Audiofilia

1. Męczennicy 20 wieku

WSTĘP

Przywitaj wszystkich uczestników spotkania. Sprawdź raz jeszcze materiały służące do prowadzenia spotkania oraz czy przygotowana przez Ciebie formuła spotkania będzie odpowiadać poziomowi grupy. Scenariusz spotkania zawiera bowiem tekst, który może okazać się drastyczny dla młodzieży młodszej.

Rozpoczynając spotkanie powiedz: Co jakiś czas w liturgii Kościoła wspominamy świętych męczenników. Kapłan ubiera wtedy ornat w kolorze krwi, czyli czerwonym, i wspomina narodziny dla nieba, czyli czyjąś męczeńską śmierć. Warto pamiętać, że męczennicy to nie wspomnienie dawnych czasów i ludzi sprzed kilkuset lat, ale stale aktualne wyzwanie i dar dla Kościoła. Męczeństwa dokonują się w naszych czasach, można powiedzieć – wczoraj i dzisiaj….

            Zresztą, nie zawsze męczeństwo musi kojarzyć się ze śmiercią. Nie zawsze Bóg żąda życia. Czasami zdarza się coś równie trudnego, jak śmierć…

AKTYWIZACJA

Podziel uczestników na kilkuosobowe grupy. Każdej grupie przekaż tekst listu siostry zakonnej. Przedstaw zadanie do wykonania: Zadanie do wykonania jest następujące: zapoznajemy się w grupach z treścią listu. Następnie poszukujemy odpowiedzi na pytania: dlaczego Bóg pozwolił, aby to się stało? Dlaczego Bóg pozwala, aby niewinni ludzie, żyjący na Jego chwałę doświadczali takiego cierpienia? Co Bóg ma z ludzkiego męczeństwa?

Odpowiedzi spisujemy na małych karteczkach, a następnie przyklejamy na dużym arkuszu papieru, który przypomina ornat w kolorze czerwonym. Można taki ornat pożyczyć oczywiście z zakrystii i taśmą przykleić karteczki. Określ czas na wykonanie ćwiczenia, rozdaj potrzebne pomoce.

Prezentacja na forum. Przedstawiciele grup odczytują treści przygotowane w dyskusji. Czas na wymianę opinii.

PUENTA

Podsumowując pierwszą część spotkania przekaż poniższe treści.

Świadectwo męczenników jest dla nas zawsze jakimś wyzwaniem – ono prowokuje, zmusza do zastanowienia. Ktoś, kto woli raczej oddać życie niż sprzeniewierzyć się głosowi sumienia, może budzić podziw albo nienawiść, ale z pewnością nie można wobec takiego człowieka przejść obojętnie. Męczennicy mają nam więc wiele do powiedzenia. Jednak przede wszystkim oni pytają nas o stan naszych sumień – pytają nas o wierność własnemu sumieniu.

Sumienie… Sobór watykański II nazywa sumienie „najtajniejszym ośrodkiem i sanktuarium człowieka” i wyjaśnia: „W głębi sumienia człowiek odkrywa prawo, którego sam sobie nie nakłada, lecz któremu winien być posłuszny i którego głos wzywający go zawsze tam, gdzie potrzeba, do miłowania i czynienia dobra, a unikania zła, rozbrzmiewa w sercu nakazem; czyń to, a tamtego unikaj” (Gaudium et spes, 16).

2. Wychowanie sumienia

WSTĘP

Przechodząc do kolejnej części spotkania przekaż poniższe treści.

Sumienie jest dla każdego człowieka sprawą o zasadniczym znaczeniu. Jest ono naszym wewnętrznym przewodnikiem i jest także sędzią naszych czasów.

Jakże ważne jest więc, aby nasze sumienia były prawe, aby ich osądy oparte były na prawdzie, aby dobro nazywały dobrem, a zło – złem. Aby – wedle słów Apostoła – umiały „rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rz 12,2).

AKTYWIZACJA

Podziel uczestników na małe grupy. Przedstaw zadanie do wykonania: Papież mówi o sumieniu, że powinno być prawe, oparte na prawdzie, aby pewnie nazywało dobro – dobrem, a zło – złem. Dochodzi się do tego wychowując sumienie w zgodzie z przykazaniami Bożymi. Jednak wskutek grzeszności człowieka nie zawsze to wychowanie się udaje. Występują czasami „opory materii”.

