22 niedziela zwykła, rok A

HOMILIA 1

1. „Jeśli twój brat zgrzeszy…” Grzech – czym właściwie jest? Nasuwa się automatycznie odpowiedź: czyn, słowo lub zaniedbanie przeciw Bogu lub bliźniemu…
2. KKK 1849: Grzech jest wykroczeniem przeciw rozumowi, prawdzie, prawemu sumieniu; jest brakiem prawdziwej miłości względem Boga i bliźniego z powodu niewłaściwego przywiązania do pewnych dóbr.
3. Grzeszych – gr. „harmatano” – rozminąć się z celem, nie trafić w sedno, popełnić błąd, pomylić drogę…
4. Pomylić drogę?… Czyli w moim życiu jest jakaś droga, jest jakiś cel. ten cel jest widoczny z Bożej perspektywy. Grzech jest zejściem na manowce z drogi wyznaczonej przez kochającego Boga. Dokąd dojdę kierując się swoimi pomysłami? Na ten temat każdy z nas mógłby zapewne długo opowiadać… A jeszcze więcej o dobrych radach, które słyszeliśmy, albo które dawaliśmy innym…
5. Nieprzypadkowo definicja grzechu rozpoczyna się od… rozumu. Od Boga go dostaliśmy, aby rozpoznawać, co jest dobre, a co złe, wybierać właściwe i za tym wyborem iść.
6. W naszych czasach często właśnie wierność rozumowi, zdrowemu rozsądkowi jest dowodem odwagi. ta droga naprawdę prowadzi do Boga.
7. Bądźmy zatem w naszej codzienności wierni rozumowi, wierni prawemu, dobrze wychowanemu sumieniu – to są skarby od Boga.
8. Dzieki nim nie rozminiemy się z celem, nie pomylimy życiowej drogi.

Gidle, 22 niedziela zwykła, rok A, 10 września 2017, Jer 20,7-9; Ps 63; Rz 12,1-2; Mt 16,21-27

HOMILIA 2

1. „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę”? Skoro jedna ludzka dusza jest cenniejsza od całego świata, to czym właściwie ona jest?

2. Skoro obchodzimy Rok Duszpasterski pod hasłem „Wierzę w Kościół Chrystusowy”, zatem przyjrzyjmy się, co Kościół naucza i w co wierzymy, gdy mowa o ludzkiej duszy:

• każdy żywy organizm – człowiek, roślina czy zwierzę – posiada duszę; dusza to zasada jedności, która odpowiada za to, że wszystkie działania organizmu żywego są spójne,
• dusza sprawia, że wszystkie cząsteczki żywego organizmu, wszystkie cząsteczki ciała, wszystkie części składowe stają się jednością; przestają być sobą, a stają się organizmem, w skład którego wchodzą,
• dusza nie tyle łączy się z ciałem, ale organizuje materię w taki sposób, że materia staje się ciałem,
• dlatego dzięki duszy materia może być ciałem; gdy duszy zabraknie, wtedy materia traci swoją tożsamość, staje się tylko zbiorem cząstek, które ulegną rozkładowi,
• dusza nie tylko organizuje materię w ciało, ale jest zasadą wszystkich działań i aktywności ciała – wszystko, co dzieje się w ciele, zostało zakorzenione w duszy: samoświadomość, intelekt, wola, ruch ciała, odżywianie się itp.,
• ludzie, zwierzęta i rośliny posiadają dusze, ale nie takie same; te dusze różnią się zakresem możliwości, jakie daje dusza, a mianowicie:
• dusza wegetatywna odpowiada za jedność organizmów roślinnych zdolnych do odżywiania się, wzrostu, rozmnażania się – taką duszę mają rośliny,
• dusza zmysłowa ma poza tym jeszcze możliwość percepcji oraz umożliwia poruszanie się – taką duszę zmysłową posiada każde zwierzę,
• człowiek ma duszę rozumną, która – obok powyższych cech – umożliwia świadomość, intelekt, wolę.

3. „Co da człowiek w zamian za swoją duszę?” Co można dać w zamian za zasadę jedności, która tak złożoną ludzką naturę ogarnia w jedno: wzrok, słuch, węch, dotyk, smak, ale i wyobraźnię, pamięć, instynkt. Dusza sprawia, że człowiek jest jednostką, harmonijną istotą. Na dodatek taka ludzka dusza jest nieśmiertelna, może istnieć bez ciała!

4. W dzisiejszych czytaniach ciało również jest obecne! Prorok Jeremiasz czuje w ciele wręcz powołanie do bycia świadkiem Boga.

5. Św. Paweł wzywa Rzymian, aby dali ciała swoje na ofiarę Bogu żywemu – aby przemieniali się przez wzgląd na Jego chwałę.

6. Nie mówiąc już o psalmie: „…pragnie Ciebie moja dusza, ciało moje tęskni za Tobą…”.

7. Wyzwaniem dla naszej wiary jest sprawa nieśmiertelności duszy ludzkiej, jej tęsknoty za ciałem, naszej wiary w zmartwychwstanie ciał, spore zainteresowanie budzi także pytanie o stwarzanie przez Boga takich ciał i dusz ludzkich, których życie będzie naznaczone cierpieniem duchowym, psychicznym lub fizycznym…

8. Byłaby szansa porozmawiać o tym w nowej kapelanii, gdyby ta istniała… póki co, Panie, nasz Boże, chcemy ujrzeć Twoją potęgę i chwałę, niech Cię sławią nasze wargi…

Radonie, 22 niedziela zwykła, rok A, 3 września 2023, Jer 20,7-9; Ps 63; Rz 12,1-2; Mt 16,21-27

HOMILIA 3

1. Ewangelia to jedna opowieść o wędrowaniu z Jezusem. To pewien model życia chrześcijanina.

2. Są mistrzowie i wzory, które siedzą w miejscu, uczniowie do nich pielgrzymują, potem wracają. Z innymi łączą się telepatycznie i „odbierają myśli” – cokolwiek to znaczy…

3. Życie chrześcijanina to droga, którą idzie z Jezusem i za Nim – na wzór Apostołów i Maryi, wielu uczniów.

4. Wędrującym z Nim daje On dzisiaj 3 wskazówki, stawia 3 warunki:

• zaprzyj się samego siebie – coś zupełnie innego niż starożytne „scito te ipsum”, albo znane nam i popularne obecnie zgłębianie własnego wnętrza, aby siebie samego zrozumieć; greckie słowo APARNEOMAI oznacza również „wzięcie dystansu wobec samego siebie”, „zaprzestanie skupienia na samym sobie”; czyli: wylecz się z choroby „jaizmu”… ja… ja… moje… dla mnie…; nabierz dystansu wobec siebie Jezus jest Panem życia, a nie ja…
• „weź krzyż swój” w czasach Jezusa krzyż był znakiem hańby… dziś publicznie nie linczuje się ludzi, nie hańbi na placach, a krzyż miał min. taką wymowę; wzięcie go oznacza podjęcie czasem ciężkiego losu, życia, chrześcijaństwa, gdy w domu i pracy śmieją się z Twojej pobożności; swój – oznacza osobistą decyzję!

DOKOŃCZYĆ

Gidle, 3 września 2017, Jer 20,7-9; Ps 63; Rz 12,1-2; Mt 16,21-27