Więzi
1. Więzi wewnętrzne
WSTĘP
Komunię świętą można udzielić każdemu, kto w pełni należy do Kościoła katolickiego. Przypomnijmy zatem, jakie są wyznaczniki tej przynależności.
AKTYWIZACJA
Praca w grupach. Metoda – papierek lakmusowy. Zadanie jest następujące: na kolorowych papierkach wypisujemy cechy i warunki pełnej przynależności do Kościoła katolickiego. Prezentacja na forum. Czas na chwilę dyskusji i wymianę wrażeń po wykonanej pracy.
PUENTA
EDE, 38. Komunia kościelna, jak to już przypomniałem, jest także widzialna i wyraża się w więzach wymienionych przez sam Sobór, który tak naucza: «Do społeczności Kościoła wcielani są w pełni ci, którzy mając Ducha Chrystusa, przyjmują całą jego strukturę i wszystkie ustanowione w nim środki zbawienia oraz w jego widzialnym organizmie pozostają z Chrystusem, który rządzi nim przez papieża i biskupów, złączeni więzami wyznania wiary, sakramentów i kościelnego zwierzchnictwa oraz komunii».
Eucharystia, jako najwyższy sakramentalny wyraz komunii w Kościele, domaga się tego, by była sprawowana w kontekście spójności także zewnętrznych więzów komunii. W sposób szczególny, ponieważ jest ona «jak wypełnienie życia duchowego i cel wszystkich sakramentów», wymaga zachowania rzeczywistych więzów komunii w odniesieniu do sakramentów, zwłaszcza Chrztu i sakramentu Święceń.
Nie jest możliwe udzielenie Komunii osobie, która nie byłaby ochrzczona lub która odrzucałaby pojmowaną integralnie prawdę wiary o tajemnicy Eucharystii. Chrystus jest prawdą i daje świadectwo prawdzie (por. J14, 6; 18, 37); sakrament Jego Ciała i Jego Krwi nie dopuszcza fałszu.
2. Więź zewnętrzna
WSTĘP
EDE, 39. Ponadto, ze względu na sam charakter komunii kościelnej i związku, jaki zachodzi pomiędzy nią a sakramentem Eucharystii, trzeba przypomnieć, że «Ofiara eucharystyczna, chociaż celebruje się ją zawsze we wspólnocie lokalnej, nigdy nie jest celebracją tej tylko wspólnoty: przyjmując eucharystyczną obecność Pana, wspólnota przyjmuje bowiem cały dar zbawienia i objawia się w ten sposób — mimo swej trwałej widzialnej „lokalności” — jako obraz i prawdziwa obecność jednego, świętego, powszechnego i apostolskiego Kościoła».
Wynika z tego, że wspólnota prawdziwie eucharystyczna nie może zamykać się w sobie, jakby była samowystarczalna, lecz powinna zachować harmonijną więź z każdą inną wspólnotą katolicką.
AKTYWIZACJA
Praca w grupach. Formularz – sieć.[1] Zadanie jest następujące: poszukujemy odpowiedzi na pytania: z kim powinna trzymać „harmonijną więź” każda, nawet najmniejsza wspólnota kościelna? Na czym ta więź ma polegać? Prezentacja na forum. Czas na chwilę dyskusji i wymianę wrażeń po wykonanej pracy.
PUENTA
EDE, 39. Komunia kościelna zgromadzenia eucharystycznego jest komunią z własnym biskupem i z Papieżem. Biskup jest bowiem trwałym i widzialnym fundamentem jedności w swoim Kościele partykularnym.
Byłoby więc wielkim nieporozumieniem, gdyby sakrament, który jest w najwyższym stopniu sakramentem jedności, był celebrowany bez prawdziwej komunii z biskupem. Św. Ignacy Antiocheński pisał: «Można uważać za pewną tę Eucharystię, która jest sprawowana przez biskupa, albo tego, któremu powierzył on to zadanie». Podobnie, ponieważ «Biskup Rzymu, jako Następca Piotra, jest trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności zarówno kolegium biskupów, jak i wszystkich wiernych», komunia z nim jest istotnym wymogiem celebracji Ofiary eucharystycznej.
Stąd też wypływa wielka prawda, którą na różne sposoby wyraża liturgia: «Każda celebracja eucharystyczna dokonuje się nie tylko w jedności z własnym biskupem, ale także z Papieżem, z Kolegium Biskupów, z duchowieństwem i całym ludem. Każda ważna celebracja Eucharystii wyraża tę powszechną komunię z Piotrem i z całym Kościołem lub też przywołuje ją obiektywnie, jak dzieje się w wypadku Kościołów chrześcijańskich odłączonych od Rzymu».
[1] Wykorzystałem reklamę firmy ENERGIS, źródło: POLITYKA nr 17 (2449), 24 kwietnia 2004, s. 77.