Nawrócenie św. Pawła
WSTĘP
Podziękujmy dzisiaj Panu Bogu za nasze małe i wielkie nawrócenia, także wytrwałość w powracaniu do Niego, cierpliwość dla nas w sakramencie pojednania, gdy mamy wrażenie, że niewiele się zmienia… Panie Boże, nie prosimy o cuda, nie od razu chcemy się potłuc spadając z konia oślepieni Twoim światłem… ale daj nam to światło, abyśmy na co dzień tak postępowali i ku Tobie zdążali, abyśmy się coraz mniej tłukli o nasze grzechy…
Panie, Ty wzywasz nas do nawrócenia, zmiłuj się…
Chryste, Ty cierpliwie czekasz na naszą odpowiedź zmiłuj się…
Panie, Twoja miłość jest dużo większa od wszystkich grzechów świata, zmiłuj się…
HOMILIA 1
- Wszyscy, którzy go słyszeli, mówili zdumieni: Czy to nie ten sam, który w Jerozolimie prześladował wyznawców tego imienia i po to tu przybył, aby ich uwięzić i zaprowadzić do arcykapłana? A Szaweł występował coraz odważniej, dowodząc, że Ten jest Mesjaszem, i szerzył zamieszanie wśród Żydów mieszkających w Damaszku.
- Zamieszanie stało się przede wszystkim w jego życiu… potem wprowadził je wśród chrześcijan, jak widać także wśród Żydów. Jest ono wspaniałym powodem do wielbienia Boga za dar nawrócenia, ale i pytaniem – co potem? Dar nawrócenia nie jest łatwy ani prosty… ja się zmieniam, ale świat nie koniecznie… co zatem jest niezbędne? Cierpliwość!
- Paweł, zwany wcześniej Szawłem wyjedzie do Tarsu i zajmie się pracą… zajmie mu to ok. 14 lat.
- Potem dopiero wróci odwiedzi Apostołów, zbada, czy jego nauka jest zgodna z ich przesłaniem i ruszy w trasę głosząc Ewangelię…
- W losach Szawła – św. Pawła, w jego listach każdy z nas może znaleźć cząstkę swojej drogi wiary, będzie na niej światło i ciemność, będą zwycięstwa i klęski, zawierzenie i bezradność.
- Ale nie sobie i swoim przeżyciom się przyglądajmy, lecz JEZUSOWI i Kościołowi, w którym jesteśmy. Dlaczego? Uniknę wtedy kręcenia się wokół siebie samego i swoich przeżyć.
- Na wzór św. Pawła… w dzisiejszym czytaniu nie jest najważniejsze, że jechał… że Damaszek… że tyle spraw w głowie i planów i zamierzeń… że koń… że światło… że upadek i oślepienie… ale pytanie Jezusa, które usłyszał…
Poznań, święto nawrócenia św. Pawła, 25 stycznia 2012; Dz 9,1-22 lub Dz 22,3-16; Ps 117; Mk 16,15-18
HOMILIA 2
- Nawrócenie:
- porzucenie ateizmu, przyjęcie jakiejś wiary – nie pasuje,
- zmiana jednej religii na inną – nie pasuje,
- przemiana moralna – porzucenie grzechu, zachowywanie przykazań – trochę bliżej, ale nie…
2. Jakie nawrócenie przeżył Paweł – Szaweł?
- osoba spotyka Boga,
- staje się coraz silniejsza na właściwej drodze,
- zintegrowana wewnętrznie,
- metanoia = przemiana wewnętrzna, opowiedzenie się za Bogiem, ofiarowania siebie na służbę.
Gidle, 25 stycznia 2018, święto nawrócenia św. Pawła, 25 stycznia 2012; Dz 9,1-22 lub Dz 22,3-16; Ps 117; Mk 16,15-18
HOMILIA 3
1. Św. Paweł i Ananiasz wiernie przestrzegali Prawa. Cieszyli się poważaniem ludzi i ich zaufaniem.
2. Łaska! Ona daje moc spotkania z Jezusem. Pierwszy krok to zawsze wybór ze strony Boga.
3. Niech łaska Boża otworzy nam oczy na Jezusa i umocni w życiu wg Prawa Bożego.
Wiktorówki, 25 stycznia 2021, święto nawrócenia św. Pawła, 25 stycznia 2012; Dz 9,1-22 lub Dz 22,3-16; Ps 117; Mk 16,15-18
HOMILIA 4
1. Do wielu rzeczy przygotowujemy się w życiu: do kapituły, egzaminu, szykujemy pokój gościnny, ciuchy na zmianę pogody, przygotowujemy się do chrztu, Komunii i innych sakramentów.
