25 niedziela zwykła, rok B

1. Zapowiedź męki, śmierci i zmartwychwstania pada w Ewangelii wg św. Marka trzykrotnie. Za pierwszym razem Piotr bierze Jezusa na stronę i tłumaczy Mu, że coś takiego nie powinno się wydarzyć. Za drugim razem uczniowie posprzeczali się między sobą, kto z nich jest największy. Za trzecim razem Jakub i Jan podejdą do Jezusa i wyrażą chęć zasiadania w Jego chwale po prawej i lewej stronie.

2. Czy oni stroją sobie żarty? Czy od uczniów Chrystusa moglibyśmy oczekiwać jednak czegoś więcej? Nie! Jeszcze nie! To jest normalna reakcja. Wobec cierpienia każdy jest amatorem, nowicjuszem, człowiekiem bezradnym.

3. Być może takie reakcje miały charakter „obronny” – zaprzeczenie, obojętność… Być może miały na celu wyjście z zaskoczenia, były niedojrzałymi próbami poradzenia sobie z zapowiedzią dramatu.

4. Sprawę pogarsza fakt, że bali się zapytać. Św. Marek kilkakrotnie pisze, że uczniowie słuchali Jezusa, widzieli Jego czyny – i ich nie rozumieli. Uciszenie burzy na jeziorze, rozmnożenie chleba… Marek wprost pisze – notując wspomnienia św. Piotra – „serce ich było bowiem skamieniałe”.

5. Ale jednak chyba żywiej zabiło – ożyło, gdy kłócili się w drodze o to, który z nich jest największy… Jak oni milczeli w domu, tak i my spuśćmy zasłonę milczenia na tę sytuację…

6. O czym przypomina nam dzisiaj słowo Boże:

• pytać! pytać po to jest modlitwa, szczera, pełna bólu, niezrozumienia, gniewu, Jezus nie zostawi jej bez odpowiedzi,
• strach co do Bożych planów może ogarnąć człowieka myślącego tylko naszymi kategoriami; „stary człowiek” będzie tłumaczył Bogu, co i kiedy powinien zrobić…
• „nowy człowiek”, bez wywyższania się, bez porównywania się z innymi, będzie jak dziecko przygarnięte przez Jezusa. I będzie powtarzał słowa dzisiejszego psalmu: „Oto mi Bóg dopomaga…”

Gdańsk, 25 niedziela zwykła, rok B, 22 września 2024, Mdr 2,12.17-20; Ps 54; Jk 3,16-4,3; Mk 9,30-37