Pasterka – Msza św. w nocy

HOMILIA 1

1. Dlaczego świętujemy dzisiaj Wigilię Bożego Narodzenia?

• biblijna koncepcja czasu: dzień zaczynał się wieczorem, po zapadnięciu zmroku, potem dzień wyłaniał się z ciemności nocy wraz ze światłem słonecznym,
• dlatego uroczystości mają swoje wigilie,
• dlatego może być dla nas znakiem gwiazda betlejemska, światło świecy Caritasu, płomień paschału wnoszonego do kościoła pogrążonego w ciemności nocy paschalnej.

2. Dzisiejsze czytania są pełne światła!

• do nas należy tylko pozwolić zapalić się tej radości z przyjścia Pana Jezusa,
• ale wiadomo: radość to tylko uczucie, ma to do siebie, że jest nietrwałe,
• co zatem trwałego może wydać dzisiejsza radość?

3. Bóg przychodzi, abyśmy „żyli na tym świecie” rozumnie (kierowali się zdrowym rozsądkiem), sprawiedliwie (przestrzegali zasad, Bożych przykazań), pobożnie (być religijnym, być świadkiem żywej wiary).

4. Niech światło Bożego Narodzenia ogarnie nasze serca, nasz kraj, cały świat, aby zapanował pokój i zgoda.

Polanica, Pasterka, Wigilia Bożego Narodzenia 2016, Iz 9,1-3.5-6; Tt 2,11-14; Łk 2,1-14

HOMILIA 2

1. Tej nocy w wielu kościołach figurka nowo narodzonego Jezusa zostanie uroczyście wniesiona w procesji i z czułością wręcz położona w żłóbku. Na sianku, w żłobie, z którego zazwyczaj zwierzęta jadły siano. Będzie mu tam dobrze i ciepło.

2. Stąd płynie pierwsza nauka dla nas – Bóg przychodzi w prosty sposób, przychodzi do naszych ludzkich warunków, miejsc, możliwości. Przygotowania na przyjście Pana są ważne – dla nas przychodzi po prostu do naszej codzienności.

3. Dziś nie każdy wie, czym jest żłób w stajni. Ale… może tu chodzić niekoniecznie o taki żłób, jaki pewnie sporo z nas zna ze stajni czy obory… Pewna interpretacja mówi, że słowo „fatne” mogło oznaczać też rodzaj przenośnego kosza lub torby, który zakładano na grzbiet zwierzęcia. Torba podwójna – z jednej strony narzędzia, z drugiej strony żywność. Tak więc Jezus – Chleb życia urodzony w Betlejem = Dom Chleba, który wydaje się innym, aby ofiara przyniosła zbawienie świata.

4. W tym kontekście też dzielenie się opłatkiem nabiera wyjątkowego znaczenia… Bóg daje siebie nam…

Polanica OSU, Boże Narodzenie 2019, Pasterka 24 grudnia 2019;

Wiktorówki, Pasterka 24 grudnia 2020 – rozszerzenie o pakowanie plecaka, Iz 9,1-3.5-6; Tt 2,11-14; Łk 2,1-14

HOMILIA 3

1. Wigilia. Dlaczego w liturgii Kościoła świętujemy Wigilię Bożego Narodzenia?

• biblijna koncepcja czasu: nowy dzień zaczyna się po zachodzie słońca, po zapadnięciu zmroku; wtedy widać pierwsze gwiazdy, planety odbijające światło gwiazd; Bóg stworzył świat, który wyłonił się z ciemności; Rdz: „tak upłynął dzień…, wieczór i poranek..”
• Wigilia BN – nie jest jedyną wigilią w roku liturgicznym; Wigilia Paschalna rozpoczyna świętowanie Wielkanocy; z wieloma czytaniami, często z chrztem, I Komunią, bierzmowaniem kandydatów i procesją rezurekcyjną w nocy,
• inne uroczystości kiedyś miały swoje wigilie – czas pokuty, spowiedzi, przypomnienia tajemnicy wiary, którą świętujemy w uroczystości.

2. Na czym polega tajemnica Bożego Narodzenia? Dlaczego i po co Słowo stało się Ciałem? Dlaczego Chrystus przyszedł na świat?

