Ewangelia doda ci skrzydeł…

Scenariusz jest przeznaczony na zajęcia z młodzieżą gimnazjalną lub ponadgimnazjalną. Czas trwania: 60-90 min. Pomoce dydaktyczne: pieczęć lakowa (opcja), komiks, przybory do pisania, taśma klejąca papierowa (tzw.lakiernicza).

1. Pytanie o sens

WSTĘP

Temat pierwszej części spotkania brzmi poważnie i groźnie, ale sam klimat spotkania zapowiada się pogodnie i kolorowo, wiec warto obudzić uśmiech i fantazję w uczestnikach od samego początku. Przyda się wesołe powitanie chwila na integrację, może taniec.

Rozpoczynając spotkanie zapoznaj uczestników z treścią poniższego fragmentu adhortacji (przyda się na chwile pieczęć – pomoc dla wyobraźni):

EE, 44: W wizji Apokalipsy jest mowa o „księdze zapisanej wewnątrz i na odwrocie, zapieczętowanej na siedem pieczęci”, znajdującej się „na prawej dłoni Zasiadającego na tronie” (por. Ap 5,1). Tekst ten zawiera stwórczy i zbawczy plan Boga, Jego szczegółowy projekt dotyczący całej rzeczywistości, osób, rzeczy, wydarzeń. Żadne stworzenie, ziemskie ani niebieskie, nie może „otworzyć księgi ani na nią patrzeć” (por. Ap 5,3), to znaczy zrozumieć jej treści. W chaosie ludzkich dziejów nikt nie potrafi wskazać kierunku i ostatecznego sensu rzeczy.

AKTYWIZACJA

Podziel uczestników na kilkuosobowe grupy. Przedstaw zadanie do wykonania i pokaż formularz komiksowy. Powiedz: Waszym zadaniem będzie ułożenie wypowiedzi w dymku. Wchodzimy w rolę ludzi siedzących sobie na dachu wieżowca… patrzą się w niebo pełne gwiazd, rozmawiają o sensie życia… W „dymku” wpiszcie odpowiedź na pytanie: gdzie można odnaleźć sens świata, życia, miłości?

Określ czas potrzebny na wykonanie ćwiczenia. Po zakończeniu pracy prezentacja na forum przez odczytanie przez przedstawicieli grup lub metodą karuzeli (przekazywanie prac z grupy do grupy). Prace po odczytaniu przyklejamy na większym arkuszu, aby towarzyszyły nam do końca spotkania.

PUENTA

Podsumowując pierwszą część spotkania przekaż treść poniższego fragmentu:

EE, 44: Jedynie Jezus Chrystus bierze zapieczętowaną księgę (por. Ap 5,6-7); tylko On jest „godzien wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć” (Ap 5,9). Tylko Jezus bowiem jest w stanie objawić i urzeczywistnić zawarty w niej Boży projekt. Człowiek sam, swoim wysiłkiem, nie jest w stanie nadać sensu historii i jej kolejom; życie pozostaje pozbawione nadziei. Jedynie Syn Boży jest w stanie rozproszyć ciemności i wskazać drogę.

Otwarta księga zostaje przekazana Janowi, a przez niego całemu Kościołowi. Jan zostaje wezwany, by wziął księgę i ją połknął: „Idź, weź księgę otwartą w ręce anioła stojącego na morzu i na ziemi […] Weź i połknij ją” (Ap 10,8-9). Jedynie przyswoiwszy ją sobie do głębi, będzie mógł odpowiednio przekazywać ją innym, do których jest posłany z rozkazem, by „znów prorokować o ludach, narodach, językach i o wielu królach” (Ap 10,11).

2. Entuzjazm głoszenia

WSTĘP

Zapraszając uczestników do kolejnej części spotkania powiedz: Kiedy znajduję sens życia, to mogę się z kimś nim podzielić, pokazać go, ogarnąć radością z powodu poczucia sensu życia. Kiedy dzielę się moim entuzjazmem, to mnożę dobro i sens życia. Wtedy dzielenie się sensem życia, wiarą, Ewangelią przychodzi coraz łatwiej, jest coraz bardziej naturalne, jak dzielenie się radością i entuzjazmem na co dzień. Z odpowiedzialnością mogę wtedy podjąć wezwanie skierowane przez Chrystusa do Kościoła. Z odpowiedzialnością mogę wtedy włączyć swoje życie w sens istnienia Kościoła. A sensem istnienia Kościoła jest głoszenie Ewangelii.

EE, 45: Ewangelia nadziei, przekazana Kościołowi i przezeń przyswojona, musi być głoszona na co dzień i każdego dnia trzeba dawać o niej świadectwo. Takie jest powołanie Kościoła we wszystkich czasach i we wszystkich miejscach. Taka jest również misja Kościoła w dzisiejszej Europie.

„Obowiązek ewangelizacji należy uważać za łaskę i właściwe powołanie Kościoła; wyraża on najprawdziwszą jego właściwość. Kościół jest dla ewangelizacji, czyli po to, aby głosił słowo Boże i go nauczał, ażeby przez nie dochodził do nas dar łaski, żeby grzesznicy jednali się z Bogiem, a wreszcie, żeby uobecniał nieustannie ofiarę Chrystusa we Mszy św., która jest pamiątką Jego śmierci i chwalebnego zmartwychwstania”.

