Uroczystość Wszystkich Świętych

ANDRZEJ KIEJZA OFMCap, ZBAWIENIE W UJĘCIU AP 7, 9-17

dr hab. Marta Kowalczyk, Uroczystość Wszystkich Świętych w nauczaniu Kościoła i polskich tradycjach
ludowych

„BĘDZIEMY DO NIEGO PODOBNI” – NADZIEJA CHRZEŚCIJAN WEDŁUG l J 3,1-3

„WIDZENIE” BOGA W LISTACH ŚW. JANA

HOMILIA 1

1. Czasem w kościele maluje się motyw pochodu wszystkich świętych. Idą postaci, sutanny, habity, ubrania, szaty, aureole, atrybuty. Jakby wziąć świętych nawet z naszych czasów, to uzbierałaby się całkiem spora procesja.

2. O czym to świadczy? O pięknie Boga, którego miłość lśni w życiu i czynach świętych.

3. Uroczystość Wszystkich Świętych jest także zaproszeniem dla nas – miejsce w tej procesji, w tym pochodzie świętych jest zarezerwowane także dla każdego z nas.

4. „Jesteśmy dziećmi Bożymi” – mile widzianymi uczestnikami Bożej miłości.

5. Dzieci są podobne do rodziców. Niech zatem i nasze życie świadczy o Bogu.

Gidle, 31 października 2019, Wigilia uroczystości Wszystkich Świętych.

HOMILIA 2

Cztery paradoksy dzisiejszej uroczystości…

1. Paradoks pierwszy: Mówimy o wszystkich świętych a idziemy na cmentarz.
2. Paradoks drugi: Chcemy odwiedzić zmarłych tam, gdzie ich nie ma.
3. Paradoks trzeci: Niby idziemy na cmentarz do zmarłych, ale spotykamy się tam z żywymi.
4. Paradoks czwarty: Wszyscy chcemy być w niebie, ale mało kto chce być święty.

Wszystkich Świętych, 1 listopada 2019, Gidle. Ap 7,2-4.9-14; Ps 24,1-6; 1 J 3,1-3; Mt 5,1-12a

HOMILIA 3

1. Pieczątka czy dawniej pieczęć odnosi się do prawa własności, władzy, kompetencji:

• dawniej właściciel pieczętował, znaczył swoje zwierzęta,
• pieczętowani pisma, listy,
• pieczęć władcy umieszczano na monetach,
• ST – pieczęć to symbol więzów miłości, nierozerwalnych relacji, coś raz odciśniętego nie da się ani zmyć ani wywabić…

2. Opieczętowanie zbawionych oznacza, że należą do Boga – wielki tłum tych, którzy byli w swoim życiu wierni Bogu.

3. Nawet Jezus w pewnym momencie swojego nauczania powiedział, że na Nim Bóg Ojciec wycisnął swoją pieczęć. CO oznaczało: Bóg potwierdza prawdomówność Syna.

4. My też jesteśmy opieczętowani: w sakramencie chrztu i bierzmowania Duch Święty wyciska w duszy „znamię” – znak swojej obecności. Można wypisać się z Kościoła, ale Bóg nigdy nie wypisze się z ludzkiego serca i duszy.

Gidle, Uroczystość Wszystkich Świętych, 1 listopada 2019.

HOMILIA 4

WSTĘP

1. W uroczystość Wszystkich Świętych oddajemy cześć Panu Bogu, który ukazuje swoje dary w wielu świętych ludziach – tych uroczyście ogłoszonych świętymi, i tych świętych „bezimiennych”.

2. Chcesz poznać Boga – przyglądaj się świętym, ich cechom, modlitwie, działaniu, charyzmatom.

3. W nas także Bóg chce ukazać swoją miłość – „świętymi bądźcie”; to wezwanie jest stale aktualne.

HOMILIA 5

1. „Opieczętowanych” można było obserwować na tatrzańskich szlakach w czasie wakacji. Tutaj pieczątka z Doliny Filipki, tam: z Wiktorówek, Moka, Piątki…

2. Nie o takich opieczętowanych chodzi w czytaniu z Ap. Pieczęć to znak własności – należę do Boga! Jestem własnością Króla królów i Pana panów. Jego znamię jest nie tylko dowodem przynależności, ale i programem na życie, radością! Pieczęć chrztu św. – bierzmowania – kapłaństwa = niezatarte! Jak obrączka ślubna – w pewnym sensie.

3. Noszę pieczęć – przynależę – jestem podobny. To dynamika życia! Być podobnym – to wyzwanie. Żyć jak Bóg! Choćby spełniać zobowiązania oraz złożone obietnice… Albo: wytrwałość w pragnieniach!

