Wspomnienie Najświętszego Imienia Jezus

Jedyne Imię przynoszące zbawienie

Misterium Najświętszego Imienia Jezus w liturgii Kościoła rzymskiego

Wczesnochrześcijańskie rozważania o imieniu Jezus

Każdy, kto wzywać będzie Imienia Pańskiego, będzie zbawiony

HOMILIA 1

1. Jesteśmy ludźmi wierzącymi. Wierzymy w Ojca i Syna i Ducha Świętego – trzy Osoby Boskie.

2. Czyś czytamy o wierze w Imię Jezusa. O co tu chodzi?

3. Wierzyć z imię Jezusa oznacza nie tylko – wierzyć, że Jezus jest Synem Bożym. Ale – wierzyć w imię Jezusa oznacza wyznawać, że tenże Jezus jest Panem i Królem całego stworzenia.

4. W imię Jezusa można wyprosić wielkie rzeczy – tak czynili Apostołowie, tak dzisiaj ludzie otrzymują łaski.

5. Dzisiaj – najpierw podziękuj za dary w roku 2018 i prośmy w imię Jezusa, aby swoją moc objawił w roku 2019.

Polanica, 31 grudnia 2018, J 1, 1-18, Msza św. poranna, 1 J 2, 29 – 3,6; Ps 98; J 1, 29-34

HOMILIA 2

1. Św. Jan pisze dzisiaj: „Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego”.

2. Jak to „nie poznał Jego”? Przecież tyle razy słyszymy „O Jezu”, „O Dżizas” także z ust osób kompletnie niezwiązanych z wiarą i Kościołem.

3. Oczywiście – używać imienia Jezusa to coś zupełnie innego niż wzywanie Go z wiarą na modlitwie.

4. Niech Twoje Najświętsze imię przemienia nasze życie, abyśmy Cię chwalili i byli do Ciebie podobni. Wzywamy Twojego najświętszego imienia i chcemy życiem śpiewać Ci pieśń nową.

Radonie, wspomnienie Najświętszego imienia Jezus, 3 stycznia 2022, 1 J 2, 29 – 3,6; Ps 98; J 1, 29-34

HOMILIA 3

1. Imię dla Hebrajczyków znaczyło dużo więcej niż dzisiaj w naszej kulturze.

2. Imię – istota nazwanej rzeczy, jej zadania, moc. Dla człowieka – plan życia i godność.

3. Dobrze żyć – żyć w zgodzie ze swoim imieniem.

4. Imię Jezus – Jehoszua – Jeszua – Bóg zbawia. Dość popularne.

5. Wyznawanie tego Imienia to uznanie, że Jezus jest Panem i Zbawicielem – daje zbawienie.

6. Niech nas prowadzi i strzeże Jezusowe święte Imię.

Polanica, 3 stycznia 2018, 1 J 2, 29 – 3,6; Ps 98; J 1, 29-34

HOMILIA 4

Poznań, Msza św. na Taczaka, 11 maja 2013

HOMILIA 5

1. Wczoraj czytaliśmy  w czytaniu o namaszczeniu, które przyjmujemy słuchając słowa Bożego. Ono ma wniknąć w nas na całego. W jakim celu?

2. To słowo Boga, usłyszane, przyjęte ma nas przemieniać w taki sposób, aby uczynić nas dziećmi Bożymi, aby powstała relacja dziecko – Ojciec.

3. Ogarnięci Bożą miłością stajemy się Bogu podobni. To jest proces stawania się dzieckiem oraz upodabniania się do Ojca.

4. Przez wytrwałą wiarę, przez wyrzekanie się zła i unikania grzechu twórz w nas, Boże, Twój święty obraz i podobieństwo. A my przy trąbach, skrzypcach i puzonach i głosie rogu będziemy Cię chwalić!

