Powstanie Ewangelii

1. Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym Dei Verbum : „Święta Matka – Kościół silnie i bardzo stanowczo utrzymywał i utrzymuje, że cztery wspomniane ewangelie, których historyczność bez wahania stwierdza, podają wiernie to, co Jezus, Syn Boży, żyjąc wśród ludzi, dla wiecznego ich zbawienia rzeczywiście uczynił i czego uczył aż do dnia, w którym został wzięty do nieba (por. Dz 1,1-2).

2. Apostołowie po wniebowstąpieniu Pana to, co On powiedział i czynił, przekazali słuchaczom w pełniejszym zrozumieniu, którym cieszyli się pouczeni chwalebnymi wydarzeniami życia Jezusa oraz światłem Ducha prawdy oświeceni. Święci zaś autorzy napisali cztery Ewangelie, wybierając niektóre z wielu wiadomości przekazanych ustnie lub pisemnie; ujmując pewne rzeczy syntetycznie lub objaśniając, przy uwzględnieniu sytuacji Kościołów; zachowując wreszcie formę przepowiadania, ale zawsze tak, aby nam przekazać szczerą prawdę o Jezusie.

3. W tej przecież intencji pisali, czerpiąc z własnej pamięci i z własnych wspomnień, czy też korzystając ze świadectwa tych, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa, byśmy poznali prawdę tych nauk, które otrzymaliśmy” (DV 19).

4. Trzy fazy tradycji Ewangelii:

• publiczne życie Jezusa – nauczanie i działalność,
• przepowiadanie Apostołów – życie i głoszenie we wspólnocie pierwotnego Kościoła,
• redagowanie Ewangelii – moment kompozycji, utrwalenia na piśmie.

Tym trzem okresom odpowiadają trzy warstwy, które należy dostrzec w dzisiejszych Ewangeliach.

5. Stoimy zatem wobec:

– słów i czynów Jezusa,

– ale równocześnie wobec problemów i poglądów Apostołów i Kościoła pierwotnego, w którym oni przepowiadali,

– oraz wobec intencji i zamiarów ewangelistów.

W każdej sytuacji tutaj mamy do czynienia z natchnionym słowem Bożym.