Oliwka I

1. Ogrodzie oliwny…

WSTĘP

1. Jedna z najbardziej znanych pieśni wielkopostnych zaczyna się od słów „Ogrodzie oliwny, widok w tobie dziwny…”
2. W encyklice o Eucharystii także znajdujemy nawiązanie do tego miejsca, które wzywamy w pieśni… Czytamy bowiem słowa, które wprowadzą nas także dzisiaj w klimat naszego spotkania:

EDE, 3. W Ogrodzie tym [Oliwnym – przyp. MK] do dnia dzisiejszego zachowały się niektóre bardzo stare drzewa oliwne. Może były nawet świadkami tego, co dokonało się w ich cieniu owego wieczoru, gdy Chrystus na modlitwie doświadczał śmiertelnej trwogi, «a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię» (por. Łk 22, 44).

AKTYWIZACJA

1. Praca w grupach. Metoda – liściasta opowieść na podstawie fragmentu Ewangelii.
2. Pomoce: nożyczki, przybory do kolorowania, szablony liści z drzewa oliwnego do wycięcia i pokolorowania przez uczestników, fragment opowiadający o modlitwie Jezusa na Górze Oliwnej.
3. Zadanie do wykonania: opowiadamy tę ewangeliczną historię za pomocą dostępnej w ramach zajęć ilości papierowych liści z drzewa oliwnego.
4. Czas na pracę w grupach, prezentacja na forum oraz wyjaśnienie. Czas na dyskusję.

Łk 22,39-47: (39) Potem wyszedł i udał się, według zwyczaju, na Górę Oliwną: towarzyszyli Mu także uczniowie. (40) Gdy przyszedł na miejsce, rzekł do nich: Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. (41) A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się (42) tymi słowami: Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie! (43) Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go. (44) Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię.

PYTANIA DO DYSKUSJI

1. Czy zadanie było trudne do wykonania?
2. Jakie wrażenie zrobiłoby na nas, gdybyśmy spotkali rzeczywiście drzewa będące świadkami tamtych wydarzeń?
3. Czy las, gaj, sad w jakiś sposób wpływa na przeżywanie trudnych chwil?
4. Czy Jezus bywał wcześniej na Górze Oliwnej? Czy znał to miejsce?
5. Czy my wracamy w pewnych chwilach do miejsc, w których już byliśmy?

KOMENTARZ

1. W Ogrodzie Oliwnym rozpoczyna się męka Pana Jezusa, rozpoczyna się dzieło naszego odkupienia. Możemy dzisiaj symbolicznie powiedzieć, że las jest tego świadkiem… że gaj oliwny jest powiernikiem ludzkich i Bożych spraw… jest świadkiem wielkich dzieł w życiu Boga i człowieka…
2. Początek tego dzieła odkupienia człowieka jest wyjątkowo trudny – w samotności i trwodze, która jest tak bardzo ludzka.
3. Jezus trochę wcześniej, tego samego wieczoru, w czasie wieczerzy paschalnej ofiarował uczniom swoją Krew. Teraz potwierdza swoją decyzję życiem i ofiarą, teraz przychodzi czas realnego spełnienia tego, co stało się w czasie Ostatniej Wieczerzy.

PUENTA

Benedykt XVI w swojej encyklice pisze o tym następująco:

EDE, 3. Rozpoczynało się przelewanie krwi — tej samej Krwi, którą nieco wcześniej ofiarował Kościołowi jako napój zbawienia w sakramencie Eucharystii; ostatecznie zostanie wylana na Golgocie i stanie się narzędziem naszego Odkupienia: «Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, […] nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego i osiągnął wieczne odkupienie» (Hbr 9, 11-12).

