Nabożeństwo fatimskie

1. Panie Jezu, PO CO to ubóstwo, głód, łzy, nienawiść, pogarda w dzisiejszej Ewangelii? Czy nie można docenić tego, co dobre? Czy nie powinieneś raczej potępić tych, którzy czynią innych głodnymi, doprowadzają do łez, nienawidzą, pogardzają innymi?…
2. Panie Jezu, nie rozumiem, ale nie nie będę Ci mówił, co masz robić…
3. Wiem jedno – te trudne doświadczenia hartują człowieka. Wychowują nas do życia, które z wiekiem i upływem czasu stawia nam coraz większe wymagania.
4. Po ludzku trzeba powiedzieć, że te trudy po prostu wychowują do znoszenia problemów i radzenia sobie z nimi.
5. To jest wymiar ludzki. Jest jeszcze wymiar Boży, można dziś powiedzieć – różańcowy.
6. Te błogosławieństwa mają swój ślad w tajemnicach różańca św.:
   • królestwo Boże – tam, gdzie czeka na nas Maryja,
   • nasycenie – ustanowienie Eucharystii, Chleba życia,
   • płacz – dźwiganie krzyża – radość Zmartwychwstania,
   • wielka nagroda w niebie – ten dar nie czeka, ale jest zapoczątkowany – my, jako Kościół, spotykamy się na modlitwie.

7. Te dwa wymiary – Boży i ludzki – schodzą się razem jak ręce składamy do modlitwy.

8. Módlmy się zatem i o wytrwałość w życiu – zwłaszcza dla młodych, aby się zahartowali i nie poddawali w życiu.

9. Celem naszego życia jest niebo, tam prowadzą nas tajemnice różańca świętego. Bogu niech będzie chwała w niebie i na ziemi. Amen.

Gidle, Łk 6, 20-26