Eliasz u wdowy
Gościć proroka to przyjąć słowo Boga. Eliasz u wdowy z Sarepty Sydońskiej (1 Krl 17,8–24)
WDOWA Z SAREPTY SYDOŃSKIEJ JAKO NARZĘDZIE W RĘKU BOGA (1 Krl 17,8-24)
HOMILIA 1
1. To bezczelność: prosić o jedzenie i wodę w czasie skrajnej suszy – na dodatek przez siebie samego zapowiedzianej. Bóg właśnie przez Eliasza zapowiedział suszę, potem żywił go i zaprowadził do ubogiej wdowy.
2. Ten sam Bóg, który na kraj zsyła suszę, za ciężkie grzechy ludzi, za odwrócenie się od Niego, ten sam Bóg daje ratunek.
3. Tu widzimy, dlaczego Eliasz wypełnił Boże polecenia: ponieważ Bóg był sprawiedliwy – za odejście, wybranie bożków – należała się kara; Bóg był godny zaufania – jak powiedział, tak się działo.
4. Uchroń nas, Panie, od głodu i pragnienia, suszy i nieszczęścia. Ale przede wszystkim od niewiary i pójścia za bożkami.
Gidle, 9 czerwca 2020, 1 Krl 17, 7-16; Ps 4; Mt 5, 13-16
HOMILIA 2
1. Za opowieścią o spotkaniu proroka Eliasza z biedną kobietą kryje się straszny paradoks:
- w obcym kraju wiara fenickiej kobiety w słowo Jahwe wypowiedziane przez proroka będzie przyczyną jej ocalenia,
- w tym samym czasie Izraelici odwróciwszy się od Boga Jahwe modlą się do Baala – bożka fenickiego… o deszcz! o plony i ustanie głodu!
2. Do Ciebie wołamy, Panie Boże jedyny w naszych życiowych głodach i pustyniach. „Wnieś nad nami światłość Twojego oblicza”.
Radonie, 7 czerwca 2022, 1 Krl 17, 7-16; Ps 4; Mt 5, 13-16