6 niedziela wielkanocna, rok C

„Kto zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała” (1 J 2,5)

Nie ma innego sposobu na osiągnięcie świętości, to znaczy zjednoczenia z Bogiem w miłości, jak tylko przez wypełnianie nauki Jezusa Chrystusa. On sam objawił to jednoznacznie: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i będzie­my w nim przebywać” (J 14,23). Nauczanie Pana jest pełne optymizmu, budzące nadzieję, ale rów­nocześnie wymagające. On sam, przez swoje czy­ny, dał przykład, że jest możliwe wypełnienie Jego nakazów i rad. Nie ukrywał jednak, że wiąże się to z koniecz­nością samozaparcia i z wysiłkiem, który kła­dzie się cieniem krzyża na codzienności Jego naśladowców: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech mnie naśladuje” (Mt 16, 24). Chyba nie było i nie ma na świecie człowieka, który nie wzdrygałby się przed podjęciem tego wymagania. Czasem wydaje się, że Jezusowe nauczanie jest tak trudne, że prawie niewykonalne. Słabość i grzech, które nas dotykają, są najwyraźniejszym dowodem tego, jak trudno jest zachować wierność Ewangelii. To doświadczenie nie tylko budzi poczucie niespełnienia i żalu, ale też prowokuje pytania: Gdzie leży tajemnica wierności? Co zrobić, aby pragnienie, by Chrystus zamieszkał wraz z Ojcem w nas, nie było tylko pobożnym życzeniem, ale miało wyraz w solidnym zachowywaniu nauki Pana?

Odpowiedź przynosi to samo zdanie Mistrza z Nazaretu: „Jeśli mnie kto miłuje…” A więc nie jest możliwe zachowanie wierności Ewangelii, jeśli brak nam miłości do Chrystusa. Ina­czej mówiąc, grzech jest zawsze znakiem, że jeszcze nie do końca umiłowaliśmy Pana. Na próżno jednak walczyć z grze­chem, jeśli wpierw nie rozmiłujemy się w Chrystusie. Im wię­ksza będzie miłość, tym łatwiej będzie dochować wierności. Rodzi się jednak nowe pytanie: Czy miłości można się na­uczyć? Co zrobić, aby rozkochać się w Panu? Jeśli miłość byłaby tylko uczuciem, to nie byłoby tu prawie nic do zrobie­nia. Uczucie rodzi się, albo nie, trwa, albo zanika, nie wiadomo jak i nie wiadomo dlaczego. Miłość jednak to nie tylko uczucie, ale poznanie i wola. Te zaś dwie władze można rozwijać. Doświadczenie ludzkie mówi, że im bardziej poznajemy drugą osobę, im wyraźniej odkrywamy jej osobiste walory i naj­mniejsze nawet ślady dobroci, tym chętniej dzielimy z nią naszą codzienność. Staje się nam bliska. Czujemy się za nią odpowiedzialni i chcemy pozostać wierni, mimo piętrzących się trudności. Jest to miłość o wiele bogatsza niż uczuciowe zadurzenie. Co więcej, często uczucie rodzi się w miarę pozna­wania i umacniania się woli wierności.

Tak też jest z miłością do Chrystusa. Aby się w Nim rozko­chać, trzeba podjąć wysiłek poznawania Go, odkrywania Jego dobroci i miłości, jaką ma ku nam. Najlepiej możemy poznać Go z kart Pisma Świętego. Wczytując się w nie, trzeba pamiętać, że mamy do czynienia nie z bohaterem książki, który istnieje tylko w wyobraźni autora, ale z żywą Osobą, która jest stale blisko nas. Z Nim można i trzeba rozmawiać. Tak więc spotkanie ze Słowem wcielo­nym musi być kontynuo­wane na modlitwie. To codzienne stawanie w obecności kochającego nas Chrystusa zaowocu­je wolą dostosowania naszego życia do Jego oczekiwań. Ta zaś powo­li będzie zamieniać siew

wierność. Doświadczenie słabości i grzechu już nie przerazi nas, ale pobudzi do nawrócenia i jeszcze żarliwszej adoracji przebaczającej miłości Pana. A „miłość zakrywa wiele grzechów” (1P4, 8)

Trzeba jeszcze dodać, że miłość do Chrystusa jest łaską Boga, którą otrzymujemy przez Ducha Świętego. Umac­niając się w niej, nie jesteśmy skazani jedynie na nasze ludzkie wysiłki. Jezus obiecał: „Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy” (J 14, 26). Miłości też. Potrzeba tylko otworzyć serca na jego działanie, a napełni je Boży dar miłości. Wierni tej miłości, zachowamy naukę Chrystusa i osiągniemy jedność z Bogiem. „Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim” (U 4, 16).

Ks. Paweł Ptasznik,  6 niedziela wielkanocna, rok C.

Dz 15,1-2.22-29; Ap 21,10-14.22-23; J 14,23-29