Pięćdziesiątnica – Święto Żniw
1. Trinus et Unus
WSTĘP
Wierzymy w jednego Boga Ojca i Syna i Ducha Świętego. Codziennie modlimy się do Niego, a gdy ktoś rozmawia z kimś codziennie, to… w sumie dobrze go zna… zastanówmy się, na ile zatem znamy Boga?
AKTYWIZACJA
Praca w 3 – osobowych grupach. Formularz – arkusz papieru w kształcie trójkąta. Trzy kąty – i w każdym imię jednej Osoby Bożej. Zadanie jest następujące: wypisujemy w kątach to wszystko, co wiemy o danej Osobie Bożej, o Jej działaniu w historii zbawienia… idziemy na ilość, liczy się każdy fakt. Co jakiś czas wymieniamy się rogami w grupach, aby każda osoba mogła dopisać coś do każdego z trzech pól. Czas na wykonanie zadania. Czas na dyskusję.
PYTANIA DO DYSKUSJI
- Którą Osobę znamy najlepiej? Dlaczego?
- Jakie są trudności w poznawaniu Osób Bożych z naszej strony?
- Od czego zależy to poznawanie?
- Na czym polega w ogóle poznawanie osoby?
PUENTA
Jan Paweł II:
Jak wynika z tekstów Pisma Świętego, przedwieczny Syn, współistotny Ojcu, jest pełnią samoobjawienia Boga w dziejach ludzkości. Stając się sam Synem Człowieczym narodzonym z niewiasty (por. Ga 4,4), bytuje i działa jako prawdziwy człowiek. On też, Chrystus, definitywnie objawia Ducha Świętego. Naprzód zapowiada jego przyjście i ukazuje jego związek z Ojcem i Synem w zbawczej misji, a więc w tajemnicy Trójcy. Zgodnie z zapowiedzią i obietnicą Jezusa, w tym Przyjściu Parakleta bierze początek Kościół, który jest Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 12, 27) i sakramentem, w których Chrystus jest z nami „aż do skończenia świata” (por. Mt 28,20).
Jednakże ten – współistostny Ojcu i Synowi – Duch Święty pozostaje „Bogiem ukrytym”. Działają w Kościele i w świecie, nie ujawnia się w tym świecie tak jak Syn, który przyjął ludzką naturę i upodobnił się do nas, tak że uczniowie w czasie jego ziemskiej egzystencji mogli Go oglądać i „dotykać” – Jego, Słowo życia (por. 1 J 1,1).
Stąd też nasze poznanie opiera się na wierze w objawienie Chrystusa, nie ma na swe potwierdzenie wizji Boskiej Osoby żyjącej wśród nas w ludzkiej postaci; jest przede wszystkim poznaniem ze skutków jego obecności, z owoców jego działania. Punktem kluczowym dla tego poznania jest wydarzenie Pięćdziesiątnicy.
2. Siewca i żniwiarze
WSTĘP
Jan Paweł II:
Wedle religijnej tradycji Izraela, Pięćdziesiątnica była świętem żniw: „Trzy razy w roku ukażą się wszyscy (…) mężczyźni przed obliczem Pana, Boga Izraela” (Wj 34,23). Pierwszy raz – na święto Paschy. Święto Żniw było w tym porządku drugie, trzecie – Święto Namiotów.
„Święto żniw twoich pierwszych zbiorów z tego, co posiałeś na roli” (Wj 23,16) było nazwane Pięćdziesiątnicą, ponieważ obchodzono je 50 dni po święcie Paschy. Było też nazywane Świętem Tygodni, wypadało bowiem 7 tygodni po święcie Paschy. Osobno obchodzono jeszcze Święto Zbiorów przy końcu roku (por. Wj 23,16; 34,22). Księgi Starego Przymierza zawierają szczegółowe opisy co do świętowania Pięćdziesiątnicy (por. Kpł 23,15n,; Lb 28,26-31), która stała się także świętem odnowy przymierza (por. 2 Krn 15,10-13) (…).
Zesłanie Ducha Świętego na Apostołów oraz pierwotną wspólnotę uczniów Chrystusowych, którzy w jerozolimskim Wieczerniku „trwali jednomyślnie na modlitwie razem z (…) Maryją, Matką Jezusa (Dz 1,14), jest związane ze starotestamentowym charakterem tego święta.
Oto Święto Żniw staje się objawieniem nowego „Żniwa”, którego sprawcą jest Duch Święty, żniwa w Duchu”.
AKTYWIZACJA
Praca na forum. Metoda – dyskusja „2 – 4 – 8” w oparciu o tekst Dz 2,14-39. Czyli – najpierw uczestnicy rozmawiają w parach, potem w grupkach 4 – osobowych, a następnie w grupkach 8 – osobowych. Możliwy jest inny podział w zależności od ilości uczestników. Zadanie: poszukujemy odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób Duch Święty osiąga swój cel – tak wielkie żniwo? Czas na wykonanie zadania. Czas na dyskusję.
PUENTA
Jan Paweł II:
Od dnia Pięćdziesiątnicy Apostołowie staną się żniwiarzami Chrystusowej siejby za sprawa Ducha Świętego. „Żniwiarz otrzymuje już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem ze żniwiarzem” (J 4,36). Istotnie, w dniu Pięćdziesiątnicy, już po pierwszych słowach Piotra, żniwo okazało się obfite. Nawróciło się bowiem „około trzech tysięcy dusz” (Dz 2,41). To radość wspólna: Apostołów oraz ich Mistrza – Boskiego Siewcy.