Serce Jezusa

1. Cel spotkania: uwielbienie Serca Jezusowego, poznanie duchowości z nim związanej, odkrycie na nowo litanii do Serca Jezusa, zaproszenie Pana do naszych serc na co dzień.

2. Metody: praca w grupach, indywidualna, jedność z modlitwą, uwielbieniem i integracją w grupie.

3. Zajęcia udane zależą od zaangażowania, wypowiedzi krótkie i konkretne. Nie przerywamy.

4. Integracja:

   • Siedzimy w kole, pierwsza osoba mówi: mój tata (MAMA, SIOSTRA, BRAT…) jest (za-wód) i robi tak (gest), następna osoba mówi: jego tata jest (zawód) i robi tak (gest), a mo-ja mama jest… – następne osoby powtarzają po wszystkich zawody i gesty…

   • Cztery grupy: babcia, wilk, czerwony kapturek i myśliwy, na hasło wstają i robią gest:

CZERWONY KAPTUREK

Bajka, nie bajka skrzata zdumiewajka o dziewczynce, którą Czerwonym Kapturkiem zwali. Jej ukochana Babcia, mieszkała w lesie, co go dzielny myśliwy patrolował z uwagi na groźnego wilka.

Pewnego dnia Babcia zachorowała i mama Czerwonego Kapturka wysłała Czerwonego Kapturka do Babci, Babci Czerwonego Kapturka z koszem smakołyków i lekarstw.

Czerwony Kapturek idąc do Babci, wcale nie oba-wiał się straszliwego wilka, bo wiedział, że pan myśliwy strzeże lasu i w razie potrzeby uratuje Czerwonego Kapturka przed wilkiem.

Gdy Czerwony Kapturek spotkał po drodze wilka okazał się wcale nie groźny, zapytał bowiem Czerwonego Kapturka tylko o drogę do Babci. Życzliwy Czerwony Kapturek dokładnie wytłumaczył wilkowi, gdzie mieszka jej ukochana Babcia, ciesząc się, że nie musiała wzywać myśliwego.

Gdy Czerwony Kapturek sam dotarł do chatki Babci okazało się, że wpadł w pułapkę wilka. Wilk bo-wiem połknął Babcię, razem z Czerwonym Kapturkiem i rannym kapciem.

Tymczasem dzielny myśliwy, będąc w pobliżu życzliwej mu Babci, Babci Czerwonego Kapturka postanowił ją odwiedzić. Po wejściu do chatki Babci myśliwy szybko zorientował się w niecnych czynach wilka, widząc jak wilka duma rozpiera myśliwy wyjął zza cholewy kordelas i do wilka strzela. Wilk pada. Babcia z Kapturkiem uratowana czule dziękują myśliwemu. A morał bajki jest taki: nie ufaj w lesie nieznajomemu.

1. Serce Jezusa jest źródłem

WSTĘP

J 19, 32-34:

Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda.

Wtedy spełniła się przepowiednia Jezusa, Jego zapowiedź, którą wypowiedział na zakończenie Święta Namiotów:

J 7,37-39

W ostatnim zaś, najbardziej uroczystym dniu święta, Jezus stojąc zawołał donośnym głosem: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza”. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Nie-go; Duch bowiem jeszcze nie był <dany>, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.

Serce Jezusa jest jak źródło, z którego mamy czer-pać, jest dla nas otwarte, niewyczerpane, zawsze hojne i pełne miłości. Naszym zadaniem i darem dla nas jest możliwość czerpania z niego. A skoro tak, to warto mieć jakiś… czerpak. Spróbujmy go sobie teraz wymyślić.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Materiały: stare gazety, taśma klejąca, przybory do pisania, rzeczy będące pod ręką.

Zadanie: wymyślenie czerpaka do czerpania ze Źródła – Serca Jezusowego, a także techniki czerpania tym czerpakiem.

Prezentacja na forum. Czas na dyskusję.