AKTYWIZACJA

Praca w utworzonych wcześniej grupach. Zadanie dla grupa jest następujące: w postaci malowidła na desce surfingowej opowiadamy o elementach misji Kościoła ukazanych w powyższej wypowiedzi Jana Pawła II.

Prezentacja na forum. Galeria projektów.

PUENTA

Podsumowując drugą część spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 45: Kościele w Europie, czeka cię zadanie „nowej ewangelizacji! Umiej odnaleźć entuzjazm głoszenia. Posłuchaj, jako skierowanego do ciebie dzisiaj, na początku trzeciego tysiąclecia, błagania, które zabrzmiało już na progu pierwszego tysiąclecia, kiedy Pawłowi ukazał się w widzeniu pewien Macedończyk i prosił go: „Przepraw się do Macedonii i pomóż nam!” (Dz 16,9). Choć niewyrażone, czy nawet tłumione, to właśnie jest najgłębsze i najprawdziwsze wołanie, jakie płynie z serc dzisiejszych Europejczyków, spragnionych nadziei, która nie zawodzi. Tobie ta nadzieja została ofiarowana w darze, abyś ją z radością przekazywał w każdym czasie i pod każdą szerokością geograficzną. Niech zatem głoszenie Jezusa, które jest Ewangelią nadziei, będzie twą chlubą i racją twego istnienia. Z odnowionym zapałem żyj dalej tym samym duchem misyjnym, który przez dwadzieścia wieków, począwszy od przepowiadania apostołów Piotra i Pawła, ożywiał tak licznych świętych, autentycznych ewangelizatorów kontynentu europejskiego.

3. Dwie dłonie

WSTĘP

Przechodząc do następnej części spotkania przedstaw poniższe treści:

EE,47: „Czy Syn Człowieczy, gdy przyjdzie, znajdzie wiarę na ziemi?” (Łk 18,8). Czy znajdzie ją na ziemiach naszej Europy o dawnej tradycji chrześcijańskiej? Jest to pytanie otwarte, które jasno wskazuje na głębię i dramatyzm jednego z najpoważniejszych wyzwań, które nasze Kościoły muszą podjąć. Można powiedzieć – jak zostało podkreślone na Synodzie – że wyzwanie to polega często nie tyle na tym, by ochrzcić nowych nawróconych, ile na tym, by doprowadzić ochrzczonych do nawrócenia do Chrystusa i do Jego Ewangelii: w naszych wspólnotach trzeba poważnie zadbać o to, by nieść Ewangelię nadziei tym, którzy są dalecy od wiary, czy też zaniechali praktykowania życia chrześcijańskiego.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Dobrze jest zmienić ich skład. Sprzyja to wyzwoleniu się nowych sił twórczych. Wprowadzając w kolejne zadanie powiedz: Świadectwo polega na tym, że wiara towarzyszy człowiekowi w codziennym życiu. Wiara i uczynki są wtedy jak dwie dłonie doskonale do siebie pasujące..Zadanie do wykonania jest nastepujące: rysujemy na papierze zarys dwóch dłoni. Na jednej z nich wypisujemy prawdy wiary, na drugiej wpisujemy to, co wynika z tych prawd dlanaszego zycia morlanego na co dzień. Czeli otrzymamy wtedy odpowiedź na pytanie: w jaki sposób to, w co wierzę, wpływa na moje zycie i na moje decyzje?

Prezentacja na forum. Dyskusja.

PUENTA

Puentując kolejną część spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 46: W różnych częściach Europy potrzeba nowego głoszenia Ewangelii: wzrasta liczba ludzi nieochrzczonych, zarówno w związku ze znaczącą obecnością imigrantów należących do innych religii, jak i dlatego, że również dzieci z rodzin o tradycji chrześcijańskiej nie zostały ochrzczone, czy to na skutek panowania komunizmu, czy ze względu na szerzącą się obojętność religijną. Faktycznie Europa należy obecnie do tych miejsc tradycyjnie chrześcijańskich, w których konieczna jest nie tylko nowa ewangelizacja, ale w pewnych przypadkach również pierwsza ewangelizacja.

Kościół nie może zaniedbać obowiązku postawienia odważnej diagnozy, która pozwoliłaby na zastosowanie odpowiedniej terapii. Również na „starym kontynencie” są rozległe obszary społeczne i kulturalne, na których jest konieczna prawdziwa misja ad gentes.