2. Być z Nim…

WSTĘP

1. Tajemnica męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa jest początkiem Kościoła. Z niej się on jakby rodzi, ta tajemnica stanowi jego centrum. To Eucharystia jest świętowaniem tajemnicy odkupienia.
2. W niej urzeczywistniamy wszystko, co stało się w wieczór Wielkiego Czwartku i później…
3. Uczestnicząc w Eucharystii bierzemy udział w Ostatniej Wieczerzy, po niej wędrujemy także z Jezusem i uczniami za potok Cedron ku Górze Oliwnej.
4. Tak właśnie pisze o tym Papież Benedykt XVI:

EDE, 3. Kościół rodzi się z tajemnicy paschalnej. Właśnie dlatego Eucharystia, która w najwyższym stopniu jest sakramentem tajemnicy paschalnej, stanowi centrum życia eklezjalnego.

Dostrzegamy to już w pierwszych relacjach o życiu Kościoła, jakie znajdujemy w Dziejach Apostolskich: «Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach» (2, 42). «Łamanie chleba» oznacza właśnie Eucharystię.

Po dwóch tysiącach lat nadal urzeczywistniamy ten pierwotny obraz Kościoła. Gdy to czynimy podczas sprawowania Eucharystii, mamy przed oczyma duszy misterium paschalne: to, co wydarzyło się w wieczór Wielkiego Czwartku, podczas Ostatniej Wieczerzy i po niej. Ustanowienie Eucharystii uprzedzało bowiem w sposób sakramentalny wydarzenia, które wkrótce miały nastąpić, począwszy od konania w Getsemani.

Widzimy znów Pana Jezusa, który wychodzi z Wieczernika, schodzi z uczniami w dół, ażeby przekroczyć potok Cedron i wejść do Ogrodu Oliwnego.

5. Wejdźmy i my także w wyobraźni i wierze z Jezusem i uczniami do Ogrodu Oliwnego. Jezus zaprasza nas do czuwania razem z Nim, podobnie jak zaprosił Apostołów.

AKTYWIZACJA

1. Praca indywidualna. Metoda – dorysuj postacie.
2. Pomoce: plansza z ilustracją Ogrodu Oliwnego i wolnym miejscem na dorysowanie postaci.
3. Zadanie do wykonania: między postaciami uczniów dorysowujemy także siebie (lub inne jeszcze osoby, które chcielibyście tam zaprosić); w pole postaci wpisujemy odpowiedź na pytanie: jak dzisiaj mogę towarzyszyć Jezusowi w Jego czuwaniu i nocnej modlitwie?
4. Prezentacja na forum. Czas na chwilę dyskusji i wymianę wrażeń po wykonanej pracy.

PUENTA

EDE, 4. Godzina naszego Odkupienia. Pomimo, że doznaje niezmiernej trwogi, Chrystus nie ucieka przed swoją «godziną»: «I cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Ależ właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę» (J 12, 27). Pragnie, ażeby uczniowie Mu towarzyszyli, a jednak doświadcza samotności i opuszczenia: «Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie» (Mt 26, 40-41).

Tylko Jan pozostanie pod krzyżem, tuż obok Maryi i pobożnych niewiast. Agonia w Ogrójcu była wprowadzeniem do wielkopiątkowej agonii na krzyżu

 Godzina święta, godzina odkupienia świata. Kiedy sprawujemy Eucharystię w Jerozolimie, w tym miejscu, gdzie był grób Chrystusa, wracamy jak gdyby w sposób namacalny do tej Jego «godziny» — godziny krzyża i uwielbienia.

Do tego miejsca i do tej godziny przenosi się duchowo każdy kapłan, który celebruje Mszę św., razem ze wspólnotą chrześcijan, która w niej uczestniczy.

Ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał. Tym słowom wyznania wiary wtórują słowa adoracji i proklamacji: Ecce lignum crucis, in quo salus mundi pependit. Venite adoremus. Takie zaproszenie Kościół kieruje do wszystkich w godzinach popołudniowych Wielkiego Piątku. Podejmie znowu swój śpiew podczas Wigilii Paschalnej, oznajmiając: Surrexit Dominus de sepulcro qui pro nobis pependit in ligno. Alleluja.