Święto św. Katarzyny ze Sieny, dziewicy i doktora Kościoła, patronki Europy

Czytania OP do wyboru: Kol 1,24-27; 1 J 1,5 – 2,2; Ap 1,5-8; J 7,14b-18.27b-39; J 14,21-26; J 17,1-11

HOMILIA 1

1. Św. Katarzyna ze Sieny usłyszała słowa, które Jezus skierował do niej: „Ty zajmij się mną, a ja zajmę się tobą„.

2. Daj nam, Boże, więcej takich ludzi zajmujących się Tobą – chodzących w światłości…

Borek Stary, 29 kwietnia 2021, święto św. Katarzyny Sieneńskiej, niewygłoszona.

HOMILIA 2

1. Królewskość i kapłaństwo, o których dzisiaj słyszymy, to nie są jakieś wielkie zaszczyty od Boga, nie korony ani birety.

2. Królewskość i kapłaństwo to sposób pokazania stanu duszy odkupionej przez Chrystusa.

3. Królewskość to wolność od grzechu tak wielka, jak wolność samego króla.

4. Kapłaństwo to dostęp do Boga, najbliższy z możliwych, który w ST był zarezerwowany wyłącznie dla kapłanów świątyni w Jerozolimie.

5. Doświadczenie tej bliskości to właśnie doświadczenie królewskiej godności!

Radonie, święto św. Katarzyny Sieneńskiej, 29 kwietnia 2023. Homilia do wybranego fragmentu: Ap 1,5-8.

LEKTURA DODATKOWA

Obraz światłości niejednokrotnie występuje w czwartej Ewangelii w łączności z życiem (J 1,4; 8,12; 12,46-50). Już ST ukazywał Boga jako stwórcę światłości (Rdz 1, 3), przyodzianego w światłość (Ps 104,1n), a także wszystkie epifanie oto­czone są światłem (np. Wj 3, 2; 19, 18). Boża światłość prowadzi wiernych po dro­gach dobra (Ps 89, 16), a prawdziwym światłem, które pozwala człowiekowi wieść grawe życie, jest mądrość Boża oraz słowo Boże (Syr 2, 13;Prz4, 18n;Mdr 6, 12…). Światłość więc posiada rys moralny, który aktualizuje się w życiu człowieka i skie­rowuje go do Boga. Prorocy nadto ukazywali w obrazie światłości Boga jako wyswobodziciela, nosiciela radości, obrońcę i wybawcę ludu jak i poszczególnego człowieka. W takim znaczeniu Bóg jest światłością i świętym Izraela (Iz 10, 17). O nowym Izraelu, który będzie istniał w czasach mesjańskich, mówi się, że nie będzie miał słońca i księżyca, gdyż Jahwe będzie wieczną światłością, On też będzie pięknem Izraela (Iz 60, 9). Mesjasz natomiast jest nazwany światłością ludów (Iz 42, 6; 49, 6), wieczną mądrością, która jest odbiciem światłości wiecznej (Mdr 7, 26). Tak więc światłość ma również rys mesjański.
Judaizm w sposób szczególny podkreślał rys moralny światłości, ale jednocześnie łączył go z eschatologią i dlatego uczył, że w przyszłym wieku sprawiedliwi będą obfitować w światłość, grzesznicy natomiast będą pogrążeni w ciemnościach. W prze­ciwieństwie do obecnego świata, który jest nocą, wiek przyszły będzie ustawicznym dniem. W pismach ąumrańskich obraz światłości miał również szczególne znaczenie. Mówiło się więc o synach ciemności i o synach światłości (1 Q S 3, 14; 4, 15), uczyło się, że wytrwanie w przymierzu pozwala oczyścić się z grzechów i prowadzi do oglądania światłości życia (1 Q S 3, 7), mówiło się o księciu światłości, który prowa­dzi wiernych po drogach sprawiedliwości i światłości, podczas gdy anioł ciemności wiedzie po drogach ciemności (1 Q S 3, 20). Specjalną uwagę na ten temat zwraca dzieło: „Walka synów światłości przeciw synom ciemności” (=QM). Synami świa­tłości są tu lewici oraz synowie Judy i Beniamina, oni też są nazwani narodem świętych przymierza, świętymi narodów. Synami ciemności są wszyscy łamiący przymierze, zwolennicy Beliala. Jan nawiązał do idei o światłości zawartych w ST, w judaizmie oraz w pismach qumrańskich i harmonijnie je rozwinął.
Światłość ma znaczenie metaforyczne i przeciwstawiona jest ciemnościom. Światło i ciemności stanowią antytezę dołączającą się do innych antytez: z góry – z dołu, Bóg – świat, życie – śmierć. Treść antytezy światłość – ciemności jest wybitnie religijna i moralna. Królestwo ciemności więc, któremu przeciwstawia się kró­lestwo światłości, jest światem opanowanym przez szatana (J 14,30; 16, 11), kró­lestwo zaś światłości jest siedzibą Boga (1 J 1, 5-7). Przymiotem królestwa ciemności są złe czyny, a przede wszystkim nienawiść (1 J 2, 8-11), przymiotem zaś królestwa światłości są dobre czyny, a przede wszystkim miłość (1 J 1, 6n). Przyjęcie światłości oznacza oczyszczenie z grzechu (1 J 1, 7) i życie w braterskiej miłości (1 J 2, 8-11).
W Prologu do Ewangelii Logos ukazany jest jako światłość oświecająca ciemności świata. Jest On nazwany prawdziwą światłością (J 1,9), a więc światłością rzeczy­wistą, wchłaniającą wszelkie częściowe i małe światła, które były jedynie zapowie­dzią tej prawdziwej światłości, która najdoskonalej objawia Boga. Nazwanie Logosu światłością podkreśla nie tyle Jego istotę, co Jego funkcję: Logos jest światłością, bo dokonuje zbawienia mesjańskiego, bo obdarza życiem Bożym. Jest więc dosko­nałym objawieniem Boga i życiem ludzi. Tak więc światłość nie tylko jest drogą do życia, lecz także symbolem życia. Życia szczęśliwego, płynącego z uwolnienia od grzechu, tzn. od śmierci, płynącego ze zbawienia. Dlatego właśnie światłość symbolizuje epokę mesjańską, jak i samego Mesjasza. Tu Jan nawiązał do starej myśli proroków (Iz rozdz. 60).
Jeśli w święto Namiotów Jezus wołał: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12), to ogłaszał siebie jako Tego, który przyniósł zbawienie i radość mesjańską dla wszystkich ludzi. Światłość przestała oznaczać jedynie sprawiedliwość moralną, stała się zbawieniem mesjańskim, w którym Mesjasz stanowi centrum, gdzie obfi­tuje życie religijne, bez cienia śmierci i cierpienia. Tak więc obraz światła przeszedł ze znaczenia czysto moralnego do chrystologicznego i zbawczego.

Źródło tekstu: biblia.wiara.pl