PUENTA

2. Kult Serca Jezusowego opiera się na prawdzie znanej już w ST, że Bóg jest miłością i chce nas tą miłością obdarzyć.

3. Potwierdził to Pan Jezus pozwalając na krzyżu przebić swoje serce, diabeł myślał, że przestanie ono bić i będzie koniec, ale jednak stało się inaczej – ono jest dla nas Źródłem łaski na wieki.

4. Cześć dla Serca Jezusowego rozwijał się przez wieki, przybierał różne formy, trochę jeszcze do nich nawiążemy, dla dobrze sobie o nich poczy-tać.

5. Ta idea jest także dla nas zaproszeniem do czerpania z Serca Chrystusa, szczególnie w sakramentach, ale także w ciszy modlitwy, chwilach zawirowania. W naszej kulturze serce jest znakiem emocji, ale w Biblii zawsze symbolem istoty człowieka, jego najgłębszej przestrzeni.

2. Pierwsze piątki miesiąca.

WSTĘP

Główna zasługa w rozpowszechnieniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa przypada skromnej zakonnicy, wizytce św. Małgorzacie Marii Alacoque (1647-1690). Żyła w zupełnym ukryciu w klasztorze w Paray-le-Monial. 27 grudnia 1673 roku Małgorzata dopuszczona została do tego, by spoczęła na Sercu Jezusowym.

Pan Jezus pokazując jej swoje Serce pełne ognia, rzekł do niej: „Moje Boskie Serce tak płonie miłością ku ludziom, że nie może dłużej utrzymać tych płomieni gorejących, zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie rozlać je za twoim pośrednictwem i pragnie wzbogacić ludzi swoimi Bożymi skarbami”. Następnie Jezus wziął serce Małgorzaty i umieścił je symbolicznie w swoim Sercu. Potem już przemienione i jaśniejące oddał Małgorzacie. Usłyszała pocieszające słowa: „Dotąd nosiłaś tylko imię mojej sługi. Dzisiaj daję ci inne imię – umiłowanej uczennicy mojego Serca”.
Drugie objawienie miało miejsce na początku roku 1674. Pan Jezus ponownie objawił Małgorzacie swoje Serce i wymienił dobrodziejstwa i łaski, jakie przyrzeka czcicielom swojego Serca. „To nabożeństwo – pisze św. Małgorzata – jest ostatnim wysiłkiem Jego miłości i będzie dla ludzi jedynym ratunkiem w ostatnich czasach”.

Wśród różnych form czci Pan Jezus zażądał czci także wizerunków swojego Serca.
W tym samym roku 1674 miało miejsce trzecie z wielkich objawień. W czasie wystawienia Najświętszego Sakramentu pojawił się Świętej Pan Jezus „jaśniejący chwałą, ze stygmatami pięciu ran, jaśniejącymi jak słońce”. Pan Jezus ponownie odsłonił swoją pierś i pokazał swoje Serce w pełnym blasku. Zażądał, aby w zamian za niewdzięczność, jaka spotyka Jego Serce i Jego miłość, okazaną rodzajowi ludzkiemu, dusze pobożne wynagradzały temuż Sercu zranionemu grzechami i niewdzięcznością ludzką. Zażądał, aby w duchu wynagrodzenia w każdą noc przed pierwszym piątkiem miesiąca odbywała się godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu (tzw. godzina święta) oraz aby Komunia święta w pierwsze piątki miesiąca była ofiarowana w celu wynagrodzenia Boskiemu Sercu za grzechy i oziębłość ludzką.