4. Coś nam to przypomina? Słowa z bierzmowania: „Chcemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania wg jej zasad…”

5. Święci to świadkowie Boga. Świat nadal ich potrzebuje. Potrzebuje ludzi podobnych do Boga, podobnych do Chrystusa. Stąd te błogosławieństwa. Benedykt XVI napisał w książce „Jezus z Nazaretu”, że błogosławieństwa są biografią Jezusa, opisem Jego życia. Do tego życia z Nim Jezus nas zaprasza, aby wspólnie dzielić dole i niedole. Radości będą x2! Problemy 1/2.

6. W uroczystość Wszystkich Świętych wielu ludzi dorosłych i dzieci przebiera się za świętych. W opozycji do Halloween organizowano Marsze Wszystkich Świętych. Można się przebrać. Ale może iść w swoich własnych ciuchach po prostu? Jako święty. Młody chłopak, bł. Carlo Acutis (15-latek, „influencer Boga”, geniusz Internetu jako narzędzia szerzenia wiary), którego ciało zostało wystawione w trumnie ze szkła w Asyżu, beatyfikowany 10 października 2020, leży w trumnie w dżinsach i butach sportowych…

7. I jeśli trwożą nas te błogosławieństwa, to jako puentę przytoczę opowieść o Fanny Crosby, niewidomej autorce tysięcy hymnów i pieśni:

Kompozytorka hymnów, Fanny Crosby, dała nam ponad 6000 pieśni gospel. Chociaż jako sześciotygodniowe niemowlę na skutek choroby straciła wzrok, nigdy nie stała się zgorzkniała. Pewnego razy kaznodzieja współczująco zauważył: „Myślę, że to wielka szkoda, że Mistrz nie dał Ci wzroku, gdy obsypał Cię tyloma innymi darami”. Wtedy ona odpowiedziała szybko: „Czy wiesz, że gdybym przy urodzeniu mogła poprosić o jedno życzenie, to brzmiałoby ono: chciałabym urodzić się niewidoma!” „Dlaczego?” – zapytał zaskoczony duchowny. „Ponieważ kiedy pójdę do nieba, pierwszą twarzą, jaka uraduje moje oczy, będzie twarz mojego Zbawiciela”. W wieku 95 lat Fanny Crosby przeszła do chwały i zobaczyła twarz Jezusa. To jest pewna nadzieja każdego dziecka Boga!

Wiktorówki, uroczystość Wszystkich Świętych, 1 listopada 2020.

HOMILIA 6

1. Oglądając filmy możemy zobaczyć chwile, w których akcja daje na moment odpocząć widzowi. Drink w barze i spokojna rozmowa, ognisko, zachód słońca, w filmach dla dzieci – piosenka (np. „Król lew”).

2. Czytając I czytanie warto pamiętać, że ta scena/wizja jest takim właśnie oddechem dla czytelników księgi.

3. Wcześniej – otwieranie sześciu pieczęci, czyli: jeźdźcy, śmierć, głód, zaraza, trzęsienie ziemi, czarne słońce, dzień gniewu Boga.

4. Potem: pół godziny ciszy przed burzą. I znowu się zaczyna: gromy, błyskawica, trąby, spalenizna, ogień, woda, krew, kosmiczna demolka.

5. A tu? Proszę! Tłum ludzi ubranych na biało, z palmami w rękach. I wołanie na chwałę Boga. I pokłon oddany Wszechmogącemu.

6. To są ci, którzy po całym trudzie życia mogą w końcu stanąć przed Bogiem; tacy, jacy byli w całej prawdzie. Wśród nich nasi bliscy – babcię poznam po fartuchu, druga upiecze blachę ciasta, dziadek – uprzężą dla konia, Andrzej Szpak z gitarą, Coltrane z saksofonem, ratownicy tatrzańscy z plecakami…

7. My dzisiaj staniemy przy grobach ze zniczami, różańcami, naszymi modlitwami, myślami i wspomnieniami.

8. A w niebie, gdy wielki tłum skończy śpiew, zapadnie cisza. I potwierdzą się słowa małej Zuzi z przedszkola, która mówiła, że  niebie jest ciepło i cicho…

Radonie, Uroczystość Wszystkich Świętych, 1 listopada 2021, rok B

HOMILIA 7

1. Wielbimy dzisiaj Boga, bo w ludziach tak różnych, na wiele sposobów objawia bogactwo swojej łaski. Chrześcijańskie życie to naśladowanie dobroci Boga na tyle sposobów, że ich policzyć się nie da.

2. Stąd ten tłum, „którego nikt nie mógł policzyć”, ludzi „z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków”. Do tego tłumu kiedyś i my mamy dołączyć. Stanąć wraz z Maryją, świętymi, naszymi przodkami i aniołami – wszyscy razem.

