowej, skoro gasił on żar ognia naturalnego!”.
Według wspomnianego opisu męki Wawrzyniec miał być przedtem biczowany knutami z drutu, potem wieszano go wyrywając członki ze stawów. W żywocie jest podany jeszcze jeden szczegół. Kiedy prowadzono papieża św. Sykstusa na śmierć z jego diakonami, chciał iść z nim także Wawrzyniec. Wymawiał mu nawet słodko: „Gdzie idziesz, Ojcze, bez syna? Jakże obejdziesz się bez swojego diakona? Nigdy nie odprawiałeś Eucharystii bez niego, czymże więc mogłem ściągnąć na siebie twoją niełaskę?” Na to św. Sykstus miał odpowiedzieć: „Dla mnie, steranego wiekiem, jest przygotowana mniejsza próba. Ciebie czekają wiele większe cierpienia, ale też i piękniejsza czeka cię korona”. Niektórzy z krytyków są skłonni uznać ten dialog za późniejszy, dodany do opisu męczeństwa ku zbudowaniu wiernych.

Niezwykłe okoliczności męczeńskiej śmierci, poniesionej 10 sierpnia 258 r., rozbudziły w Kościele rzymskim niezwykły kult Wawrzyńca. Św. Augustyn pisze, że jak Jerozolima szczyci się św. Szczepanem, tak Rzym jest dumny ze św. Wawrzyńca. Największy zaś poeta starożytnego chrześcijaństwa, Prudencjusz (+ 440), w natchnionych strofach podaje, że bohaterska śmierć Wawrzyńca zadała cios bałwochwalstwu, które od tego czasu zaczęło chylić się ku upadkowi aż do ostatecznego zwycięstwa Chrystusowego Kościoła.
Ciało Męczennika pogrzebał św. Justyn, kapłan, w posesji św. Cyriaki. Co roku wierni tłumnie gromadzili się wokół jego grobu. Jego imię włączono do kanonu Mszy świętej i do Litanii do Wszystkich Świętych. Cesarz Konstantyn Wielki nad jego grobem w roku 330 wystawił bazylikę. Jeden z najdawniejszych zbiorów tekstów liturgicznych, zwany Sakramentarzem Leoniańskim, posiada kilkanaście różnych tekstów na uroczystość św. Wawrzyńca. Z Rzymu kult Męczennika rozszerzył się na cały Kościół. Niemcy przypisywali mu swoje zwycięstwo nad Madziarami w X w. Król hiszpański Filip II (+ 1598) ku czci św. Wawrzyńca wystawił w Escorial w pobliżu Madrytu na stokach gór Sierra de Guadarrama monumentalny zespół architektoniczny, obejmujący pałac królewski, klasztor augustianów i kościół – jako wotum za zwycięstwo odniesione nad Francuzami w bitwie pod Saint-Quentin 10 sierpnia 1557 r.
Wawrzyniec był w starożytności i średniowieczu jednym z najbardziej popularnych świętych. Już w pierwszej połowie IV stulecia na cmentarzu przy Via Tiburtina obchodzono święto męczennika Wawrzyńca. Doznawał on czci jako szczególny patron ubogich, piekarzy, kucharzy i bibliotekarzy. Wzywano go na pomoc w czasie pożarów i przeciw chorobom reumatycznym. Postać jego otoczono wieloma legendami. Jemu także przypisywano, że co piątek schodzi do czyśćca, aby wybawić stamtąd choć jedną duszę.

Kult Wawrzyńca wcześnie rozprzestrzenił się także na ziemie polskie. Jest patronem Hiszpanii i Norymbergi, diecezji pelplińskiej i Wodzisławia Śląskiego.

W ikonografii św. Wawrzyniec przedstawiany jest jako diakon w dalmatyce, czasami jako diakon ze stułą. Jego atrybutami są: księga, krata, palma, otwarta szafka, a w niej księgi Ewangelii, sakiewka, zwój.