Wreszcie w piątek po oktawie Bożego Ciała, 10 czerwca 1675 roku, nastąpiło ostatnie wielkie objawienie. Kiedy Małgorzata klęczała przed tabernakulum w czasie nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, ukazał się jej Chrystus, odsłonił swoje Serce i powiedział: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że nie szczędziło niczego aż do zupełnego wyniszczenia się dla okazania im miłości, a w zamian za to doznaje od większości ludzi tylko gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokradztw, jakie oddają mu w tym Sakramencie Miłości. Lecz najbardziej boli Mnie to, że w podobny sposób obchodzą się ze Mną serca służbie mojej szczególnie poświęcone. Dlatego żądam, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony jako osobne święto ku czci mojego Serca i na wynagrodzenie Mi przez Komunię i inne praktyki pobożne zniewag, jakich doznaję. W zamian za to obiecuję ci, że Serce moje wyleje hojne łaski na tych wszystkich, którzy w ten sposób oddadzą Mu cześć lub przyczynią się do jej rozszerzenia”.

Na tym polega duchowość Serca Jezusowego – w centrum jest wynagradzanie za grzechy, zwłaszcza świętokradztwa wobec NS i przez osoby Bogu poświęcone.

Od dzieciństwa także jesteśmy uczeni przystępowania w I piątki miesiąca, zgodnie z obietnicą daną św. Małgorzacie, że po takiej „serii” człowiek nie umrze bez pojednania z Bogiem i uniknie potępienia. Takie są obietnice, a my przyjrzyjmy się teraz bardziej praktycznym korzyściom płynącym z tej więzi z Bogiem na co dzień…

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Metoda formularz z 9 serduszkami. Zadanie: 9 korzyści płynących z regularnej spowiedzi. Prezentacja na forum. Czas na dyskusję.

PUENTA

1. Motywy muszę dojrzewać wraz z życiem i ro-zwojem wiary – od strachu przed piekłem do wierności codziennej i wielbienia Pana łaską uświęcającą.

2. Warto także współpracować z Chrystusem i brać odpowiedzialność za zbawienie świata poprzez krzyż wychodzenia ze zła, zmagania się z grze-chami, głoszenia Jego miłosierdzia, bycia z in-nymi w ich biedzie i przyciągania do Pana.

3. Nie dążymy do zbawienia sami, indywidualnie, ale we wspólnocie Kościoła.

4. Moje serce

WSTĘP

1. Warto posłuchać bicia własnego serca, czasami jesteśmy zdyszani, albo czymś się przestraszy-my… warto dbać o to serce i słuchać go…

2. Nie tylko o mięsień, rzecz jasna, przede wszyst-kim o serce duchowe, jego bicie, puls, życie…

AKTYWIZACJA

Praca indywidualna. Odpowiedzi nikomu nie pokazujemy, chyba, że ktoś chce na końcu zadania do nich nawiązać. Metoda: formularz EKG.

Zadanie: wpisać, co sprawia, że moje serce żywiej bije dla Boga, a co sprawia, że czuje się w wierze osłabione?

Czas na dyskusję.

PUENTA

Każdy z nas, kiedy przystaje w ciszy, potrzebuje po-czuć nie tylko bicie własnego serca, ale – jeszcze głębiej w swoim wnętrzu – pulsowanie niezawodnej obecności, wyczuwalnej zmysłami wiary, ale o wie-le bardziej realnej: obecności Chrystusa, serca świata. (Benedykt XVI)

4. Kościół widzi w nabożeństwie do Serca Jezusowego znak miłości Boga ku ludziom. Chce także rozbudzić w sercach ludzkich wzajemną miłość ku Bogu poprzez to nabożeństwo. Sam Chrystus nadał temu nabożeństwu wybitnie kierunek ekspiacyjny: ma nas ono uwrażliwiać na grzech, mobilizować w imię miłości Chrystusa do walki z nim oraz do wynagradzania za tych, którzy najwięcej ranią Boże Serce. Bóg jest miłością. Z miłości Bożego Serca istnieje cały wszechświat i rodzaj ludzki. Kiedy zaś rodzaj ludzki sprzeniewierzył się Panu Bogu, swojemu Stwórcy, Bóg nie przestał go miłować.

