Sakrament namaszczenia chorych
1. Człowiek chory
WSTĘP
Kontakt z chorymi to wielkie obciążenie psychiczno – emocjonalne, które nie wszyscy potrafią wytrzymać.
AKTYWIZACJA
Nadzieję na powrót do zdrowia kojarzymy najczęściej za fachowością, kompetencja lekarza. W dzisiejszych czasach powinien znać się nie tylko na rozpoznawaniu choroby i przepisaniu skutecznych środków w celu powrotu do zdrowia, ale oczekujemy od niego jeszcze innych cech przydatnych w pracy.
Praca w grupach, formularz LEKARZ GODNY ZAUFANIA. Zadanie jest następujące: wypisać cechy lekarza idealnego, do jakiego chcielibyśmy chodzić w trudnej sytuacji. Prezentacja cech na forum klasy.
Zadanie 02: zaznaczyć wśród wypisanych cech te, które możemy okazać naszym bliskim w czasie choroby i których mu oczekujemy od bliskich, gdy jesteśmy w potrzebie.
Zaznaczenie najważniejszej cechy wśród wszystkich wypisanych.
PUENTA
Chorzy potrafią męczyć. Jednak brak sił do trwania przy chorym, brak motywacji, „wypalenie” wynika z tego, że nie odkrywa się w chorym tej mocy, z której można czerpać.
Trzeba podkreślić wartość domu, atmosfery domowej. W szpitalu człowiek rzucony jest w zgiełk i jazgot. Chorzy czują się jak w „stacji obsługi chorych”. Przez kulturę i podejście do chorego można złagodzić ten szpitalny jazgot.
Samotność chorego, samotność cierpienia. Chory jest w całej osobie ogarnięty chorobą i bólem. Ból: fizyczny, psychiczny, emocjonalny, społeczny, duchowy i religijny.
Medycyna zbyt często jeszcze pomniejsza znaczenie cierpienia, ograniczając ból tylko do problemu medycznego. Wszystko zależy od tego, jak ten ból zostanie zniesiony. Jeśli jest on ofiarowany, to staje się krzyżem. To nie znaczy, że mniej boli.
Gdy chory nie ofiarowuje bólu, to wtedy jest w pewnej fazie targu, skargi na Boga, lekarzy, rodzinę. A skarga bywa często czynnikiem destrukcyjnym. Trzeba choremu pomóc przekształcić jego ból w cierpienie.
2. Jezus i człowiek chory
WSTĘP
W Ewangelii możemy znaleźć wiele opisów spotkań Jezusa z ludźmi chorymi lub tymi, którzy proszą o uzdrowienie swoich bliskich.
AKTYWIZACJA
Praca w grupach. Metoda – powiązania i relacje. Na arkuszu papieru uczniowie otrzymują teksty z Ewangelii. Prezentacja metodą karuzeli.
PUENTA
Postępowanie Chrystusa wskazuje, że Bóg nie chce choroby człowieka , lecz pragnie go od niej uwolnić, jeśli chory w Niego wierzy.
Troskę o chorych Jezus przekazał swoim uczniom: „uzdrawiajcie chorych” (Mt 10,8). Apostołowie już za życia Chrystusa „wyrzucali wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6,13).
Jk 5,14-15: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla niego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”.
Sakrament namaszczenia chorych jest momentem, w którym Jezus Chrystus w szczególny sposób podaje dłoń człowiekowi cierpiącemu (nie tylko umierającemu) po to, żeby go przeprowadzić przez tę wielką próbę człowieczeństwa i wiary, jaką jest cierpienie, samotność i śmierć.
Cierpienie i choroba czy utrata sił i związana z tym bezradność człowieka znacznie burzy harmonię jego ciała i duszy. Sakrament chorych tę harmonię przywraca.
Trzeba pamiętać, że jest to zawsze konkretny człowiek i cierpienie konkretnego człowieka, a nie cierpienie w ogólności.
Sens sakramentu namaszczenia chorych:
– dotyka całej osoby chorego, nie tylko jego duszy, ale i ciała,
– udziela choremu łaski Ducha Świętego, który pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, wzmacnia ufność w Bogu, uzbraja przed pokusami szatana i trwodze śmierci,
– dzięki temu sakramentowi chrześcijanin staje się zdolny nadać sens swoim cierpieniom i przez to zachować wewnętrzną równowagę i spokój,
– jest włączeniem chorego i jego cierpienia w ofiarę Chrystusa za Kościół i za zbawienie świata,
– chory otrzymuje specjalną siłę wewnętrzną przejawiającą się w ufności, cierpliwości i pogodzie ducha, która pomaga mu panować nad chorobą oraz w świetle wiary oceniać swoją sytuację życiową.
Skutki sprawowania sakramentu namaszczenia chorych (KKK 1520nn):
– szczególny dar Ducha Św. – łaska umocnienia, pokoju i odwagi; łaska odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią,
– zjednoczenie z męką Chrystusa – chory jest w pewien sposób konsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierci Zbawiciela,
– łaska dla Kościoła – Kościół wstawia się w intencji chorego, a on ze swej strony przyczynia się do uświęcenia Kościoła,
– przygotowanie do ostatniego przejścia – w sytuacji poważnego zagrożenia życia.