3. Dlaczego to jest możliwe? Ponieważ Syn Boży, Jezus Chrystus, jako pierwszy stanął pośród nas jako prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek. Przez chrzest św. i wiarę w Niego Bóg wyznał nam miłość, obdarzył nas miłością i wybrał na swoje ukochane dzieci.

4. Dlatego św. Jan pisze: „zostaliśmy nazwali dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy”. To jest faktem, to się JUŻ dokonało. Oczekujemy tylko dopełnienia tego faktu, aby w końcu, na zawsze być z NIM.

5. Wtedy spełni się nadzieja. Wtedy ujrzymy Boga takim, jakim jest. Niebo polega na widzeniu Boga. Niebem jest sam Bóg. Będziemy wpatrywać się w Niego nie z powodu naszej mocy lub doskonałości, ale mocą Bożą, mocą Jego łaski, Jego chwały.

6. Wtedy staniemy się uczestnikami radości samego Boga. Oczyszczeni z wszelkiego zła, my, którzy opłukaliśmy swe szaty i we krwi Baranka je wybieliliśmy.

7. Od kiedy to krew wybiela szaty? Ano wtedy, gdy ucisk, trud przynosi życie, kiedy kryzys daje wzrost. Kiedy pragnienia Boga nie da się niczym zgłuszyć.

8. Aby spuścić trochę powietrza z kaznodziejskiego patosu – na koniec wiersz ks. Twardowskiego – mistrza prostej puenty.

W niebie

Trzeba minąć świętego Piotra z ciężkim kluczem

Agnieszkę z barankiem przy twarzy

Teresę co jeszcze kaszle

bo marzła w klasztorze

trzeba przepychać się przez męczenników

co stanęli z krzyżem i utworzyli korek

obok skromnego bociana

obok Agaty co częstuje solą

obok Franciszka z wilkiem

(zdejmuje mu kaganiec żeby mógł poziewać)

obok świętego Stanisława z zeszytem do polskiego

– i widzę wreszcie moją matkę

w nie spalonym domu

przyszywa guzik co się gubił stale

Ile trzeba przejść nieba żeby ją odnaleźć

Radonie, Uroczystość Wszystkich Świętych, 1 listopada 2022.

HOMILIA 8

1. Popatrzcie! – tak wołają do nas dzisiaj wszyscy święci! Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec! Zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy!

2. W tym „popatrzeniu” nie chodzi zupełnie o proces poznawczy lub optyczny. Chodzi przecież o spojrzenie, popatrzenie, które przemienia patrzącego! Popatrzcie = pozwólcie, aby Bóg dotknął waszych oczu i serc, aby ten moment mógł was przemienić! Abyśmy mogli z przekonaniem powiedzieć: rzeczywiście jesteśmy dziećmi Bożymi!

3. A być dzieckiem Bożym oznacza, aby Duch Święty przeniknął mnie swoją miłością, abym pozwolił Mu prowadzić mnie przez życie! Przez codzienność i świat! „Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego” – czyli naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.

4. Pierwsze Przymierze, Stary testament mówił: Bóg, i tylko On jest święty; tylko On jest źródłem świętości; dlatego nawet w naszej liturgii powtarzamy trzykrotnie ŚWIĘTY! KADOSH! słowo absolutnie pierwotne; jeśli o czymś możemy mówić, że jest święte, to znaczy, że sam Bóg święty w tym zamieszkał i wypełnił swoją świętością.

5. W Jezusie Chrystusie świętość Boga stała się osiągalna na wyciągnięcie ręki! W Nim możemy w pełni zobaczyć, jaką miłością obdarzył nas Ojciec. Miłością w krzyżu, zmartwychwstaniu, życiu!

6. Właśnie o tym życiu opowiadają błogosławieństwa! O Jezusie ubogim, miłosiernym, przynoszącym pokój, cierpiącym prześladowanie dla sprawiedliwości. To jest właśnie to nowe życie, do którego jesteśmy zaproszeni we chrzcie świętym, aby pragnąć świętości – bliskości Boga, którego nic już od świata nie oddziela, przyszedł przecież i teraz, nadal istnieje w Jezusie Chrystusie jako prawdziwy Człowiek.

7. Podejmując to zaproszenie, wezwanie do świętości, decydujemy się na ryzyko. Na zmaganie, na sprawy nieznane jeszcze… Św. Jan pisze: „Jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy”. Dlatego właśnie prowadzi nas niezawodna nadzieja. Nadzieja, że „będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest!”