5. Dowodem tej niepojętej miłości było to, że dał swojego Syna. Uosobieniem tej największej Bożej miłości jest Serce Jezusowe. Ta właśnie miłość dla rodzaju ludzkiego kazała Jezusowi przyjść na ziemię, przyjąć dla zbawienia rodzaju ludzkiego okrutną mękę i śmierć. Z miłości tego Serca powstał Kościół, sakramenty święte, a wśród nich Sakrament Miłości – Eucharystia.

6. Nabożeństwo do Serca Jezusowego nakłada również zobowiązania. Człowiek nie powinien nadużywać dobroci Bożego Serca. Powinien mieć do tego Serca nieograniczone zaufanie. Dlatego może i powinien uciekać się do Serca Jezusa we wszystkich swoich potrzebach. Nie powinien jednak ranić tegoż Serca na nowo grzechami. Kiedy jednak słabość ludzka na nowo pchnie nas w bagno grzechu i w niewolę szatana, mamy prawo zawsze ufać w miłosierdzie Boże, które gotowe jest przyjść nam z pomocą i nas wybawić.

7. Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezuso-wego skłania również do aktów pokutnych za grzechy innych. Kto miłuje Boże Serce, ten będzie starał się temu Sercu wynagradzać za grzechy braci. Tak więc nabożeństwo to budzi także świadomość i odpowiedzialność społeczną. Nabożeństwo do Serca Jezusowego nagli do na-śladowania cnót tego Serca – a przede wszystkim miłości we wszelkich jej przejawach.

8. Życie i jego tempo, bicie serca ze zmęczenia i za-biegania przywodzi na myśl Serce, którego rytm również jest bardzo intensywny. Żywo reagujący na wszystkie cienie i blaski ziemskiego bytowa-nia. Przyśpieszający w obliczu zła i niegodzi-wości. Boleśnie wzmacniany w godzinie zdrady i opuszczenia przez najbliższych. Ale równocześ-nie radośnie unoszony w chwili spotkania.

9. Myślę o Sercu Jezusa. Pytam się: Czy Jego bicie może wyznaczać rytm naszego ludzkiego serca? Czy Jego melodia może stać się naszą melodią?

10. Jeśli jest to możliwe – a wierzę, że tak – to w jaki sposób Je usłyszeć, jak odkryć to bogactwo?

11. Duchowa tradycja Kościoła zna kilka dróg, na których można tego dokonać. Jedna z nich jest dobrze znana wśród większości katolików – jest nią Litania do Serca Jezusa. 33 uderzenia, opieczętowane prośbą o zmiłowanie.

12. To w nich ukrywa się unikalna melodia Bo-żego Serca. Powstaniu wezwań litanijnych to-warzyszyły straszne wydarzenia epidemii chole-ry, panującej w Marsylii w 1720 roku. Wówczas to miejscowy biskup, szukając ratunku u Boga, uroczystym aktem ofiarował całą diecezję Sercu Jezusa. Ustanowił również wieczysty obchód święta ku Jego czci oraz specjalną litanię.

13. Od tej chwili epidemia poczęła szybko ustępo-wać. Autorką wezwań litanijnych jest siostra Anna Magdalena Remusat, która czerpiąc ze słów modlitwy jezuity ojca Jana Croiseta, napisała 27 wezwań, kolejnych sześć dodanych zostało przez Rzymską Kongregację. W taki oto sposób pow-stały 33 wezwania do Serca Jezusowego.

4. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa

WSTĘP

Skoro wiemy, na czym polega duchowość Serca Jezusowego, znamy dzieje powstania litanii, to czas się zająć jej treścią.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Metoda – praca z tekstem litanii. Zadanie do wykonania: pogrupowanie wezwań wg jakiegoś klucza, poszukanie podobieństw między wezwaniami. Formularz – rozsypanka.

Czas na wykonanie zadania i dyskusję.

