Trasa wędrówki

Msza św. południowa, środa 7 sierpnia 2013

WSTĘP

Bóg udziela swoich łask patrząc z miłością na każdego człowieka. Nie ma dla Niego granic. Jego miłosierdzie przekracza wszystko. Dzięki Ci, Panie Boże, za hojność i łaski… A dzisiaj prosimy Cię o miłosierdzie dla nas…

HOMILIA

1. Gdyby spojrzeć na mapę wędrówki ludu wybranego do ziemi obiecanej, to można zobaczyć zdumiewający moment – lud stoi u granicy Kanaanu i trasa skręca potem ku pustyni. To prawda, że wędrowanie dopiero się zaczyna, że nikt z dorosłych, którzy się zbuntowali nie wejdzie do ziemi obiecanej… nie wiemy, dlaczego zwiadowcy zareagowali w taki sposób… być może wędrowcom pustynnym wejście na dostatni i dobrze zorganizowany teren rzeczywiście wyolbrzymiło doznania. To jest trochę jak z wieżowcami w USA – na początku porażają wielkością, potem już nie robią wrażenia.
2. Zatem ludzie będą wędrować, w upale i pragnieniu, o głodzie i w niebezpieczeństwach.
3. Powiedzielibyśmy dzisiaj – po co? Nie ma sensu. Iść w takich warunkach tylko po to, aby gdzieś umrzeć na pustyni? Nawet w pewnym momencie będą chcieli się zbuntować – wybrać Aarona na wodza… i wrócić do Egiptu!
4. Znamy dobrze z życia duchowego te zakręty, bunty, granice i powroty. Możemy to porównać do naszego życia, bo dla nich i dla nas cel jest dokładnie ten sam – pozwolić Bogu, aby nas przez życie prowadził…