Radonie, 3 stycznia, 1 J 2, 29 – 3,6; Ps 98; J 1, 29-34

LEKTURA PODRĘCZNA 1

W Piśmie Świętym imię najczęściej określa osobę, jej charakter, godność, przeznaczenie. Imię także wyróżnia osobę spośród innych, ma również charakter porządkujący; służy do identyfikacji osób, miejsc, rzeczy; odnoszone jest do Boga (Imię Boga), osób, zwierząt (Rdz 2,20) i rzeczy, w tym także miast (Rdz 4,17; Joz 14,15), gór (Rdz 22,14), kamieni (1 Sm 7,12), wzgórz (Ez 20,29), rzek (Rdz 2,11), źródeł (Sdz 15,19), drzew (Rdz 35,8) ołtarzy (Wj 17,15), stel i dni (2 Sm 18,18; Ez 24,2) – (S. Szymik).

Najświętsza Maryja Panna podczas Zwiastowania usłyszała od Anioła Gabriela: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida” (Łk 1,31-32). Podobnie św. Józef, jak Maryja, przeżył swoje Zwiastowanie. „(…) oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w niej poczęło. Porodzi syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów” (Mt 1,20-21). Zgodnie z tradycją izraelską w ósmym dniu po narodzeniu obrzezano Dzieciątko i „nadano mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim poczęło się w łonie (matki)” (Łk 2,21).

Imię Jezus (hebrajskie: Jehoszu’a, forma skrócona: Jeszu’a, greckie: Jesus) oznacza: Jahwe pomaga, ratuje. W księgach Nowego Testamentu to imię wspomniano 913 razy w odniesieniu do osoby Jezusa. Z czasem, dla odróżnienia innych osób od osoby naszego Pana, zaczęto do Jego imienia dodawać przydomek: „Nazarejczyk” (Mk 14, 67), „z Nazaretu” (Mt 21,11) lub tytuł Chrystus (Mk 1,1) – (H. Ordon). W Liturgii Godzin (3.01) czytamy, że dla ludzi wierzących imię Jezus jest najdroższe i najświętsze. Oznacza ono bowiem osobę Syna Bożego, w którym jest nasze pojednanie z Bogiem i wieczne zbawienie. „(…) nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12).

Kult Najświętszego Imienia Jezus rozpoczął się w XV wieku za sprawą franciszkanina św. Bernardyna ze Sieny. Często w kazaniach wspominał imię naszego Pana, posługiwał się także podczas ich wygłaszania monogramem IHS (Jezus Zbawiciel Ludzi). Chodziło mu o to, aby słuchacze ukochali imię naszego Zbawiciela, często obrażane przez bluźnierstwa i krzywoprzysięstwa lub przez bezmyślne jego wymawianie. W jednym z kazań św. Bernardyn mówił: „Oto właśnie Najświętsze Imię. Tak bardzo upragnione przez ojców dawnego przymierza (…) Imię Jezus – to potężne umocnienie wiary. Dzięki niemu stajemy się dziećmi Bożymi (…) O zaiste chwalebne to imię, pełne wdzięku, tchnące miłością i potęgą! Przez Ciebie przebaczenie grzechów, zwycięstwo nad przeciwnikami zbawienia. W Tobie wyzwolenie od naszych słabości, umocnienie, pogoda ducha wśród cierpień i przeciwności. Tyś chlubą wierzących, nauczycielem dla kaznodziejów, umocnieniem dla przeciążonych pracą, podporą dla słabnących. Twój płomienny żar rozpala szlachetne pragnienia. Ty zapewniasz skuteczność naszym modłom”.

Część Najświętszego Imienia Jezus rozwijał w swoich kazaniach, także w wieku XV inny franciszkanin, św. Jan Kapistran. Podjęli to także dominikanie i jezuici. Wyrazem żywego kultu imienia Zbawiciela były liczne bractwa Imienia Jezus, czyli religijne stowarzyszenia świeckich katolików, także w Polsce.

Przed rokiem 1968 w naszym Kościele była uroczystość Najświętszego Imienia Jezus obchodzona w niedzielę między 2 a 5 stycznia. W zreformowanym kalendarzu liturgicznym przez papieża Pawła VI w 1969 r. zrezygnowano z tej uroczystości, pozostawiono tylko Mszę wotywną (do wyboru według uznania celebransa) o Najświętszym Imieniu Jezus w Mszale tegoż papieża z roku 1970. W Mszale papieża Jana Pawła II, z roku 2002, umieszczono tenże formularz pod datą 3 stycznia jako wspomnienie dowolne Najświętszego Imienia Jezus.

