Dialog międzyreligijny

Scenariusz jest przeznaczony na zajęcia z młodzieżą gimnazjalną lub ponadgimnazjalną. Czas trwania: 60-90 min. Pomoce dydaktyczne: papierowa taśma klejąca (lakiernicza), przybory do pisania i kolorowania – kredki, pisaki, farby, pędzle, pojemniki na wodę, duże arkusze szarego papieru, nożyczki, stare gazety, klej biurowy, tabliczki z kartonu imitujące tablice ostrzegające przed wysokim napięciem.

1. Wszystko jedno?

WSTĘP

Przywitaj uczestników spotkania. Koniecznie sprawdź, czy jest wszystko, co trzeba, aby zajęcia były udane.

Rozpoczynając zajęcia powiedz: Czasami można spotkać się z poglądem, że w zasadzie wszystko jedno, jaką religię człowiek wyznaje, że każda z nich posiada tę samą wartość.

AKTYWIZACJA

Podziel uczestników na kilkuosobowe grupy. Przedstaw zadanie do wykonania: Poszukujemy odpowiedzi na pytanie: jakie konsekwencje wynikają z przyjęcia takiej właśnie postawy w życiu religijnym? Jakie niebezpieczeństwa są związane z taką postawą? Odpowiedzi wpisujemy na tabliczce ostrzegającej przed przyjęciem takiej postawy.

Prezentacja na forum – odczytanie przez przedstawicieli grup. Po zakończeniu odczytywania przyklejamy tabliczki na większym arkuszu papieru w celu prezentacji.

PUENTA

Podsumowując pierwszą część spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 55: Jak w całej „nowej ewangelizacji”, tak również w tym, co dotyczy głoszenia Ewangelii nadziei, konieczne jest nawiązanie głębokiego, rozważnego dialogu międzyreligijnego, zwłaszcza z judaizmem i islamem. „Rozumiany jako metoda i środek wzajemnego poznania i ubogacenia, dialog nie przeciwstawia się misji ad gentes, ale przeciwnie, jest z nią w szczególny sposób powiązany i stanowi jej wyraz”. Przy prowadzeniu tego dialogu nie chodzi o to, by ulegać „mentalności obojętności szeroko rozpowszechnionej, niestety, także wśród chrześcijan, często zakorzenionej w niewłaściwych poglądach teologicznych i nacechowanej relatywizmem religijnym, który prowadzi do przekonania, że «jedna religia ma taką samą wartość, jak inna»”.

2. Korzenie

WSTĘP

Przechodząc do drugiej części spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 56. Chodzi raczej o to, by wyraźniej uświadomić sobie relację łączącą Kościół i naród żydowski oraz szczególną rolę Izraela w historii zbawienia. Jak zostało już powiedziane na Pierwszym Zgromadzeniu Specjalnym Synodu Biskupów poświęconym Europie i jak potwierdzono również na ostatnim Synodzie, trzeba uznać istnienie wspólnych korzeni chrześcijaństwa i narodu żydowskiego, wezwanego przez Boga do przymierza, które pozostaje nieodwołalne (por. Rz 11,29), ponieważ osiągnęło ostateczną pełnię w Chrystusie.

AKTYWIZACJA

Praca w poprzednio utworzonych grupach. Pomoce – korzenie przyniesione z lasu. Przedstaw zadanie do wykonania: W drugiej części naszego spotkania  poszukujemy odpowiedzi na pytanie: jakie korzenie łączą naród żydowski i chrześcijaństwo? Odpowiedzi wypisujemy na karteczkach i przywiązujemy je do korzeni.[1]

Prezentacja na forum – odczytanie treści kartek. Dyskusja: wyjaśniamy sobie rolę i znaczenie nazwanych przez nas korzeni, wyjaśniamy pojęcia, dyskutujemy – co może z nich wyrosnąć?

PUENTA

W podsumowaniu drugiej części spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 56: Konieczne jest zatem popieranie dialogu z judaizmem, wiemy bowiem, że ma on zasadnicze znaczenie dla chrześcijańskiej samoświadomości i dla przezwyciężenia podziałów między Kościołami; trzeba doprowadzić do tego, by nadeszła nowa wiosna we wzajemnych relacjach. Oznacza to, że każda wspólnota kościelna – na ile okoliczności na to pozwalają – musi starać się prowadzić dialog i współpracę z wierzącymi religii żydowskiej. Prowadząc go należy „pamiętać o udziale, jaki synowie Kościoła mogli mieć w rodzeniu się i szerzeniu w ciągu dziejów postawy antysemickiej; za to należy prosić Boga o przebaczenie, na wszelki sposób popierając spotkania sprzyjające pojednaniu i przyjaźni z synami Izraela”¹. W tym kontekście należy również przypomnieć, że wielu chrześcijan czasem nawet za cenę życia pomagało naszym „starszym braciom” i ich ratowało, zwłaszcza w okresach prześladowania.

3. Relacja z islamem

WSTĘP

Przechodząc do kolejnej części zajęć powiedz: Coraz większe znaczenie w cywilizacji europejskiej odgrywa islam. Muzułmańscy obywatele krajów naszego kontynentu propagują swoje zwyczaje, religijne obrzędy, tradycje.

Są one często niezrozumiałe dla nas, wychowanych jednak w odmiennej kulturze.

AKTYWIZACJA

Praca na forum. Prezentacje przygotowane wcześniej przez uczestników, których zadaniem było poznanie różnych zwyczajów muzułmańskich, zwłaszcza tych,których znaczenie jest ukryte dla postronnego obserwatora, zebranie informacji na ich temat i przygotowanie krótkiej prezentacji.

Podziękowaniem z prezentację są oklaski dla każdej grupy.

PUENTA

Kończąc ostatnią część spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 57: Trzeba też zachęcać do poznawania innych religii, by móc podjąć braterski dialog z ich wyznawcami, którzy żyją w dzisiejszej Europie. W szczególności ważne są poprawne relacje z islamem. Dialog ten, jak w tych latach nie raz uświadamiali to sobie Biskupi europejscy, „musi być (…) roztropnie prowadzony, z jasnym rozeznaniem możliwości i ograniczeń oraz z ufnością w zbawczy plan Boga, obejmujący wszystkie Jego dzieci”. Między innymi koniecznie trzeba pamiętać o znacznej rozbieżności między kulturą europejską, która ma głębokie korzenie chrześcijańskie, a myślą muzułmańską.

[1] Można oczywiście korzenie narysować, połączyć ze sobą lub zastosować inny pomysł, którego motywem są korzenie.