• Chrystus się narodził, aby nas zbawić i pojednać z Bogiem – to znaczy: aby we wspólnocie Kościoła przebaczyć grzechy i wezwać do przyjaźni z Bogiem!
• św. Grzegorz z Nyssy (IV w.) pisał o ludzkiej naturze po grzechu pierworodnym: chorej – wymagała uzdrowienia, upadłej – wymagała podniesienia, martwej – wymagała wskrzeszenia, zniewolonej – wymagała wyzwoliciela. Te powody zasługiwały na wzruszenie Boga, aby zniżył się i podźwignął ludzką maturę.
• abyśmy poznali miłość Bożą; Bóg dał swojego Syna ludziom, aby w ten sposób okazać swoją miłość; komu powierzysz swoje dzieci? – temu, komu zaufasz… Bóg nie tylko zaufał ludziom, ale ich ukochał…
• Chrystus się narodził, aby dla nas być wzorem świętości; niestety, świętość kojarzy nam się z duchową kulturystyką – takie wymodlone, „wyduchowione” ciało bez grzechu, z sześciopakiem łaski, a bicki uniosą każde cierpienie; rzeczywiście Jezus mówi: „weźcie moje jarzmo na siebie… ale to jarzmo, ciężar – mówi św. Augustyn – ma skrzydła po to, abyś poszybował w górę ku Bogu i razem z Nim,
• przyszedł na świat i stał się prawdziwym Człowiekiem, aby nas uczynić uczestnikami Bożej natury; jeśli mówimy do Boga „Ojcze nasz” to znaczy, że jesteśmy Jego dziećmi, za którymi On tęskni i chce nas mieć przy sobie, aby podzielić się Sobą, na tym polega tajemnica przebóstwienia, stawania się jednością z Ojcem w niebie; O. Joachim Badeni OP pisał o tej bliskości: „wynosi nic!”, ona jest tak intymna, że można jej nie zauważyć, „Boże ryzyko wcielenia – można być niezauważonym” (KKK 457 – 460).

3. Podsumowując: Syn Boży stał się człowiekiem, aby nas zbawić – pojednać z Bogiem, okazać nam miłość Bożą, być dla nas wzorem świętości, nas uczynić dziećmi Bożymi.

4. Daj nam przeżyć Twoje przyjście, abyśmy głosili Twoje zbawienie i rozgłaszali twoje cuda wśród wszystkich ludzi!

Radonie, Pasterka, Boże Narodzenie 2021, Iz 9,1-3.5-6; Tt 2,11-14; Łk 2,1-14

HOMILIA 4

1. W czasie pewnego spotkania grupy osób z Panem Profesorem Jerzym Bralczykiem można było zadawać mu pytania. Spotkanie było czarujące, uczestnicy „jedli z ręki” szanownemu gościowi.

2. W pewnym momencie padło pytanie: „Kiedy ostatnio czuł Pan autentyczną tremę?” Odpowiedź była zaskakująca: „Przed chwilą, przed spotkaniem… czułem ciężar, jakby w żołądku…”

3. Zabrzmiało autentycznie i z powagą. na własne oczy zobaczyliśmy, że sława, splendor, ogromne doświadczenie, urocze spotkania, odbierany podziw, przewidywalne spotkanie… to wszystko ma swój ciężar, o którym nikt nie wie…

4. Ciężarem bywają urocze, przewidywalne, podziwiane święta Bożego Narodzenia. Z różnego powodu: strajki w komunikacji, korki na autostradach, zabieganie w kuchni do późna w nocy. Trudne spotkania i rozmowy. Te ciężary znają tylko ci, którzy noszą je w sercu czy jak glut w żołądku…

5. Teraz wypadałoby wpuścić trochę światła do tej pasterkowej homilii i powiedzieć, że Bóg to rozumie, wspiera, błogosławi w trudnościach…

6. Że będziemy śpiewać „Chwała na wysokości Bogu”, a wtedy zrobi się lżej na sercu. Dlatego także, że tej chwały pełne są świąteczne czytania mszalne:

• Ps: „Głoście Jego chwałę wśród narodów…”,
• Tt: „Abyśmy żyli na tym świecie oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego”,
• Łk: „Stanął przy nich anioł Pański i chwała Pana zewsząd ich oświeciła”, „… mnóstwo zastępów anielskich, które wielbiły Boga słowami: „Chwała Bogu na wysokościach…”.