PUENTA

1. W Litanii można wyróżnić trzy grupy wezwań. Jest to ważne wskazanie dla odkrycia rytmu Bożego Serca.

2. W pierwszej grupie odsłania się przed nami stosunek Jezusa do Ojca i Ducha Świętego. Serce Jezusa, Syna Ojca Przedwiecznego, w łonie Matki Dziewicy przez Ducha Świętego utworzone, ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone… Ukazane jest Serce Jezusa w łączności z Trójcą Przenajświętszą. Życie naznaczone kontemplacją tej Rzeczywistości było rysem charakterystycznym wielu świętych. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje św. Ignacy Loyola. Dla niego szukanie Boga we wszystkich rzeczach oznaczało odnajdywanie Bożej obecności i Bożego dzia-łania w świecie. Święty Ignacy, mówiąc o Bogu, zawsze miał na myśli Trójcę Przenajświętszą, KTÓRA objawiała mu się poprzez proste, co-dziennie rzeczy. Raz były to trzy klawisze orga-nów, innym razem trzy listki. Zawsze jednak obrazy te napełniały Ignacego ogromną radością, stając się drogą do mistycznego zjednoczenia.

3. Żywa relacja z Trójcą Przenajświętszą to pos-tawa, do której jesteśmy wciąż zapraszani. Nie wymaga ona od nas wyjątkowej wiedzy teolo-gicznej czy filozoficznej, wymaga ona jedynie dobrej woli. Dostrajanie rytmu naszego serca do Serca Bożego rozpoczyna się właśnie od budo-wania wyjątkowej relacji z Ojcem, Synem i Du-chem Świętym. Jest ona, używając terminologii muzycznej, pięciolinią, na której nanoszone będą dalsze nuty naszej wiary.

4. W drugiej grupie wezwań odnajdujemy ciąg przymiotów Serca Jezusa. Dostrzegamy, że jest Ono gorejącym ogniskiem miłości, skarbnicą sprawiedliwości i miłości, pełne dobroci, cierpliwe, miłosierne, hojne dla wszystkich, którzy szukają w Nim pomocy i ratunku. Odkrycie to nie pozostawia człowieka obojętnym. Musi wzbudzić w nim uczucie radości.

5. Na pięciolinii pojawiają się pierwsze nuty. Serce Jezusa odwieczne upragnienie świata, hojne dla wszystkich, którzy Cię wzywają… Melodia staje się wielobarwna. Boże Serce dotyka wielu przestrzeni naszego życia. Jego obecność nie jest zarezerwowana tylko dla bogatych wnętrz świątyń. Ono bije tam, gdzie szczególnie potrzeba miłości, dobroci, gdzie trudno o hojność i pomocną dłoń. Serce Jezusa przebłaganie za grzechy nasze, dla nieprawości naszych starte, źródło wszelkiej pociechy… Dostrzegamy, że rytm Serca staje się odważny, zdecydowany, zapraszający nas do współbrzmienia w tych miejscach, gdzie najbardziej tego potrzeba.

6. Dopełnienie rozumienia Serca Jezusa przynosi nam trzecia grupa litanijnych wezwań. Akcentują one stosunek Boga do ludzi. Prawdziwie część ta nadaje ostateczny kształt odkrywanej przez nas melodii. Owa ostateczność jest tu szczególnie ważna. Serce Jezusa jest krwawą ofiarą grzeszników na wieczność, ostateczną radością i pokojem naszym, a w ostatniej godzinie naszego życia jedyną naszą nadzieją. Melodia dopełnia się, wzbudzając w uważnym słuchaczu nadzieję i wdzięczność. Serce Jezusa, rozkoszy wszystkich świętych. Rytm zamyka się ostatnim uderzeniem.