2. Lecz kiedy Jezus przychodzi, to człowiek zawsze jest nieprzygotowany. A Szaweł – to już zupełnie! Idzie do Damaszku pełen wrogości wobec chrześcijan. Ani krzty dobrej woli.
3. I wtedy spotyka Jezusa. To spotkanie jest dowodem, że żadna wrogość, ciemność i grzech nie jest przeszkodą dla światła, które Jezus niesie tym, których sam wybrał.
Radonie, 25 stycznia 2022, święto nawrócenia św. Pawła, Dz 9,1-22 lub Dz 22,3-16; Ps 117; Mk 16,15-18
HOMILIA 5
1. Mowa do wzburzonego tłumu na stopniach twierdzy wojskowej tuż przy świątyni jerozolimskiej. Paweł ma możliwość przemówienia do tłumu, po którym poszła plotka, że naucza o zniesieniu zwyczajów żydowskich, zrównaniu Żydów z poganami.
2. Tu brak zakończenia tej historii. Słuchacze wpadają w szał, gdy słyszą, że Jezus posłał Szawła, aby głosił Ewangelię poganom.
3. Gdy Żydzi traktowali judaizm jako źródło tożsamości, wybrania, wyraźnego oddzielenia od pogan, Paweł traktował judaizm jako drogę do uświęcenia pogan przez zbliżenie się do Boga Jahwe. Nadawało to judaizmowi pewien stopień uniwersalizmu. Dla słuchaczy było to o wiele za dużo…
4. Tymczasem w psalmie wołamy dzisiaj: „Chwalcie Pana wszystkie narody!”
Radonie, 25 stycznia 2023, święto nawrócenia św. Pawła, Dz 9,1-22 lub Dz 22,3-16; Ps 117; Mk 16,15-18
HOMILIA 6
1. Dzięki temu wydarzeniu dzisiaj jesteśmy w Kościele. Św. Paweł przyniósł dobrą nowinę o Jezusie na nasz kontynent.
2. To spotkanie było decydujące, ale wiemy, że przez całe życie powtarzał „bądź wola Twoja” – tak i my prosimy o siłę na życie wolą Bożą!
Gidle 20 kwietnia 2018, Dz 9,1-20; Ps 117; J 6,52-59
HOMILIA 7
1. Do tego, aby zostać chrześcijaninem, trzeba chrztu świętego.
2. Do tego, aby być chrześcijaninem, potrzeba osobistego spotkania ze Zmartwychwstałym Panem!
Radonie, 28 kwietnia 2023, Dz 9,1-20; Ps 117; J 6,52-59
HOMILIA 8
1. Głoszenie dobrej nowiny przez Apostołów opierało się na opowieściach o ziemskim życiu Jezusa. Wspominano Jego nauczanie, działalność, znaki, które czynił, pojmanie, mękę, okoliczności zmartwychwstania.
2. Do momentu powołania i nawrócenia Szawła. Sam mówi: „Otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie”. Zatem to wykształcenie oraz spotkanie Chrystusa zmartwychwstałego pod Damaszkiem jest zupełnie nową jakością.
3. Dla św. Pawła ważniejsza będzie moc Zmartwychwstałego, a także zapowiedzi ST, które spełniły się w Jezusie Chrystusie – zapowiadanym Mesjaszu.
4. Tu widać starą zasadę, że NT zawiera się w ST, a ST ma wypełnienie w NT. Św. Paweł jest jak ojciec rodziny z przypowieści Jezusa, który ze skrzyni wydobywa rzeczy nowe i stare.
5. Dlatego wołamy dziś: „Wierność Pana trwa na wieki”.
Radonie, święto Nawrócenia św. Pawła, 25 stycznia 2024, Dz 9,1-22 lub Dz 22,3-16; Ps 117; Mk 16,15-18
LEKTURA DODATKOWA
Szaweł pochodził z rodziny żydowskiej, miał również obywatelstwo rzymskie. W młodości uczył się rzemiosła, a później pobierał nauki u znamienitego nauczyciela jerozolimskiego, Gamaliela. Poznając coraz lepiej tradycję żydowską stał się gorliwym jej strażnikiem i postanowił walczyć z wyznawcami Jezusa.
