Tłumy i pokora

Grupa docelowa: Dorośli Rodzaj nauki: Homilia Tagi: Flp 2, Łk 14, Pokora, Pokora i dzięczynienie, Ps 22, Uniżenie Chrystusa

PDF Druk

HOMILIA 1

1. Bogu dzięki, że wraz z wiekiem, życiowym doświadczeniem przychodzi tez Boży dar, aby naśladować bardziej Chrystusa pokornego i uniżonego.

2. Porywanie tłumów jest fajne i daje satysfakcję. Kolana zgięte w imię Jezusa i język wyznający Jego chwałę – oto prawdziwa potęga!

Zakopane Karmel, 3 listopada 2020, Flp 2,5-11; Ps 22; Łk 14,15-24.

HOMILIA 2

Zauważmy, że ludzie uchylający się od zaproszenia na ucztę oddają się zajęciom uczciwym i pożytecznym. To są ludzie, którzy całe swoje serce włożyli w swoją pracę zawodową lub w budowanie rodziny.
To nie są ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani złodzieje.
To są poczciwi ludzie, pilnujący swojej pracy i swojej rodziny. Dlaczego zatem gospodarz uczty się rozgniewał na nich za to, że nie przyjęli jego zaproszenia?
Gospodarzem uczty w tej przypowieści jest Pan Bóg.
On stworzył nas nie po to, żebyśmy żyli tutaj i żeby potem ostateczny sens naszego życia rozpłynął się w nicości.
Pan Bóg nas stworzył do życia wiecznego, a ziemię i życie doczesne nam dał po to, abyśmy mogli urosnąć ku życiu wiecznemu, osiągnąć odpowiednią dojrzałość duchową.
Cała dzisiejsza przypowieść Pana Jezusa to w gruncie rzeczy jedno wielkie pytanie: czy naprawdę wierzę w życie wieczne?
Bo przypomnijmy sobie, jak to było.
Ktoś, siedząc przy stole razem z Panem Jezusem, powiedział: „Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w Królestwie Bożym”. Na to Pan Jezus odpowiedział przypowieścią o tym, jak to różni ludzie wymawiali się od zaproszenia na ucztę.

Gdańsk, 4 listopada 2025, Rz 12,5-16a, Ps 131, Łk 14,15-24.