8. I na końcu będzie jeszcze nagroda… Jezus mówi dzisiaj: „Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”. Co jest tą nagrodą? Jest nią możliwość znalezienia swojego miejsca w tym tłumie stojącym przed Bogiem. Tłumie ludzi wolnych, pełnych chwały Bożej, wpatrzonych w Boga, czystych od zła i grzechu, wypróbowanych, wiernych, którzy w codziennych trudach pozwolili się prowadzić Bogu.

9. Szaty, palmy, stojąca postawa – to ma tylko pokazać triumf Boga, który każdego przyjął w swoim domu. Tam właśnie najpiękniej i najmocniej wybrzmią kiedyś słowa: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec…”

Radonie, Uroczystość Wszystkich Świętych, 1 listopada 2023.

LEKTURA DODATKOWA

1.  Ludzie w białych szatach to ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku, którzy wybielili swoje szaty we krwi Baranka. W jaki sposób można wybielić cokolwiek we krwi? Krew przecież brudzi. Bardzo ciężko ją sprać, szczególnie z jasnych tkanin. A nawet jeśli się to uda, to i tak zostają po niej ślady, choć niewidoczne dla oka. Otóż krew wybiela o tyle, o ile ucisk i śmierć przynosi życie, a kryzys – wzrost. Krew – w mentalności żydowskiej – to coś bardzo świętego. Tak świętego, że – paradoksalnie – może sprowadzać nieczystość rytualną. Człowiek, poza kontekstem rytualnym, nie powinien mieć zbyt wiele do czynienia z krwią, bo ona należy do Boga. Ale kiedy wkraczamy w kontekst świątyni i ofiary, krew przynosi oczyszczenie z grzechów. Właśnie tym jest dla nas krew Jezusa – oczyszczeniem, wyzwoleniem, przywróceniem życia we wspólnocie z Bogiem. Jego jedność z Ojcem została nam dana w miejsce naszego zerwania więzi, Jego posłuszeństwo Miłości – w miejsce naszego nieposłuszeństwa.

2.  “Zbawienie u Boga naszego, siedzącego na tronie, i u Baranka.” Zaświadczają to ci, którzy przeszli przez ucisk, różne trudne, niszczące doświadczenia. Weszli w nie z wiarą w Tego, który przyszedł na świat, głosił królestwo Boże, umarł i w zmartwychwstaniu pokonał śmierć. Ci, którzy wybielili szaty w Jego krwi wiedzą, że zbawienie jest u Niego. To oznacza, że nie jest u nich. To Jezus wyprowadza z grzechu i śmierci ku życiu. Czasami o tym zapominamy, choćby wtedy, gdy po kolejnym upadku obiecujemy sobie poprawę – jakbyśmy własnymi siłami mogli wyrwać się z grzechu. Zapytaj siebie, na ile w dążeniu do dobra polegasz na sobie, a na ile na Bogu i Jego łasce? Dlaczego podejmujesz takie, a nie inne decyzje?

3.  “Już nie zaznają głodu ani pragnienia, już nie porazi ich słońce ani żaden upał.” Nasz cel jest jasny – bycie wśród nieprzeliczonego tłumu postaci ubranego w białe szaty, który jest już całkowicie poza zasięgiem wszelkich nieszczęść i zagrożeń. Innymi słowy, ten cel to bycie w najintymniejszej i najgłębszej relacji z Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Pomyśl o tym, że nie jest to odległa rzeczywistość, która leży gdzieś hen niewyobrażalnie daleko. Droga, która do niej prowadzi, jest już u Twoich stóp. A skoro sam Jezus nazywa siebie Drogą, to znaczy, że w pewnym sensie już tam jesteś. Poproś więc dzisiaj Boga o to, aby otwierał Twoje oczy i aby nauczył Cię patrzeć tak, byś widział drogę do nieba pośród Twojej zwykłej codzienności. Czy te rekolekcje pomogły Ci ją dostrzec?

Źródło tekstu: jezuici.pl

Kazanie: ks. Dawid Pietras
Gorzów Wlkp. 20 XII 2015 r.

KAZANIE O NIEBIE I OTCHŁANI ŚWIĘTYCH OJCÓW

W ostatnich kazaniach poruszyliśmy tematy ostatnich sakramentów, śmierci, sądu szczegółowego i ostatecznego, wydarzeń ostatnich i zmartwychwstania ciał. W kolejnych kazaniach chcemy pochylić się nad zagadnieniami nieba, piekła i czyśćca. Po śmierci bowiem czekają nas trzy możliwości: wieczne zbawienie w niebie, wieczne potępienie w piekle lub czasowo trwający czyściec, który przygotuje nas na niebo. Dziś podejmiemy refleksję o niebie jako celu naszej ziemskiej wędrówki.