Około 35 roku z własnej woli udał się z listami polecającymi do Damaszku (Dz 9, 1n; Ga 1, 15-16), aby tam ścigać chrześcijan. Jak podają Dzieje Apostolskie, u bram miasta „olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» – «Kto jesteś, Panie?» – powiedział. A On: «Jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić» (Dz 9, 3-6). Po tym nagłym, niespodziewanym i cudownym nawróceniu przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł.
Wierzył w prawdzie w Boga Jahwe, był wykształconym i poważanym żydem. Nie odrzucił więc życia w grzechu, choć rzeczywiście w swojej gorliwości posunął się nawet do zabijania wyznawców Chrystusa. Nawrócenie Pawła to moment wyboru Jezusa – to wydarzenie, które pokazuje jego przylgnięcie do Chrystusa oraz uznanie w nim Boga. Wydarzenie pod Damaszkiem to też nic innego jak powołanie Pawła do bycia apostołem. Bóg sam wybrał Pawła i dał mu poznać swojego Syna, tak jak osobiście mogli Go poznać inni uczniowie.
Św. Paweł często w listach apostolskich podkreślał swoje żydowskie pochodzenie. Chciał przez to zwrócić uwagę, że właśnie na drodze tej wiary, jadąc do Damaszku z ramienia synagogi poznał Chrystusa. Poprzez swoje zaangażowanie w religię żydowską mógł poznać lepiej Boga i wybranie Chrystusa było następstwem jego dotychczasowego życia. Abp Stanisław Nowak powiedział, że zmieniając pod Damaszkiem imię, św. Paweł zmienił również istotę swojego życia. Od teraz był nią Jezus.
Szaweł nawrócił się, ponieważ dzięki światłości Bożej, «uwierzył w Ewangelię». Na tym polega jego i nasze nawrócenie: na uwierzeniu w Jezusa umarłego i zmartwychwstałego i na otwarciu się na oświecenie przez Jego Bożą łaskę – mówił papież Benedykt XVI.
Źródło tekstu: stacja7.pl
Dziś obchodzimy święto nawrócenia św. Pawła. Co tak istotnego wynika dla nas z jego historii?
Szaweł, czyli Saul pochodził z tradycyjnej żydowskiej rodziny należącej do ortodoksyjnego stronnictwa faryzeuszów. Urodził i wychował się w Tarsie (dzisiejsza Turcja). Jego rodzice trudnili się wyrobem namiotów. Z ich usług korzystała rzymska armia okupująca te tereny. Dzięki temu uzyskali obywatelstwo rzymskie, które Saul po nich odziedziczył i z którego w przyszłości chętnie korzystał. Uczył się w Jerozolimie, w szkole rabinackiej Gamaliela Starszego, wnuka rabbiego Hillela zwanego Wielkim. Szaweł-Saul odebrał tam staranną edukację i wychowanie w głębokim szacunku dla judaistycznego Prawa. Dziś pewnie nazwalibyśmy go fanatykiem judaizmu.
Nieco ponad trzydziestoletni Szaweł jedzie z Jerozolimy do syryjskiego Damaszku, by z upoważnienia samego arcykapłana kierować akcją prześladowania wyznawców Jezusa z Nazaretu. Zgłosił się na ochotnika. Chrześcijan nienawidzi z całego serca. Uważa ich za odstępców od wiary Izraela, za groźną sektę, którą należy czym prędzej zlikwidować nie przebierając w środkach. To nie pierwsza jego akcja. Już w Jerozolimie urządzał łapanki chrześcijan. Wchodząc do domów porywał mężczyzn i kobiety i wtrącał do więzienia. Brał również udział – choć nie czynny – w ukamienowaniu diakona Szczepana.
Jest już blisko miasta, gdy nagle oślepia go wielka jasność z nieba. Doznanie jest tak mocne, że Szaweł upada na ziemię. Po prostu. Nie spada z konia. Biblia nie mówi nic o tym, by Paweł podróżował konno. Rumaka domalował mu – zapewne dla efektu – dopiero Caravaggio. Słyszy głos, który woła go po imieniu i pyta: – Dlaczego mnie prześladujesz? – Kto jesteś, Panie? – Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.
Otrzymuje polecenie, by wszedł do miasta, gdzie dowie się, co ma robić dalej. Polecenie nie jest jednak tak proste, jak mogłoby się wydawać. Szaweł oślepł. Do Damaszku zostaje wprowadzony przed towarzyszy podróży. Niebawem odwiedza go – nie bez oporów – miejscowy chrześcijanin. Przywraca mu wzrok i chrzci, nadając mu nowe imię. W efekcie swoich pierwszych prochrześcijańskich wystąpień w synagogach Damaszku Paweł musi po kryjomu uciekać z miasta, w czym pomagają mu miejscowi chrześcijanie. Następnie odsyłają go do rodzinnego Tarsu. Tam (dopiero po dobrych kilku latach) odszuka go i zabierze ze sobą w dalszą podróż święty Barnaba. Potem będą wyprawy misyjne, zakładanie nowych gmin chrześcijańskich, listy apostolskie, a wreszcie podróż do Rzymu, gdzie ukończył swoją misję dając Jezusowi świadectwo własnym męczeństwem.
