Chleb i coś do chleba

1. Żebracza dola

WSTĘP

Przywitaj uczestników spotkania. Sprawdź, czy wszystko masz przygotowane do spotkania, czy wszystkie pomoce są pod ręką, czy panujesz nad scenariuszem. Wprowadzając w spotkanie powiedz: Na początku naszego spotkania przypomnijmy sobie scenę kuszenia Jezusa na pustyni. Poproś kogoś odczytanie tekstu biblijnego na głos. Następnie powiedz: Szatan kusi Chrystusa wykorzystując Jego głód. Ale odwołuje się nie tylko do głodu pokarmu. Prowokuje dużo bardziej poważnie. Sięga do bardzo ludzkiego głodu ambicji i przeceniania swojej wartości, czyli pychy.

AKTYWIZACJA

Przedstaw zadanie do wykonania: Będziemy pracowali przy użyciu metody, którą nazwałem „miseczka żebraka”. Pokaż uczestnikom miseczkę lub puszkę, jaką zazwyczaj posługują się żebracy liczni. Zadaniem do wykonania jest następujące: poszukujemy odpowiedzi na pytanie: jakich głodów w swoim życiu człowiek doświadcza? Odpowiedzi wypisujemy hasłami na małych kartkach i wrzucamy do żebraczej miseczki. Prezentacja na forum. Jedna osoba odczytuje wypisane przez uczestników hasła z kartek. Czas na dyskusję.

PUENTA

Podsumowując pierwszą część spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 68. Obok licznych przykładów autentycznej wiary w Europie istnieje również religijność mglista i niejednokrotnie błędna. Jej przejawy są często ogólnikowe i powierzchowne, a czasem wręcz ze sobą sprzeczne między sobą u tych samych osób.

Obserwuje się takie zjawiska, jak ucieczka w spirytualizm, synkretyzm religijny i ezoteryzm, dążenie za wszelką cenę do przeżycia wydarzeń nadzwyczajnych, które prowadzą do podejmowania wyborów prowadzących na bezdroża, takich jak przystępowanie do niebezpiecznych sekt czy szukanie doświadczeń pseudoreligijnych.

Rozpowszechnione pragnienie pokarmu duchowego trzeba przyjmować ze zrozumieniem i oczyszczać. Człowiekowi, który zaczyna zdawać sobie sprawę – nawet w sposób niejasny – że nie może żyć samym chlebem, Kościół winien umieć w sposób przekonujący dawać świadectwo o prawdzie słów Jezusa wypowiedzianych do kusiciela: „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4,4).

2. „…A daliście mi jeść…”

WSTĘP

Przechodząc do kolejnej części spotkania powiedz: Nie wypada zostawić człowieka głodnego i spragnionego i obojetnie potraktować jego życiowe potrzeby. Potrzeby nie tylko głodu fizycznego, ale każdego, który został przez nas zauważony w pierwszym ćwiczeniu.

AKTYWIZACJA

Podziel uczestników na kilkuosobowe grupy. Następnie przedstaw zadanie do wykonania:  Zadanie: losujemy kilka kartek z miseczki dla każdej grupy. Następnie poszukujemy odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób można zaspokoić głód, który jest wypisany na kartce. Odpowiedzi wypisujemy na kartce w kształcie kromki chleba. Grupom możesz dać wcześniej przygotowane kartki lub przekazać materiały, aby wykonały je we własnym zakresie. Określ czas na wykonanie ćwiczenia. Prezentacja na forum. Odczytanie treści przez przedstawicieli grup. „Kromki” przyklejamy potem na większym arkuszu papieru (może być również w kształcie kromki chleba).

PUENTA

Podsumowując te część spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 67. Choć na szerokich obszarach kontynentu europejskiego panuje klimat dechrystianizacji, istnieją znaki pozwalające dostrzec oblicze Kościoła, który – wierząc – głosi i wyznaje swego Pana oraz Mu służy.

Nie brak bowiem przykładów autentycznych chrześcijan, którzy oddają się kontemplacyjnemu milczeniu, wiernie uczestniczą w duchowych inicjatywach, kierują się Ewangelią w swym codziennym życiu i dają jej świadectwo na różnych polach działania. Widoczne są ponadto przejawy „świętości ludu”, które ukazują, że również w dzisiejszej Europie można żyć Ewangelią indywidualnie i poprzez autentyczne doświadczenie wspólnotowe.

3. Świętowanie

WSTĘP

Przechodząc do kolejnej części spotkania zapoznaj uczestników z treścią poniższego fragmentu adhortacji.

EE, 69. We współczesnym społeczeństwie, często zamkniętym na transcendencję, przytłoczonym przez postawy konsumpcyjne, łatwo ulegającym nowym formom bałwochwalstwa, a jednocześnie spragnionym czegoś, co nie przemija, zadanie, które stoi przed Kościołem w Europie jest trudne, a zarazem porywające.

Polega ono na odkrywaniu na nowo poczucia „tajemnicy”; na odnowieniu liturgii, aby była bardziej wymownym znakiem obecności Chrystusa Pana; na tworzeniu nowych możliwości wyciszenia, modlitwy i kontemplacji; na powrocie do sakramentów, zwłaszcza do Eucharystii i Pokuty, jako źródeł wolności i nowej nadziei.