Przed dzisiejszą Mszą św. przeżywaliśmy sakrament chrztu św. To właśnie na mocy tego sakramentu staliśmy się dziedzicami nieba! W tym życiu jesteśmy tylko przechodniami, tu jest nasza obczyzna, a ojczyzna jest w niebie! „Jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana” – jak napisał św. Paweł (2 Kor 5,6). Pielgrzymujemy więc do nieba, ale czym jest to niebo, którego bramy otworzył nam sakrament chrztu św.?

Najprościej o niebie możemy powiedzieć, że niebem jest Bóg. Niebo można by opisać jednym słowem: Bóg! Sam Bóg jest niebem zbawionych. A konkretnie niebo polega na widzeniu Boga. W języku teologii nazywamy to visio beatifica, czyli widzenie uszczęśliwiające. W Liście św. Pawła do Tymoteusza czytamy: „Król królujących i Pan panujących, jedyny mający nieśmiertelność, który zamieszkuje światłość niedostępną, którego nikt z ludzi nie widział ani nie może zobaczyć” (2 Tm 6,16). Dopiero więc w niebie możliwe jest widzenie Boga, takim, jaki On jest. Bóg jest niedostępną światłością. Jezus mówił też o Aniołach, którzy wpatrują się nieustannie w Oblicze Jego Ojca (Mt 18,10). Św. Augustyn pisze, że wybrani w niebie poznają jasno ogrom wszystkich doskonałości i dzieł Boga. Widzą Boga takim, jaki On jest i przez to stają się podobni do Niego. „Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest” – pisze św. Jan (1 J 3,2). Św. Paweł natomiast dodaje: „Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś ujrzymy twarzą w twarz” (1 Kor 13,12). Ujrzymy Boga nie własną mocą, ale mocą światła chwały Bożej, mocą Bożej łaski. Podobnie jak również do wiary człowiek dochodzi mocą łaski Bożej.

Jednak, by wiedzieć Boga twarzą w twarz, by móc Go kontemplować w niebie, dusza winna być nieskalana czysta. Nie wystarczy więc umrzeć jedynie w stanie łaski uświęcającej, jak mówi prawda wiary, że „łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna”, ale człowiek winien być doskonale oczyszczony, by ujrzeć Boga. Człowiek odpokutowane musi mieć wszystkie grzechy. Stąd – jak zaświadcza wielu świętych – większość z nas będzie musiała przejść przez oczyszczający ogień czyśćca. Dusza, która ma na sobie choćby najmniejszą skazę grzechu, rzuci się z radością w czyściec i nigdy nie odważy się stanąć przed Bogiem. Bóg bowiem jest nieskończoną świętością i dlatego nic nieczystego do nieba nie wejdzie, jak czytamy w Apokalipsie (por. Ap 21,27). Stąd jeżeli nie będziemy doskonale oczyszczeni od grzechu i wydoskonaleni w miłości, a odejdziemy w stanie łaski uświęcającej, to czeka nas czyściec.

To poznanie Boga daje radość niewyobrażalną. W Ewangelii czytamy słowa pana z przypowieści o talentach, które wypowiedział on do pracowitego sługi: „Wejdź do radości twego pana” (Mt 25,21). Św. Bonawentura mówił, że „wybrani więcej się cieszą szczęśliwością Boga, aniżeli szczęśliwością własną”. A św. Karol Boromeusz pisał: „Jeśli tak miłym jest poznanie stworzeń, jakże słodkim musi być poznanie samego Stwórcy”. Dlatego św. Augustyn wołał do Boga: „U Ciebie, przez Ciebie i dla Ciebie radować się, na tym polega życie wieczne”. Św. Grzegorz Wielki mówił, że to obecne nasze życie w porównaniu do wiecznej szczęśliwości jest raczej śmiercią, niż życiem. A św. Wincenty Ferreusz pisał, że szczęście wybranych jest tak wielkie, że męki wszystkich męczenników nie są dostateczną zasługą na jedną godzinę szczęśliwości niebieskiej. Staniemy się więc uczestnikami szczęścia samego Boga, uczestnikami Boskiej natury. W Ewangelii niebo porównane jest do wielkich godów (por. Łk 14,16; Mt 8,11), przy których sam Bóg obsługuje gości (Łk 12,37).

Poznanie Boga łączy się z doświadczaniem Jego miłości. „Bóg jest miłością” – pisze św. Jan (1 J 4,16). Niebo jest więc ostatecznym wymiarem miłości, która nie przemija, jest doskonała. Doświadczenie tej miłości daje szczęście niewyobrażalne dla człowieka. Szczęścia takiego nie ma na ziemi. Ciało ludzkie nie byłoby w stanie znieść takiej miłości. Jezus mówi: „Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” (J 14,21).

