Święto św. Katarzyny ze Sieny, dziewicy i doktora Kościoła, patronki Europy
Czytania OP do wyboru: Kol 1,24-27; 1 J 1,5 – 2,2; Ap 1,5-8; J 7,14b-18.27b-39; J 14,21-26; J 17,1-11
HOMILIA 1
1. Św. Katarzyna ze Sieny usłyszała słowa, które Jezus skierował do niej: „Ty zajmij się mną, a ja zajmę się tobą„.
2. Daj nam, Boże, więcej takich ludzi zajmujących się Tobą – chodzących w światłości…
Borek Stary, 29 kwietnia 2021, święto św. Katarzyny Sieneńskiej, niewygłoszona.
HOMILIA 2
1. Królewskość i kapłaństwo, o których dzisiaj słyszymy, to nie są jakieś wielkie zaszczyty od Boga, nie korony ani birety.
2. Królewskość i kapłaństwo to sposób pokazania stanu duszy odkupionej przez Chrystusa.
3. Królewskość to wolność od grzechu tak wielka, jak wolność samego króla.
4. Kapłaństwo to dostęp do Boga, najbliższy z możliwych, który w ST był zarezerwowany wyłącznie dla kapłanów świątyni w Jerozolimie.
5. Doświadczenie tej bliskości to właśnie doświadczenie królewskiej godności!
Radonie, święto św. Katarzyny Sieneńskiej, 29 kwietnia 2023. Homilia do wybranego fragmentu: Ap 1,5-8.
HOMILIA 3
1. Bardzo rozsądne i stale aktualne jest pytanie zadane przez Judę w czasie Ostatniej Wieczerzy.
2. Przecież gdyby Syn Boży objawił swoją chwałę całemu światu, to pozyskałby wszystkich ludzi do wiary, rozwiałby wszystkie wątpliwości, pokonał przeciwników.
3. Z tym, że „świat” w teologii Janowej to nie świat w naszym rozumieniu. U Jana światem są ludzie, którzy odrzucają, nie uznają Jezusa – Boga i Człowieka oraz zbawienia w Kościele.
4. Choć można przyjąć, że Jezus objawił swoją chwałę na krzyżu światu. Tam niektórzy wołali: „Zejdź z krzyża, to uwierzymy w Ciebie!” Tam właśnie poganin jedynie, setnik rzymski, oddał Bogu chwałę.
5. A i w Kościele w czasach św. Jana będą i tacy, którzy opierając się na Duchu Świętym będą negowali potrzebę urzędu nauczycieli wiary. Inni będą zdania, że ciało Jezusa było jedynie pozorne, nie było rzeczywiste.
6. Prowadź nas, Jezu, przez nasze czasy i dzieje. Objawiaj światu Twoją chwałę!
Radonie, święto św. Katarzyny Sieneńskiej, 29 kwietnia 2024. Homilia do wybranego fragmentu: J 14,21-26.
LEKTURA DODATKOWA
Obraz światłości niejednokrotnie występuje w czwartej Ewangelii w łączności z życiem (J 1,4; 8,12; 12,46-50). Już ST ukazywał Boga jako stwórcę światłości (Rdz 1, 3), przyodzianego w światłość (Ps 104,1n), a także wszystkie epifanie otoczone są światłem (np. Wj 3, 2; 19, 18). Boża światłość prowadzi wiernych po drogach dobra (Ps 89, 16), a prawdziwym światłem, które pozwala człowiekowi wieść grawe życie, jest mądrość Boża oraz słowo Boże (Syr 2, 13;Prz4, 18n;Mdr 6, 12…). Światłość więc posiada rys moralny, który aktualizuje się w życiu człowieka i skierowuje go do Boga. Prorocy nadto ukazywali w obrazie światłości Boga jako wyswobodziciela, nosiciela radości, obrońcę i wybawcę ludu jak i poszczególnego człowieka. W takim znaczeniu Bóg jest światłością i świętym Izraela (Iz 10, 17). O nowym Izraelu, który będzie istniał w czasach mesjańskich, mówi się, że nie będzie miał słońca i księżyca, gdyż Jahwe będzie wieczną światłością, On też będzie pięknem Izraela (Iz 60, 9). Mesjasz natomiast jest nazwany światłością ludów (Iz 42, 6; 49, 6), wieczną mądrością, która jest odbiciem światłości wiecznej (Mdr 7, 26). Tak więc światłość ma również rys mesjański.