W ciągu roku wspominamy wielu świętych. Niejeden z nich nawrócił się w sposób nagły i spektakularny. A jednak tylko w przypadku Pawła obchodzimy – 25 stycznia – święto jego nawrócenia, osobne od uroczystości samego świętego, przypadającej na dzień 29 czerwca. Kiedy Kościół obchodzi jakieś święto, to nie tylko po to, by powspominać sobie jakiegoś człowieka czy wydarzenie. Każde święto, które przeżywamy w liturgii ma nam powiedzieć coś o nas samych. Co tak istotnego wynika dla nas z historii świętego Pawła?
1. Nawrócenie nie polega na tym, że kogoś przekonają mniej lub bardziej ważkie argumenty. Nawrócenie zaczyna się i polega na spotkaniu samego Jezusa. Tylko Jego i aż Jego. Nie jest przyjęciem systemu logicznie wyłożonych i przekonywających racji, ale spotkaniem z Osobą. Doświadczeniem Jego realnej – nieraz do bólu – obecności.
2.Nawrócenie jest nierozerwalnie związane z doświadczeniem własnej słabości i braku samowystarczalności. Paweł potrzebuje, by ktoś pod rękę wprowadził go do miasta. Potrzebuje, by przyszedł do niego damasceński prostak Ananiasz, który uzdrowi go i ochrzci. Człowiek, który dotychczas uważał się za potężne narzędzie w ręku samego Boga, boleśnie doświadcza teraz zależności od innych. Tego, że sam sobie nie poradzi.
3.Nawrócenie dokonuje się w kontekście wspólnoty. Nawrócenie Szawła jest nawróceniem ku wspólnocie. Nie jest prywatną sprawą między nim a Jezusem, ale odbywa się w kontekście wspólnoty Kościoła. Kościoła, który w osobie Ananiasza udziela mu chrztu. Kościoła, który pomaga mu uciec z Damaszku, gdzie grozi mu śmiertelne niebezpieczeństwo. Kościoła, który bezpiecznie odprowadza go na statek do rodzinnego Tarsu.
4.Nawrócenie nie jest prostym happy end rodem z amerykańskich filmów. Od tego momentu przed Pawłem zaczynają piętrzyć się trudności. Zewnętrzne i wewnętrzne. Z zewnątrz grozi mu niebezpieczeństwo ze strony ortodoksyjnych wyznawców judaizmu. A od wewnątrz? Między wersami Dziejów Apostolskich można wyczytać pewną nieufność damasceńskich i judejskich chrześcijan wobec niedawnego prześladowcy. Za Pawłem ciągną i będą ciągnąć się konsekwencje jego dotychczasowego postępowania. Żydzi już zawsze będą uważać go za zdrajcę. Jego relacje z Apostołami – nawet po latach – będą pełne szacunku i wzajemnego uznania, ale i naznaczone pewnym napięciem.
Wreszcie jedno z być może najważniejszych i najpiękniejszych punktów.
5. W momencie spotkania z Jezusem Paweł jest na nie totalnie niegotowy. Nie wykazał ani odrobiny dobrej woli. Pełen nienawistnej pasji zmierza do Damaszku, by przeprowadzić swoje mordercze plany. A jednak Pan znajduje drogę do jego serca. Nie ma takiego grzechu, takiej wewnętrznej ciemności i ślepoty, w którą Pan nie potrafiłby się miłosiernie wedrzeć ze swoim światłem. Jest mocniejszy. Zawsze większy od tego co w nas małe i straszne.
I jeszcze jedno. Ostatnie, ale także ważne.
6. Nawrócenie, to zwrot. Zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, ale nie koniec ruchu. Nawrócenie to nie koniec, ale nowy początek. Nawrócenie to wyruszenie w nową drogę. W szczęśliwie powrotną drogę. Nawrócenie jest zawsze powołaniem. Do rzeczy, zadań, misji, których nie spodziewalibyśmy się i nie oczekiwali w najśmielszych przypuszczeniach.
Źródło tekstu: pl.aleteia.org