To poznanie Boga jest w takim stopniu, w jakim dusza sama wydoskonaliła się w miłości, spełniając wolę Boga i upodabniając się do Chrystusa. Poznanie i miłość Boga dają tak wielki stopień radości, że wykluczonym jest w niebie wszelki smutek i wszelka boleść. Stopień chwały, stopień poznania Boga, a więc stopień szczęścia zależy więc od samego człowieka. O stopniach chwały i o zdobywaniu zasług na życie wieczne mówię szczegółowo w kazaniu „O wartości czasu”. Św. Faustyna w swoim Dzienniczku napisała o tym: „Chociaż wybrani w niebie widzą twarzą w twarz Boga i są zupełnie szczęśliwi, absolutnie – jednak ich poznanie Boga nie jest równe, dał mi to Bóg poznać. To głębsze poznanie zapoczątkowuje się tu na ziemi miarą łaski, ale w dużej mierze zależy to od wierności tej łasce” (pkt. 30).  A św. Anzelm modlił się do Boga: „Święci miłować Cię będą w tym stopniu, w jakim Cię będą poznawali”. Dlatego mistycy i święci mówią nam o kręgach w niebie, o stopniach. Tenże stopień nie ulegnie ani zmniejszeniu, ani zwiększeniu. Jednak teolog Marcin z Kochem pisał, że Święci nieba doznają jakiejś dodatkowej radości czy chwały np. wtedy, gdy czczeni są w liturgii Kościoła. Św. Gertruda widziała Świętych Pańskich w takich chwilach, ozdobionych pięknymi szatami i otoczonych wspanialszym orszakiem. Zdawali się jakby podniesieni do większej chwały. A więc pewne jest to, że w niebie istnieją stopnie chwały. Wynika to ze sprawiedliwości Bożej. Mimo różnych stopni chwały nie ma między mieszkańcami nieba żadnej zawiści czy zazdrości. Św. Franciszek Salezy mówił: „Dwoje dzieci otrzymuje od ojca suknie z tej samej materii. Jednak mniejsze dziecko nie zazdrości większemu, że ma większą sukienkę. I słusznie, bo nawet nie przydałaby mu się na nic”. Każdy więc otrzyma pełnię według swoich możliwości. I każdy w niebie cieszył się będzie szczęściem drugiego, jakby swoim własnym. Każdy więc w niebie będzie oglądał Boga, ale każdy będzie Go oglądał według stopnia zasług, jak mówi Sobór Florencki. Według wielu Świętych mamy zająć miejsca w niebie po upadłych aniołach, a ci są stworzeni w dziewięciu chórach anielskich, a więc w różnych stopniach chwały. „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele” – zapewniał nas Chrystus (J 14,2).

Pan Jezus powiedział: „Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą” (Mt 6,20). Czas nasz na ziemi jest czasem próby i czasem przygotowania się do życia wiecznego w niebie. Każdy nasz dzień to duchowa walka o wieczne zbawienie. Każdy nasz czyn dobry będzie wynagrodzony przez Bożą miłość i hojność. A nagroda przekroczy nasze najśmielsze oczekiwania! Bóg bowiem wynagradza swoich czcicieli w sposób Boski. Do nieba nie idzie się drogą luksusu i przyjemności. Do nieba idzie się drogą krzyża i cierpienia. „Przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa niebieskiego” (Dz 14,12). Św. Grzegorz Wielki mówił, że wielką nagrodę osiąga się tylko przez wielki trud.

Niektórzy obawiają się, że niebo może się znudzić. Całą wieczność się modlić? – pytają. Bóg jednak jest gwarancją, że znużenie nie jest możliwe. Bóg jest w stanie zapewnić nam ciekawą wieczność! Przez całą wieczność odkrywać będziemy Istotę Boga, którego każdy z przymiotów jest nieskończony. Godny przytoczenia jest opis doświadczenia duchowego św. Faustyny: „Dziś w duchu byłam w niebie i oglądałam te niepojęte piękności i szczęście, jakie nas czeka po śmierci. Widziałam, jak wszystkie stworzenia oddają cześć i chwałę nieustannie Bogu; widziałam, jak wielkie jest szczęście w Bogu, które się rozlewa na wszystkie stworzenia, uszczęśliwiając je, i wraca do Źródła wszelka chwała i cześć z uszczęśliwienia, i wchodzą w głębie Boże, kontemplują życie wewnętrzne Boga: Ojca, Syna i Ducha Świętego, którego nigdy ani pojmą, ani zgłębią. To Źródło szczęścia jest niezmienne w istocie swojej, lecz zawsze nowe, tryskające uszczęśliwieniem wszelkiego stworzenia. Rozumiem teraz św. Pawła, który powiedział: Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani weszło w serce człowieka, co Bóg nagotował tym, którzy Go miłują” (Dzienniczek p. 777-778).