Poznając problematykę związaną z imieniem naszego Zbawiciela zapewne wielu z nas uświadomi sobie, że nie zawsze to Najświętsze Imię wypowiadamy z szacunkiem i czcią, nie zawsze jego wypowiedzenie przybiera formę krótkiej modlitwy. Warto wiedzieć, że w tradycji Kościoła wschodniego istnieje pobożna praktyka wypowiadania imienia Jezus. Mnich Kościoła wschodniego pisze, że „autentyczną modlitwą Jezusa w sensie bizantyjskim jest każde powtarzane wezwanie, którego sednem i mocą jest imię Jezusa. Można np. powiedzieć: „Jezus Chrystus” albo „Pan Jezus” lub tylko „Jezus”. Ten sposób modlitwy może być ustny lub myślny, może przybrać formę rozmyślania lub kontemplacji. Można w ten sposób modlić się w domu, w kościele, na ulicy, w biurze, w szkole. Można to imię wypowiadać wiele razy w ciągu dnia. Zależy to od nas samych. Jak przed każdą modlitwą, także i tu należy skupić się oraz poprosić o pomoc Ducha Świętego, aby dzięki niemu wyznać, że „Panem jest Jezus” (1 Kor 12,3).

Zakończmy nasze rozważanie mszalną modlitwą: „Boże, Ty przez Wcielenie swojego Słowa rozpocząłeś zbawienie ludzi. Okaż miłosierdzie tym, którzy Cię błagają, aby wszyscy uznali, że nie ma innego imienia, którego winni wzywać, jak tylko imię Twojego Jednorodzonego Syna”.

Źródło tekstu: opoka.org.pl

LEKTURA PODRĘCZNA 2

Istnieje wiele imion, którymi określano Syna Bożego. Już prorok Izajasz wymienia ich cały szereg: Emmanuel (Iz 7, 14), Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju (Iz 9, 6). Prorocy: Daniel i Ezechiel nazywają Mesjasza „Synem człowieczym” (Dn 7, 13), a Zachariasz powie o Nim: „a imię Jego Odrośl” (Za 6, 12). W Nowym Testamencie św. Jan Apostoł nazwie Syna Bożego „Słowem” (J 1, 1). Sam Jezus Chrystus da sobie nazwy: Syn człowieczy (Mt 24, 27. 30. 37. 39. 44), Światłość świata (J 8, 12), Droga, Prawda i Życie, Dobry Pasterz (J 10, 11; 14, 6) itp. Jednak imieniem własnym Wcielonego Słowa jest Imię Jezus. Ono bowiem zostało nadane Mu przez samego niebieskiego Ojca jako imię własne: W szóstym miesiącu (od zwiastowania Zachariaszowi narodzenia św. Jana Chrzciciela) posłał Bóg anioła Gabriela do miasta zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef (…). Anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna i nadasz Mu imię Jezus” (Łk 1, 26-31).

Święto Najświętszego Imienia Jezus, ustanowione w roku 1721, w nowym kalendarzu rzymskim zostało uwzględnione jako wspomnienie w dniu 3 stycznia. Do rozpowszechnienia kultu Imienia Jezus przyczynił się w XV w. zakon franciszkański, a papież Innocenty XIII w XVIII w. rozszerzył święto na Kościół powszechny. W oficjum brewiarzowym jest bardzo piękny hymn z XI w. Jesu, dulcis memoria, opiewający słodycz tego imienia.

Sam Jezus powiedział o swoim Imieniu:

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna (J 16, 23-24).

