Chrześcijanin świątynią (teksty)
O nowej godności egzystencjalnej ludzi ochrzczonych, nowej ontycznie, Paweł pisze w wielu miejscach Listów do Koryntian, by tytułem przykładu wymienić chociażby następujące wersety: 1 Kor 1,2.24.26.30; 3,16-17.23; 4,17; 6,1-2.11.19-20; 7,22; 8,6; 12,13.27; 14,33b; 16,1.15; 2 Kor 1,1.22; 3,3; 5,15.17.21; 6,16; 8,4; 9,1.12; 10,7; 13,12. W niniejszym opracowaniu tematyka godności zostanie ograniczona jedynie do tych miejsc, w których adresaci zostali nazwani świątynią Ducha Świętego (1 Kor 3,16-17; 6,19) oraz świątynią Boga Ojca (2 Kor 6,16).
„Ciało […] jest […] dla Pana, a Pan dla ciała” (1 Kor 6, 13)
W przedstawianych rozważaniach zwrócimy uwagę na teksty biblijne podkreślające godność i wartość ludzkiego ciała. Pod wpływem myśli greckiej w wielu religijnych pismach chrześcijańskich przeciwstawia się element materialny naszej natury – ciało – nieśmiertelnej duszy. W literaturze duchowej z przełomu XIX i XX w. „dusze” oznaczają ludzi pobożnych czy w ogóle ludzi powołanych do zbawienia, choć często lekceważących to powołanie. Takie określenia w tym znaczeniu stosuje też wielka mistyczka XX wieku, św. siostra Faustyna Kowalska oraz np. patron Małych Braci i Małych Sióstr bł. Karol de Foucauld. Niektóre teksty biblijne zawierają również takie przeciwstawienie. Niemniej, zwłaszcza dla św. Pawła, ciało nie oznacza ludzkiej cielesności, lecz naturę osłabioną przez grzech pierwszych ludzi, którą przeciwstawia duchowi – postawie kształtowanej przez Ducha Świętego, którego chrześcijanie otrzymują na chrzcie świętym.