Niebo to wieczna wspólnota miłości jego mieszkańców. Niebo będzie doświadczaniem miłości Boga w Trójcy Przenajświętszej, ale i Najświętszej Maryi Panny, Aniołów, Świętych i Błogosławionych oraz wszystkich zbawionych. Wszyscy będą jednością (J 14,21). Uczony Suzo pisał, że miłość między niebianami jest tak wielka, że nawet ktoś, kto był na ziemi nam obcy, miłuje nas bardziej niż najczulsi rodzice swoje dziecko. Stąd według św. Augustyna to właśnie miłość odróżnia dzieci królestwa od dzieci zatracenia. A jaka będzie radość ze spotkania przyjaciół i rodziców! „W niebie oczekuje nas wielka liczba naszych przyjaciół” – woła św. Cyprian. Do służebnicy Bożej s. Leoni Nastał Jezus powiedział: „Przyjęcie do nieba jednej duszy jest tak wielką rozkoszą dla świętych i aniołów, a zarazem tak wielką chwałą dla Boga, że gdybyś to pojęła, zrozumiałabyś moją tęsknotę za tobą. Matka cieszy się, gdy przychodzi na świat jej dziecię. Ale ta radość matki niczym jest wobec radości Boga przyjmującego na swe łono dziecię przychodzące z ziemi”. „Mnie są potrzebne dusze ludzkie, bo pragnę nimi zapełnić niebo. Ja mam nadmiar szczęścia, pragnę się nim podzielić, by uszczęśliwiać, nasycać, wzbogacać. Ach, komu Ja dam to, co wypływa z mego Serca – to dobro bez końca? Ono jest zrodzone w mym Sercu dla ludzi, moich braci, moich dzieci. Dla wszystkich starczy, byle zechcieli przyjmować. Matka czuje ból w swoim sercu, gdy chce dziecko obdarzyć, a ono lekkomyślnie odtrąca jej rękę, drwi z matki i odbiega od niej. To samo Ja przeżywam, w stopniu daleko większym, bo moje dary są bezcenne”. Bóg więc nas stworzył po to, by podzielić się z nami swoją miłością.

Najbardziej skryte pragnienia serca będą wypełnione Bogiem, który daje pokój. Księga Apokalipsy mówi, że nie będą łaknąć ani pragnąć (Ap 7,16). Nie będzie tam śmierci, smutku, ani skargi, ani boleści (Ap 21,4). „Nocy już więcej nie będzie, bo ich lampą Baranek” (Ap 25,5). Św. Bernardyn pisał, że wybrani nieba nie mogą też grzeszyć, gdyż wola ich przemienia się w wolę Boga jak kropla wody, wpuszczona do wina, przybiera natychmiast smak i barwę wina.

Rozkosze nieba będą trwać wiecznie. Gdyby nie trwały te radości wiecznie, to dusze w niebie drżałyby nieustannie na myśl ich utraty. Czy można by mówić wtedy o prawdziwej radości? Przecież prawdziwa miłość trwa wiecznie i „nigdy nie ustaje” – jak pisał św. Paweł w hymnie o miłości (1 Kor 13,8). Niebo więc będzie trwało na wieki, na zawsze, bez końca. W Bogu bowiem jest wieczne nunc – „wieczne teraz”.

Ponadto mistycy mówią o śpiewie zbawionych, który wypełni niebo. Mówią o zapachach, kolorach, jakich nie ma na ziemi. Św. Bernard napisał: „Nigdy człowiek nie widział światła niedostępnego, nigdy ucho nie słyszało niewyczerpanych symfonii, ani jego serce nie kosztowało tego niewyczerpanego pokoju”. „Tam – dodaje św. Augustyn – świeci światło, jakiego żadne miejsce nie może ograniczyć, tam rozbrzmiewa chwała i śpiewy, które nigdy nie ustają. Są tam zapachy, których podmuchy powietrza nie rozniosą, smaki, które nie zwietrzeją nigdy, dobra i słodycze, którym nie towarzyszy żaden niesmak ani żaden przesyt. Tam Bóg jest kontemplowany bez przerwy, jest poznawany bez błędu duchowego, chwalony bez znużenia i niezmiennie”. To wszystko jest jednak niczym w porównaniu ze szczęściem obecności Boga.