7. Trzy elementy rytmu Bożego Serca ukryte w wezwaniach litanijnych zostały odkryte.

8. Są to miłość, radość i nadzieja. Każdy z nich odznacza się swoistym dynamizmem, w każdym jest przestrzeń do wielkiej ludzkiej aktywności, realizowanej w codzienności. Każdy z nich nie-jako domaga się wielkiego zaangażowania w tych czasach, które tak mocno naznaczone są szybkim tempem. I może zamiast prosić, by życie dało odpoczynek, prośmy raczej, by było w nim obecne nasze serce nastrojone na wzór Boskiego Ser-ca. Modlitwa Litanią do Najświętszego Serca Jezusa jest jedną z wielu dróg prowadzących ku kontemplacji tajemnicy Bożego Serca. Jednakże poprzez swój wyjątkowy rytm trzydziestu trzech uderzeń Serca, jest dziś szczególnie aktualna.

5. Obietnice Serca Jezusowego

WSTĘP

Pan Jezus dał św. Małgorzacie Alacoque dwanaście obietnic, dotyczących czcicieli Jego Serca:

1. Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.

   2. Ustalę pokój w ich rodzinach.

   3. Będę ich pocieszał w utrapieniach.

   4. Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.

   5. Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.

   6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.

   7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.

   8. Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.

   9. Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.

   10. Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.

   11. Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.

   12. W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Metoda – prosta grafika lub plakat. Zadanie – za pomocą ilustracji wyrazić obietnicę. Czas na wykonanie i ZGADYWANKA.

PUENTA

1. Podział obietnic. Obejmują one całość życia chrześcijańskiego i włączają w swój zakres wszystkich wyznawców Jezusa. Są skierowane do grzeszników, do przeżywających trudności, do gorliwych, obojętnych, umierających i do apostołów tego kultu. Nietrudno zauważyć, że pierw-sza z nich zapewnia o otrzymaniu wszystkich koniecznych środków dotyczących życia doczesnego, dwunasta kieruje nasz wzrok na życie wieczne, zapewniając, że wszyscy, którzy wypełnią jej wymagania, zostaną bezpiecznie doprowadzeni do zbawienia. Warunkiem otrzymania hojnych łask jest praca nad rozpowszechnianiem czci Jezusa w codziennym życiu i troska o miłość oraz praktykowanie nabożeństwa do Bożego Serca.

2. Św. Małgorzata nie miała żadnej wątpliwości co do misji otrzymanej od Zbawiciela. Była pewna tego, co mówiła i pisała w imieniu Jezusa. To On sam był dla niej przewodnikiem. Ojca Jana Croiseta SJ (1656-1738) zapewniała: Mówię wszystko to, co On mi podpowiada dla swojej chwały, ponieważ nie jest w mojej mocy działać przeciwnie (…) ale muszę mówić z całą prostotą to, co On mi podpowiada w umyśle.

3. W Liście napisanym przez świętą wizytkę, odnajdujemy treść 12 obietnic. List został napisany prawdopodobnie w maju 1688 r. Wprawdzie oryginał zaginął podczas rewolucji francuskiej w 1792 r., ale autentyczność kopii listu jest pewna. Kopie tego listu zawierają drobne nieścisłości stylistyczne, które jednak nie zmieniają samej treści tekstu. Także w życiorysie św. Małgorzaty napisanym po jej śmierci przez współsiostry zakonne znalazła się wzmianka o obietnicach, jednak ten życiorys pozostawał ukryty w archiwum zakonnym przez prawie dwa wieki. Tak zwana Wielka obietnica została włączona do zbioru obietnic około roku 1875.

4. Znaczenie i waga obietnic. Odnoszą się do potrzeb duchowych, choć nie wykluczają dóbr materialnych, o które wierni nieustannie Boga błagają. Zarówno jedne, jak i drugie są uzależnione od oddawania czci Sercu Zbawiciela. W Kościele ten kult mają szerzyć jezuici.