EE, 47: Wszędzie zachodzi potrzeba nowego głoszenia Ewangelii – również tym, którzy są już ochrzczeni. Wielu współczesnych Europejczyków sądzi, że wie, co to jest chrześcijaństwo, ale w rzeczywistości go nie zna. Często nawet podstawy i najbardziej zasadnicze pojęcia chrześcijaństwa nie są już znane. Wielu ochrzczonych żyje tak, jakby Chrystus nie istniał; powtarza się gesty i znaki związane z wiarą, zwłaszcza w praktykach religijnych, ale nie odpowiada im rzeczywista akceptacja treści wiary i przylgnięcie do Osoby Jezusa. Miejsce pewności wielkich prawd wiary u wielu ludzi zajęło niejasne i mało zobowiązujące uczucie religijne; szerzą się różne formy agnostycyzmu i praktycznego ateizmu, które przyczyniają się do pogłębienia rozdźwięku między wiarą a życiem; wielu uległo duchowi immanentystycznego humanizmu, który osłabił ich wiarę, prowadząc niestety często do jej całkowitego porzucenia; jesteśmy świadkami swego rodzaju sekularystycznej interpretacji wiary chrześcijańskiej, która powoduje jej erozję i z którą wiąże się głęboki kryzys sumienia i praktyki moralności chrześcijańskiej¹. Wielkie wartości, które w znacznej mierze były inspiracją dla kultury europejskiej, zostały oddzielone od Ewangelii, przez co utraciły swą najgłębszą duszę, zostawiając miejsce dla licznych wypaczeń.

4. Ku dojrzałości wiary

WSTĘP

Zapraszając uczestników do ostatniej części spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 50: „Dzisiejsza sytuacja kulturowa i religijna Europy wymaga obecności katolików dojrzałych w wierze i wspólnot chrześcijańskich misyjnych, które będą dawały świadectwo miłości Boga do wszystkich ludzi”. Głoszenie Ewangelii nadziei ma zatem pobudzać do przechodzenia od wiary podtrzymywanej społeczną tradycją, choć jest ona godna szacunku, do wiary bardziej osobistej i dojrzałej, oświeconej i płynącej z przekonania.

AKTYWIZACJA

Pracujemy na forum ogólnym. Dyskusja. Poszukujemy odpowiedzi na nastepujące pytanie: Jak przejść od wiary tradycyjnej do wiary dojrzałej? Wnioski zapisujemy na śladach stóp między dwiema planszami.

PUENTA

Podsumowując dyskusję przekaż poniższe treści.

EE, 50: Chrześcijanie są zatem wezwani do takiej wiary, która pozwoliłaby im krytycznie konfrontować się ze współczesną kulturą i oprzeć się jej pokusom; skutecznie oddziaływać na środowiska kulturalne, gospodarcze, społeczne i polityczne; ukazywać, że komunia między członkami Kościoła katolickiego i z innymi chrześcijanami jest silniejsza od wszelkich więzi etnicznych; z radością przekazywać wiarę nowym pokoleniom; budować kulturę chrześcijańską, zdolną ewangelizować najszerzej pojętą kulturę, w której żyjemy¹.

EE 51: Oprócz starań o to, by posługa słowa, sprawowanie liturgii i działalność charytatywna ukierunkowane były na budowanie i podtrzymywanie dojrzałej, osobistej wiary, konieczne jest, aby wspólnoty chrześcijańskie zadbały o zaproponowanie katechezy odpowiadającej różnym drogom duchowym wiernych różnego wieku i stanu życia, przewidując również odpowiednie formy kierownictwa duchowego i ponownego odkrywania własnego Chrztu¹. Podstawowym punktem odniesienia w tej działalności będzie oczywiście Katechizm Kościoła Katolickiego.

Szczególnie – uznając jej niezaprzeczalny priorytet w działaniach duszpasterskich – należy rozwijać, a w razie potrzeby na nowo podejmować posługę katechezy, pojętej jako kształtowanie i rozwijanie wiary każdego człowieka, tak aby ziarno posiane przez Ducha Świętego i przekazane przez Chrzest wzrastało i osiągnęło dojrzałość. W stałym odniesieniu do słowa Bożego – zachowanego w Piśmie Świętym, głoszonego w liturgii i interpretowanego przez Tradycję Kościoła – organiczna i systematyczna katecheza stanowi, bez cienia wątpliwości, istotne, podstawowe narzędzie formowania chrześcijan do dojrzałej wiary¹.

EE 52: W tym samym ujęciu trzeba również podkreślić ważne zadanie teologii. Istnieje bowiem głęboka, nierozerwalna więź między ewangelizacją a refleksją teologiczną, gdyż ta ostatnia – jako nauka posiadająca własny status i własną metodologię – żyje wiarą Kościoła i jest na służbie jego misji¹. Rodzi się z wiary i jest powołana do tego, by ją interpretować, zachowując jej niezbywalną więź ze wspólnotą chrześcijańską we wszystkich jej wyrazach; służąc rozwojowi duchowemu wszystkich wiernych, wdraża ich do coraz głębszego rozumienia przesłania Chrystusa.

Pełniąc misję głoszenia Ewangelii nadziei, Kościół w Europie z wdzięcznością wyraża uznanie dla powołania teologów; docenia ich i popiera ich pracę. Z szacunkiem i miłością kieruję do nich wezwanie, by trwali w pełnionej służbie, łącząc zawsze badania naukowe z modlitwą, wchodząc w uważny dialog ze współczesną kulturą, wiernie przyjmując Magisterium Kościoła i współpracując z nim w duchu komunii, w prawdzie i w miłości, zachowując i ożywiając sensus fidei Ludu Bożego.