Judaizm w sposób szczególny podkreślał rys moralny światłości, ale jednocześnie łączył go z eschatologią i dlatego uczył, że w przyszłym wieku sprawiedliwi będą obfitować w światłość, grzesznicy natomiast będą pogrążeni w ciemnościach. W przeciwieństwie do obecnego świata, który jest nocą, wiek przyszły będzie ustawicznym dniem. W pismach ąumrańskich obraz światłości miał również szczególne znaczenie. Mówiło się więc o synach ciemności i o synach światłości (1 Q S 3, 14; 4, 15), uczyło się, że wytrwanie w przymierzu pozwala oczyścić się z grzechów i prowadzi do oglądania światłości życia (1 Q S 3, 7), mówiło się o księciu światłości, który prowadzi wiernych po drogach sprawiedliwości i światłości, podczas gdy anioł ciemności wiedzie po drogach ciemności (1 Q S 3, 20). Specjalną uwagę na ten temat zwraca dzieło: „Walka synów światłości przeciw synom ciemności” (=QM). Synami światłości są tu lewici oraz synowie Judy i Beniamina, oni też są nazwani narodem świętych przymierza, świętymi narodów. Synami ciemności są wszyscy łamiący przymierze, zwolennicy Beliala. Jan nawiązał do idei o światłości zawartych w ST, w judaizmie oraz w pismach qumrańskich i harmonijnie je rozwinął.
Światłość ma znaczenie metaforyczne i przeciwstawiona jest ciemnościom. Światło i ciemności stanowią antytezę dołączającą się do innych antytez: z góry – z dołu, Bóg – świat, życie – śmierć. Treść antytezy światłość – ciemności jest wybitnie religijna i moralna. Królestwo ciemności więc, któremu przeciwstawia się królestwo światłości, jest światem opanowanym przez szatana (J 14,30; 16, 11), królestwo zaś światłości jest siedzibą Boga (1 J 1, 5-7). Przymiotem królestwa ciemności są złe czyny, a przede wszystkim nienawiść (1 J 2, 8-11), przymiotem zaś królestwa światłości są dobre czyny, a przede wszystkim miłość (1 J 1, 6n). Przyjęcie światłości oznacza oczyszczenie z grzechu (1 J 1, 7) i życie w braterskiej miłości (1 J 2, 8-11).
W Prologu do Ewangelii Logos ukazany jest jako światłość oświecająca ciemności świata. Jest On nazwany prawdziwą światłością (J 1,9), a więc światłością rzeczywistą, wchłaniającą wszelkie częściowe i małe światła, które były jedynie zapowiedzią tej prawdziwej światłości, która najdoskonalej objawia Boga. Nazwanie Logosu światłością podkreśla nie tyle Jego istotę, co Jego funkcję: Logos jest światłością, bo dokonuje zbawienia mesjańskiego, bo obdarza życiem Bożym. Jest więc doskonałym objawieniem Boga i życiem ludzi. Tak więc światłość nie tylko jest drogą do życia, lecz także symbolem życia. Życia szczęśliwego, płynącego z uwolnienia od grzechu, tzn. od śmierci, płynącego ze zbawienia. Dlatego właśnie światłość symbolizuje epokę mesjańską, jak i samego Mesjasza. Tu Jan nawiązał do starej myśli proroków (Iz rozdz. 60).
Jeśli w święto Namiotów Jezus wołał: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12), to ogłaszał siebie jako Tego, który przyniósł zbawienie i radość mesjańską dla wszystkich ludzi. Światłość przestała oznaczać jedynie sprawiedliwość moralną, stała się zbawieniem mesjańskim, w którym Mesjasz stanowi centrum, gdzie obfituje życie religijne, bez cienia śmierci i cierpienia. Tak więc obraz światła przeszedł ze znaczenia czysto moralnego do chrystologicznego i zbawczego.
Źródło tekstu: biblia.wiara.pl