Również ciało otrzyma nagrodę życia wiecznego po zmartwychwstaniu. To ciało, które było narzędziem oddawanej Bogu chwały na ziemi również dostąpi uwielbienia i chwały w dniu ostatecznym. Ciało zmartwychwstałe na zawsze wraz z duszą otrzyma wieczną nagrodę albo wieczną hańbę. O tej perspektywie zmartwychwstania ciał nie można nam zapomnieć. Szczegółowo omawiam to w kazaniu o zmartwychwstaniu ciał.          

Również często zadawane pytanie brzmi: Gdzie jest niebo? Obecnie w teologii podkreśla się, że niebo jest bardziej stanem niż miejscem. Tam, gdzie Bóg, tam niebo. W dawnych katechizmach możemy wyczytać, że niebo jest miejscem ponad gwiazdami, ponad tym widzialnym światem. Teologowie ci sugerują się wyrażeniem, że Chrystus zstąpił z nieba, wstąpił do nieba unosząc się, a także na końcu czasów zstąpi z nieba tak, jak widziano Go wstępującego do nieba (Dz 1,11).

Wspomnieć jeszcze należy o otchłani świętych ojców („limbus patrum”). W Składzie Apostolskim mówimy, że „Chrystus zstąpił do piekieł”. Łacińskie określenie „limbus patrum” oznacza dosłownie „skraj ojców”. Teologowie bowiem umiejscawiali tę otchłań w skrajnym kręgu piekła. Chodzi tu o stan dusz sprawiedliwych, którzy umarli przed Chrystusem i nie mogli iść do nieba, ponieważ było ono zamknięte poprzez grzech pierworodny. Dlatego sprawiedliwi Starego Testamentu jak np. Noe, Abraham, Mojżesz, prorocy itd. oraz inni sprawiedliwi szli do otchłani, gdzie oczekiwali na odkupienie. Dopiero poprzez krzyż Chrystus otworzył im niebo i zstąpił do nich, by wyprowadzić ich z otchłani i dać im wieczne szczęście nieba. Chrystus nie zstąpił więc do piekła, gdzie przebywali potępieni, ale do otchłani, gdzie przebywali sprawiedliwi, usprawiedliwieni przez wiarę i życie zgodne z sumieniem. Św. Tomasz z Akwinu pisał, że w otchłani panowała naturalna szczęśliwość, choć nie było widzenia Boga. Nie było też cierpienia jak w piekle. Otchłań przestała istnieć po zstąpieniu do niej Chrystusa. List św. Piotra mówi o Chrystusie: „Poszedł ogłosić zbawienie nawet duchom zamkniętym w więzieniu” (1 P 3,19).

Św. Jan w Apokalipsie pisze: „Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: Zbawienie w Bogu naszym, Zasiadającym na tronie, i w Baranku. (…) To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty i we Krwi Baranka je wybielili” (Ap 7,9-10.14).

Czy my jednak poważnie myślimy o niebie? Czy tak naprawdę pragniemy znaleźć się wśród tego nieprzeliczonego tłumu zbawionych? Czy troszczymy się o stan łaski uświęcającej i zdobywamy zasługi na niebo? Czy upodabniamy się z dnia na dzień do Chrystusa? Dzisiejsza ceremonia chrztu św. przypomina nam o naszym powołaniu do świętości, o wiecznym przeznaczeniu naszej nieśmiertelnej duszy! Tak wielu ludzi chodzi dziś w grzechu ciężkim, nie spowiadając się już. Tak wielu w ogóle nie zastanawia się nad wiecznością i stanem swojej duszy!

Podejmijmy więc realną troskę o nasze zbawienie. Zatęsknijmy za niebem, powracając do łaski chrztu. Św. Ludwik król Francji mówił, że bardziej ceni sobie chrzcielnicę nad tron królewski. Mówił, że w chwili śmierci straci godność króla, a godność dziecka Bożego, otrzymaną na chrzcie św. zachowa na wieki! Dlatego niech brzmi w naszych sercach nieustannie obietnica Chrystusa: „Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci wieniec życia” (Ap 2,10).

Źródło tekstu: pietrasdawid.pl

Ks. Twardowski

W niebie

Trzeba minąć świętego Piotra z ciężkim kluczem
Agnieszkę z barankiem przy twarzy
Teresę co jeszcze kaszle
bo marzła w klasztorze
trzeba przepychać się przez męczenników
co stanęli z krzyżem i utworzyli korek
obok skromnego bociana
obok Agaty co częstuje solą
obok świętego Franciszka z wilkiem
(zdejmuje mu kaganiec żeby mógł poziewać)
obok świętego Stanisława z zeszytem do polskiego

— i widzę wreszcie moją matkę
w nie spalonym domu
przyszywa guzik co się gubił stale

Ile trzeba przejść nieba żeby ją odnaleźć