7. Rzecz w tym, że chwała Boża – po hebr. kawod lub kabod – w swoim rdzeniu oznacza „być ciężkim”. Nie – anielską ulotność, mgiełkę, lekki blask, ale… ciężar!

8. Trudno w ogóle wyrazić jej istotę: chwała Boża wypełnia ziemię, przenika cały świat, niebiosa ją głoszą i wyśpiewują, objawiła się ludowi, Mojżesz prosił o jej ukazanie Boga, jest obecnością Boga, Jego działaniem, ale nie Nim samym, jest obfitością dobra i prawdy, można dostrzec jej wspaniałość, ale jest czymś więcej niż ta wspaniałość…

9. Ziemia jest pełna Bożej chwały, choć tak często tej chwały nie dostrzegamy… Mówimy o pędzie życia, o tylu sprawach do ogarnięcia, że sił i czasu brakuje. To prawda. Więc choć w te święta sprawmy, aby małe rzeczy czy ciężary nam tej chwały nie przesłoniły… Himalaje mogą stać przed nami, ale jeśli położę na oczach dłoń, to gór nie zobaczę. Niech drobne sprawy nie przesłonią nam Bożej chwały w te dni…

Radonie, Pasterka, Boże Narodzenie 2022, Iz 9,1-3.5-6; Tt 2,11-14; Łk 2,1-14

HOMILIA 5

1. Nie da się ukryć – to wieczór i noc pełna wyjątkowej radości. Radości zarezerwowanej tylko dla tego wieczoru i tej nocy Bożego Narodzenia.

2. Czytamy słowa proroka Izajasza, który opisuje radość porównując ją do radości z udanych żniw, gdy wiemy, że nie zagrozi nam głód i poniewierka. Porównuje ją do radości przy podziale łupów, gdy po wygranej bitwie przychodzi nagroda za wysiłek i walkę. To radość tak wielka, jak w chwili odzyskania wolności, złamania jarzma niewoli.

3. „Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany”. Anioł mówi do pasterzy: „Dziś narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan”. To radość z przyjścia Boga na świat, na ten nasz ludzki świat….

4. Bóg i Pan staje się tak bliski, że można Go dotknąć, wziąć w ramiona, przygarnąć do siebie… Daleki, z nieba wysokiego, aby chodzić po tej stworzonej przez siebie ziemi… W Dzieciątku narodzonym w Betlejem przychodzi do nas wieczność, moc, świętość, życie, radość, która łączy się z tym, co tak bardzo ludzkie i ziemskie: ze słabością, grzechem, cierpieniem, śmiercią… Prawdziwy i jedyny Bóg przychodzi, aby nas uczynić dziedzicami nieba, przybranymi i ukochanymi dziećmi… On sam się uniża, aby nas wywyższyć…

5. Eucharystia jest po to, aby doświadczyć spotkania nieba i ziemi… Na ołtarzu ofiarujemy: chleb, wino, odrobinę wody… On sam przemienia je, abyśmy w Komunii św. przyjęli Jego Ciało i Krew – abyśmy mieli udział – my, ludzie – w Boskim życiu.

6. Może jednak być tak, że te święta, ta noc, nie jest z jakiejś przyczyny źródłem radości. Dlatego i ci, którym trudno w te święta o uśmiech i pogodę ducha, mogą wziąć do serca słowa z dzisiejszego fragmentu Listu św. Pawła Apostoła do Tytusa. Oto Boża łaska – czyli miłość niezasłużona – tak działa w duszy, umacnia i zachęca, aby żyć: rozumnie (roztropnie), sprawiedliwie i pobożnie.

7. Rozumne życie (roztropne, rozsądne) to po prostu troska o siebie samego, zadbanie o siebie w pędzie życia. Życie sprawiedliwe to mądre relacje z innymi. Życie pobożne to piękna więź z Bogiem.

8. Niech w te święta nie zabraknie powodów do ogromnej radości, ale także do refleksji i troski o siebie, relacje z innymi i więź z Bogiem żywym!

Radonie, Pasterka, Boże Narodzenie 2023, Iz 9,1-3.5-6; Tt 2,11-14; Łk 2,1-14