Apostołowie zawierzyli Chrystusowej obietnicy i spełniła się ona na nich w całej pełni. W imię Chrystusa czynili cuda. Św. Piotr do napotkanego kaleki od urodzenia mówi: „Nie mam srebra ani złota, ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” (Dz 3, 6). Do zdumionego tym cudem tłumu Apostoł mówi: „Przez wiarę w Jego Imię temu człowiekowi, którego widzicie i którego znacie, Imię to przywróciło siły” (Dz 3, 16).  Św. Paweł Imieniu Jezusa oddaje najwyższe pochwały: „Uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezus zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych” (Flp 1, 8-10).

Kult Imienia Jezus ma więc głębokie uzasadnienie w Piśmie Świętym. Tekstów to potwierdzających można by przytoczyć znacznie więcej (J 14, 13-14; Dz 5, 40-41; 9, 15-16; Hbr 1, 4; Rz 10, 13; 2 Kor 5, 20; Ap 7, 1-11). Św. Paweł tak się rozmiłował w tym Najświętszym Imieniu, że w swoich pismach wymienia je aż 254 razy.

Kult Imienia Jezus jest żywy także w tradycji Kościoła. Św. Efrem, ilekroć napotkał to imię wypisane czy wyryte, całował je ze czcią. Orygenes o tym Imieniu pisze: „Imię Jezus – to imię Wszechmocnego… To imię Pańskie niech będzie błogosławione na wieki”. Św. Jan Złotousty mówi: „Imię Jezusa Chrystusa, gdy je uważnie rozważymy, oznajmia nam całe jego dobrodziejstwo. Nie bez przyczyny bowiem zostało nam dane. Jest ono skarbcem tysiąca dóbr”.

Przepiękny hymn ku czci Imienia Jezus ułożył św. Bernard z Clairvaux:

Wszystkie Boże przymioty dają się słyszeć uszom moim na dźwięk Imienia Jezus. Czczym jest wszelki pokarm, gdy tym olejem nie jest namaszczony… Gdy piszesz, nie rozumiem, gdy tam nie czytam Jezusa. Gdy dyskusję wiedziesz i rozmawiasz, nie pojmuję, gdy nie dźwięczy w niej Imię Jezus… Jezus jest miodem w ustach moich, słodką melodią w uszach, radosną uciechą w sercu… Smuci się kto z was? Niech tylko Jezus przyjdzie do jego serca, niech wypłynie na jego usta – a oto wobec światłości Jego Imienia pierzchnie każda chmura i powróci wesele (Sermo 15 super Cantica).

Św. Bernardyn ze Sieny nosił ze sobą tablicę, na której złotymi głoskami był wypisany monogram Pana Jezusa; w każdym kazaniu bernardyn adorował to Imię:

O Imię Jezusa, wyniesione ponad wszelkie imię! O Imię zwycięskie! Radości aniołów, szczęście sprawiedliwych, przerażenie potępionych… Umysł się miesza, język drętwieje, wargi niezdolne są wyrzec słowo, gdy się ma sławić Najświętsze Imię Jezusa.

Syn duchowy św. Bernardyna, bł. Władysław z Gielniowa, każde swoje kazanie rozpoczynał od Imienia Jezusa. W znanym wierszu o Męce Pańskiej każdą nową strofę rozpoczyna tym Najświętszym Imieniem. Kiedy w Wielki Piątek 1505 r. wymawiał Imię Jezus, wpadł w zachwyt i został porwany na oczach słuchaczy nad ambonę.

Św. Wawrzyniec Justynian pisze:

W przeciwnościach, w niebezpieczeństwach, w lęku – w domu, na drodze, na pustkowiu, na falach – gdziekolwiek się znajdziesz, wszędzie wzywaj Imienia Zbawiciela.

Św. Redegunda, bł. Henryk Suzo i św. Joanna de Chantal na swoich piersiach wyryli Imię Jezusa. Św. Ignacy Loyola umieścił w herbie założonego przez siebie zakonu jezuitów monogram imienia Jezus.

W wieku XV powstała litania do Imienia Jezus, co dowodzi powszechności kultu tegoż Imienia. Zwyczajem powszechnym we wszystkich niemal językach świata stało się pozdrowienie chrześcijańskie: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”.

Źródło tekstu: idziemy.pl.