5. W Liście z 10 sierpnia 1689 r. wielka mistyczka napisała: Dla Ojców Towarzystwa Jezusowego zarezerwował poznanie wartości i pożytku tego cennego Skarbu, z którego im więcej się bierze, tym więcej jest do brania. (…) Boskie Serce rozleje na ich słowa tak słodkie namaszczenie miłości, że jak mieczem obosiecznym będą przenikać najtrwalsze serca, aby uczynić je sposobne do Jego miłości i najbardziej występne dusze zdołają doprowadzić w ten sposób do zbawiennej pokuty. Tym sposobem (…) chce rozlać obfite skarby Bożej łaski i zbawienia na (…) Towarzystwo Jezusowe, jeśli oddadzą Sercu Bożemu to, co On po nich się spodziewa, tj. złożą Mu hołd miłości, czci i chwały i ze wszystkich sił będą pracować nad założeniem Jego królestwa w sercach. Wiele pod tym względem oczekuje od św. Towarzystwa i wielkie ma co do niego zamiary.

6. Nasza odpowiedź Sercu Jezusa

WSTĘP

1. 11 czerwca 1899 r., Leon XIII dokonał poświęcenia całego rodzaju ludzkiego. Natomiast w setną rocznicę tego aktu Ojciec Święty Jan Paweł II potwierdził jego aktualność w naszych czasach.

2. Naród polski został trzykrotnie poświęcony Sercu Jezusowemu. Po raz pierwszy dokonali tego bis-kupi polscy na Jasnej Górze 27 lipca 1920 roku. Akt ten miał na celu uproszenie ratunku dla Polski, zagrożonej inwazją bolszewików.

3. Rok później, 3 czerwca, akt poświęcenia został ponowiony na Małym Rynku w Krakowie.

4. Inny charakter miało poświęcenie z 28 października 1951 roku w Polsce rządzonej przez komunistów. Dokonano go nie w czasie jednej ceremonii, lecz równocześnie we wszystkich kościołach w kraju. W orędziu biskupów, które poprzedziło akt poświęcenia, czytamy: „Przez poświęcenie narodu Sercu Jezusa chcemy złożyć hołd najgłębszej wdzięczności za wszystkie dobrodziejstwa, jakie otrzymaliśmy w ciągu tysiącletniej historii chrześcijańskiej, najściślej związanej z Chrystusem i Jego Kościołem…”

5. Istnieją rozmaite formy czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pierwszą z nich jest coroczna uroczystość, obchodzona w piątek po oktawie Boże-go Ciała. Miesiąc czerwiec jest miesiącem Serca Jezusowego; szczególnym orędownikiem tej formy kultu był papież Leona XIII (+ 1903) i jego następcy.

6. Często spotyka się także wizerunki Serca Jezusowego: w postaci medalików, obrazków, obrazów ściennych, figur.

7. Liczne są także świątynie poświęcone Sercu Jezusa – w samej Polsce jest ich ok. 400.

AKTYWIZACJA

Praca na forum. Metoda – dyskusja. Zadanie: jaki sens mają dzisiaj tak wielkie gesty dla nas, dla Kościoła?

PUENTA

JP II w liście na 100-lecie poświęcenia ludzkości Sercu Pana Jezusa, 11 czerwca 1999:

1. Serce Zbawiciela zachęca, aby zwrócić się ku miłości Ojca, który jest źródłem wszelkiej prawdziwej miłości: «W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy» (1 J 4, 10).

2. Od Ojca, bogatego w miłosierdzie i współczucie, Jezus nieustannie otrzymuje miłość, którą obdarza ludzi (por. Ef 2, 4; Jk 5, 11). W Jego Sercu objawia się zwłaszcza wielkoduszność Boga wobec grzesznika. W odpowiedzi na grzech Bóg nie umniejsza swojej miłości, ale rozszerza ją w geście miłosierdzia, który przeradza się w inicjatywę odkupienia.