AKTYWIZACJA

Praca w poprzednio utworzonych grupach. Wyjaśnij zadanie do wykonania: Zadaniem będzie wykonanie zaproszenia do udziału we wspólnej liturgii w kościele, we Mszy św., dowolnym nabożeństwie. Zaproszenie kierujemy do człowieka, który cierpi głód „wylosowany” przez nas z miseczki przed chwilą. W treści zaproszenia szczególnie mocno akcentujemy powody, dla których warto wziąć udział w liturgii. Prezentacja na forum. Galeria zaproszeń. Czas na dyskusję i wymianę wrażeń.

PUENTA

Podsumowując dyskusję oraz kolejna część spotkania przekaż poniższe treści.

Dlatego do ciebie, Kościele, który żyjesz w Europie, kieruję naglący apel: bądź Kościołem, który się modli, chwali Boga, uznaje Jego absolutny prymat, wywyższa Go z pełną radości wiarą. Odkryj na nowo poczucie „tajemnicy”: przeżywaj ją z pokorną wdzięcznością; dawaj jej świadectwo z nieodpartą i udzielającą się innym radością. Świętuj Chrystusowe zbawienie: przyjmij je jako dar, który czyni cię Jego sakramentem; niech twoje życie stanie się prawdziwą „rozumną służbą Bożą”, miłą Bogu (por. Rz 12,1).

EE 70. Pewne zjawiska ukazują osłabienie poczucia „tajemnicy” nawet w celebracjach liturgicznych, które powinny je pogłębiać. Jest zatem konieczne ożywienie w Kościele autentycznej świadomości liturgii. Jest ona, jak przypomnieli Ojcowie synodalni, narzędziem uświęcenia; jest świętowaniem wiary Kościoła; jest środkiem przekazywania wiary. Wraz z Pismem Świętym i nauczaniem Ojców Kościoła jest żywym źródłem autentycznej, mocno zakorzenionej duchowości. Jak zaświadcza również tradycja czcigodnych Kościołów wschodnich, przez nią wierni wchodzą w komunię z Trójcą Przenajświętszą, doświadczając uczestnictwa w Bożej naturze jako daru łaski. Liturgia daje w ten sposób przedsmak ostatecznej szczęśliwości i udziału w chwale niebieskiej.

EE, 71. W sprawowaniu liturgii trzeba oddać na nowo najważniejsze miejsce Jezusowi, by nas oświecał i prowadził. W ten sposób możemy znaleźć jedną z najlepszych odpowiedzi, jakie nasze wspólnoty winny dać religijności mglistej. Celem liturgii Kościoła nie jest uśmierzanie pragnień i lęków człowieka, ale słuchanie i przyjmowanie do serca Jezusa Żyjącego, który czci i wielbi Ojca, by Go czcić i wielbić razem z Nim. Kościelne celebracje liturgiczne głoszą, że nasza nadzieja to dar Boga otrzymany za pośrednictwem Jezusa, naszego Pana. Trzeba zatem przeżywać liturgię jako dzieło Trójcy Przenajświętszej.

To Ojciec działa w sprawowanych misteriach; On do nas mówi, przebacza nam, wysłuchuje nas, daje nam swojego Ducha; do Niego się zwracamy, Jego słuchamy, chwalimy i wzywamy. To Jezus działa dla naszego uświęcenia, pozwalając nam uczestniczyć w swoim misterium. To Duch Święty sprawia swoją łaską, że stajemy się Ciałem Chrystusa, czyli Kościołem.

Liturgię trzeba przeżywać jako głoszenie i antycypację przyszłej chwały, która jest podstawą naszej nadziei. Jak bowiem uczy Sobór, „ziemska liturgia daje nam przedsmak uczestnictwa w liturgii niebiańskiej sprawowanej w świętym mieście, Jeruzalem, do którego pielgrzymujemy […], aż Chrystus ukaże się jako nasze życie, i my razem z Nim ukażemy się w chwale”¹.

EE, 72: Prawdziwa odnowa nie polega na wprowadzaniu arbitralnych zmian, ale na coraz lepszym uświadamianiu znaczenia tajemnicy, tak by liturgie stały się momentami komunii z wielkim i świętym misterium Trójcy. Jeśli święte czynności będą sprawowane jako moment spotkania z Bogiem i otwarcia się na Jego dary, jako autentyczny wyraz życia duchowego, Kościół w Europie będzie mógł naprawdę umacniać swą nadzieję i ofiarować ją tym, którzy ją zagubili.

EE, 73. Dlatego konieczny jest wielki wysiłek formacyjny. Formacja mająca na celu ułatwianie zrozumienia prawdziwego sensu liturgii Kościoła, a także odpowiednie pouczenie o obrzędach, wymaga autentycznej duchowości i wychowania do tego, by przeżywać ją w pełni¹. Należy zatem intensywnie rozwijać prawdziwą „mistagogię liturgiczną” z czynnym udziałem wszystkich wiernych – każdego na należnym mu miejscu – w świętych czynnościach, szczególnie w Eucharystii.