Zadaniem w grupach będzie zatem teraz napisanie małego informatora dla człowieka, który właściwie chce uformować swoje sumienie. Nazwijmy ten informator – korzystając z tytułu serii książek popularnych na rynku – „Wychowanie sumienia dla… opornych!” Jego treść musi odpowiadać na pytanie: co robić, aby właściwie wychować sumienie?

Rozdaj potrzebne materiały. Określ czas na wykonanie ćwiczenia.

Prezentacja na forum – odczytanie treści informatora przez przedstawiciela grupy. Podziękowanie za wykonaną pracę.

PUENTA

KKK 1783 Sumienie powinno być uformowane, a sąd moralny oświecony. Sumienie dobrze uformowane jest prawe i prawdziwe. Formułuje ono swoje sądy, kierując się rozumem, zgodnie z prawdziwym dobrem chcianym przez mądrość Stwórcy. Wychowanie sumienia jest nieodzowne w życiu każdego człowieka, który jest poddawany negatywnym wpływom, a przez grzech – kuszony do wybrania raczej własnego zdania i odrzucenia nauczania pewnego.

KKK 1784 Wychowanie sumienia jest zadaniem całego życia. Od najmłodszych lat wprowadza ono dziecko w poznawanie i praktykowanie prawa wewnętrznego, rozpoznawanego przez sumienie. Roztropne wychowanie kształtuje cnoty; chroni lub uwalnia od strachu, egoizmu i pychy, fałszywego poczucia winy i dążeń do upodobania w sobie, zrodzonego z ludzkich słabości i błędów. Wychowanie sumienia zapewnia wolność i prowadzi do pokoju serca.

KKK 1785 W formowaniu sumienia słowo Boże jest światłem na naszej drodze; powinniśmy przyjmować je przez wiarę i modlitwę oraz stosować w praktyce. Powinniśmy także badać nasze sumienie, wpatrując się w krzyż Pana. Jesteśmy wspierani darami Ducha Świętego, wspomagani świadectwem lub radami innych ludzi i prowadzeni pewnym nauczaniem Kościoła

3. Człowiek sumienia

WSTĘP

Przechodząc do kolejnej części spotkania powiedz: Człowiek o prawidłowo ukształtowanym sumieniu, postępujący zgodnie z jego głosem, może być nazwany „człowiekiem sumienia”.

AKTYWIZACJA

Praca na forum ogólnym. Dyskusja. Przedstaw zadanie do wykonania: Poszukajmy wspólnie odpowiedzi na pytanie: co to znaczy być „człowiekiem sumienia”?

Wnioski z dyskusji można zapisywać na arkuszu papieru. Prowadzący pilnuje, aby rozmowa się nie przeciagneła, miała właściwe tempo, udziela głosu i w stosownym momencie przechodzi do puenty.

PUENTA

Podsumowując kolejną częśćspotkania przekaż poniższe treści.

Być człowiekiem sumienia, to znaczy przede wszystkim w każdej sytuacji swojego sumienia słuchać i jego głosu w sobie nie zagłuszać, choć jest on nieraz trudny i wymagający; to znaczy angażować się w dobro i pomnażać je w sobie i wokół siebie, a także nie godzić się nigdy na zło, w myśl słów świętego Pawła: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!” (Rz 12,21).

Być człowiekiem sumienia, to znaczy wymagać od siebie, podnosić się z własnych upadków, ciągle na nowo się nawracać. Być człowiekiem sumienia, to znaczy angażować się w budowanie królestwa Bożego: królestwa prawdy i życia, sprawiedliwości, miłości i pokoju, w naszych rodzinach, w społecznościach, w których żyjemy, i w całej Ojczyźnie; to znaczy także podejmować odważnie odpowiedzialność za sprawy publiczne; troszczyć się o dobro wspólne, nie zamykać oczu na biedy i potrzeby bliźnich, w duchu ewangelicznej solidarności: „Jeden drugiego brzemiona noście” (Ga 6,2).