3. Kontemplacja Serca Jezusa w Eucharystii skłoni wiernych do poszukiwania w tym Sercu niezgłębionej tajemnicy kapłaństwa Chrystusa i kapłaństwa Kościoła. W komunii z braćmi pozwoli im zasmakować duchowej słodyczy miłości, czerpanej u samego źródła. Pomagając każdemu z nich w ponownym odkryciu sensu własnego chrztu, głębiej uświadomi im apostolski wymiar ich życia, który należy realizować przez szerzenie miłości i przez misję ewangelizacyjną. Każdy włączy się gorliwiej w modlitwę do Pana żniwa (por. Mt 9, 38), aby dał Kościołowi «pasterzy według swego serca» (por. Jr 3, 15), rozmiłowanych w Chrystusie Dobrym Pasterzu, którzy będą kształtować własne serca na wzór Jego Serca i gotowi będą iść drogami świata, aby głosić wszystkim, że On jest Drogą, Prawdą i Życiem (por. Pastores dabo vobis, 82).

4. Winna się z tym łączyć konkretna działalność, zmierzająca do tego, aby wielu młodych ludzi, wsłuchanych w głos Ducha Świętego, dzięki odpowiedniej formacji umiało dziś odpowiedzieć w głębi swoich serc na wielkie oczekiwania Kościoła i ludzkości oraz mogło podjąć weź-wanie Chrystusa do poświęcenia się wraz z Nim, z entuzjazmem i radością, «za życie świata» (J 6, 51).

5. W kulcie Serca Jezusa zyskało realną formę prorocze słowo przypomniane przez św. Jana: «Będą patrzeć na Tego, którego przebili» (J 19, 37; por. Za 12, 10). Jest to spojrzenie kontemplacyjne, które stara się przeniknąć do głębi uczucia Chrystusa, prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka. W tym kulcie człowiek wierzący mocniej i głębiej przyjmuje tajemnicę wcielenia, przez którą Słowo stało się solidarne z ludźmi, aby dać świadectwo, że Ojciec ich poszukuje. To poszukiwanie bierze początek z wnętrza Boga, który «miłuje» człowieka «odwiecznie w Słowie i pragnie go wynieść w Chrystusie do godności przybranego dziecka» (Tertio millennio adveniente, 7). Zarazem kult Serca Jezusa wnika w tajemnicę odkupienia, aby odkryć w niej wymiar miłości, która skłoniła Go do złożenia zbawczej ofiary.

6. Kult Serca Chrystusa, «które jest powszechną siedzibą komunii z Bogiem Ojcem, (…) siedzibą Ducha Świętego» (Insegnamenti, XVII, 1 [1994], 1152), przyczynia się do umocnienia naszej więzi z Trójcą Świętą.

7. Dlatego obchody stulecia poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa przygotowują wiernych do Wielkiego Jubileuszu, zarówno ze względu na jego cel, to jest «uwielbienie Trójcy Świętej, od której wszystko pochodzi i ku której wszystko w świecie i w dziejach jest skierowane» (Tertio millennio adveniente, 55), jak i ze względu na jego ukierunkowanie ku Eucharystii (por. tamże), w niej bowiem życie przyniesione przez Jezusa w obfitości (por. J 10, 10) zostaje przekazane tym, którzy będą Go spożywać, aby przez Niego żyć (por. J 6, 57). Cały kult Serca Jezusa we wszystkich swoich przejawach jest głęboko eucharystyczny; wyraża się w pobożnych ćwiczeniach, które pobudzają wiernych do życia w harmonii z Chrystusem «cichym i pokornym sercem» (por. Mt 11, 29), i pogłębia się przez adorację. Kult ten jest zakorzeniony i znajduje swoje zwieńczenie we Mszy św., zwłaszcza niedzielnej, podczas której serca wiernych, zgromadzonych w braterskiej i radosnej wspólnocie, słuchają słowa Bożego, uczą się składać wraz z Chrystusem ofiarę z siebie i z całego życia (Sacrosanctum Concilium, 48), karmią się przy paschalnym stole Ciałem i Krwią Odkupiciela, a mając w pełni udział w miłości pulsującej w Jego Sercu starają się być coraz bardziej głosicielami Ewangelii oraz świadkami solidarności i nadziei.

SERCE JEZUSA, 14-15 czerwca 2013, Wspólnota św. Jacka, Konarzewo