Bł. Joanna, matka św. Dominika

Msza św. popołudniowa, bł. Joanny, matki św. Ojca Dominika, 2 sierpnia 2013

HOMILIA

1. Bardzo często nasze talenty, predyspozycje dzie-dziczymy po przodkach. I bardzo miło jest wi-dzieć piękne u dzieci piękne cechy, które prze-jęły, rozwijają po rodzicach czy dziadkach. To jest wymiar indywidualny ludzkiego życia.
2. Nie tylko cechy dziedziczymy, ale i zachowania, wartości, sposoby postępowania. Stają się cenne, gdy je poznamy, przyswoimy i uznamy za ważne. Nazwałbym to wymiarem społecznym, wspólno-towym.
3. O tym właśnie mówią dzisiejsze czytania. Pierw-sze opisuje świętowanie Izraela – ofiary, zebra-nie, post, powstrzymanie się od pracy, radość, pierwociny, gesty kapłana. To wszystko przeję-liśmy od Izraela, takie jest i nasze świętowanie. Tak Bóg nam nakazuje, aby Jemu oddawać cześć. To jest wymiar wspólnotowy naszej wiary.
4. Wymiar indywidualny – łatwo powiedzieć wiara. Zbyt łatwo. Dzisiaj kojarzy się niestety z tym, co może być, co można mieć, zgubić, znaleźć, jak klucze, pomadka lub koszulka. W sumie wszyst-kie te rzeczy można zastąpić nowymi, lepszymi.
5. Nie o taką wiarę chodzi. Jezus czyni cuda dzięki wierze, której podstawą jest więź z Ojcam. Takiej wiary i nam trzeba. Nie – że Bóg jest. Ale wiary, która będzie żywą, mocą więzią, relacją, sztamą z Bogiem. Z KIMŚ, kto mnie kocha, przebacza, oczekuje, czeka…
6. Wtedy i świętowanie nabiera niezwykłego smaku. I cuda widać dużo bardziej wyraźnie.