„Znam twoje czyny…”

Scenariusz jest przeznaczony na zajęcia z młodzieżą gimnazjalną lub ponadgimnazjalną. Czas trwania: 60-90 min. Pomoce dydaktyczne: papierowa taśma klejąca (lakiernicza), przybory do pisania i kolorowania – kredki, pisaki, farby, pędzle, pojemniki na wodę, duże arkusze szarego papieru, nożyczki, stare gazety, klej biurowy, sztywny karton w różnych kolorach.

1. Doświadczenie miłości

WSTĘP

Przywitaj wszystkich uczestników spotkania. Zachęć do aktywnego uczestnictwa w spotkaniu. Sprawdź, czy znasz wszystkich, czy każdy ma wygodne miejsce do siedzenia oraz czy ze wszystkimi osobami masz kontakt wzrokowy. Sprawdź raz jeszcze pomoce, które będą ci słuzyć w trakcie spotkania.

Wprowadzając w spotkanie przekaż poniższe treści:

EE, 83: Słowo, które Duch kieruje do Kościołów, zawiera osąd ich życia. Dotyczy on faktów i postaw; zdanie „Znam twoje czyny” stanowi wprowadzenie, które jak refren, z niewielkimi zmianami pojawia się w listach do siedmiu Kościołów. Czyny pozytywne są owocem trudu, wytrwałości, znoszenia doświadczeń, udręki, ubóstwa, wierności pośród prześladowań, miłości, wiary, posługi. W tym sensie można je odczytywać jako opis Kościoła, który nie tylko głosi i uroczyście wyznaje zbawienie otrzymywane od Pana, ale nim konkretnie „żyje”.

Jeśli chce służyć Ewangelii nadziei, również Kościół żyjący w Europie musi kroczyć drogą miłości. Jest to droga, która prowadzi poprzez ewangelizujące miłosierdzie, wielopoziomowy wysiłek służby, zdecydowanie na wielkoduszność bez wytchnienia i bez granic.

Każdy człowiek, który kocha i jest kochany, przeżywa doświadczenie rodzące nadzieję. „Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa”.

Wyzwanie stojące dzisiaj przed Kościołem w Europie polega zatem na tym, by poprzez swoje świadectwo miłości, które samo w sobie ma wewnętrzną moc ewangelizującą, pomóc współczesnemu człowiekowi doświadczać miłości Boga Ojca i Chrystusa, w Duchu Świętym.

AKTYWIZACJA

Podziel uczestników na małe grupy. Przedstaw zadanie do wykonania:  Zadanie do wykonania składa się z dwóch elementów. Po pierwsze – poszukujemy odpowiedzi na pytanie w jaki sposób Kościół może dawać świadectwo miłości? Odpowiedzi na to pytanie wpisujemy hasłami w wykonane przez nas serduszka. A z nich z kolei budujemy małą świątynię. Można serduszka wyginać, przycinać, aby powstała budowla.

Określ czas niezbędny na wykonanie ćwiczenia. Rozdaj materiały. Świetnie będzie, jeśli pokażesz wykonany przez siebie wcześniej taki model świątyni. Oczywiście serduszka mogą być różnej wielkości i można się posługiwać materiałami do klejenia. Zamiast cienkiego papieru przyda się tu bardziej sztywny karton, jeśli jest taka możliwość, to najlepiej w różnych kolorach.

Prezentacja na forum. Odczytanie haseł zapisanych na serduszkach oraz budowli. Każdą pracę nagradzamy oklaskami.

PUENTA

Podsumowując pierwszą część spotkania przekaż poniższe treści.

EE, 84: Na tym ostatecznie polega „Ewangelia”, radosna nowina dla każdego człowieka: Bóg pierwszy nas umiłował (por. 1 J 4,10.19); Jezus do końca nas umiłował (por. J 13,1). Dzięki darowi Ducha miłość Boża zostaje dana wierzącym, przez co oni również stają się zdolni do takiej miłości; przynagla ona serce każdego ucznia Chrystusa i całego Kościoła (por. 2 Kor 5,14). Właśnie dlatego, że została dana przez Boga, miłość staje się przykazaniem dla człowieka (por. J 13,34).

Życie w miłości staje się zatem radosną nowiną dla każdego człowieka, ukazuje bowiem miłość Boga, która nikogo nie opuszcza. Ostatecznie oznacza to dawać zagubionemu człowiekowi rzeczywiste powody, by nie tracił nadziei.

85. Powołaniem Kościoła, jako „wiarygodnego, choć zawsze niewystarczającego, znaku miłości przeżywanej, jest doprowadzanie do spotkania mężczyzn i kobiet z miłością Boga i Chrystusa, który do nich przychodzi”. Będąc „znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego”, Kościół daje o tym świadectwo, kiedy ludzie, rodziny i wspólnoty przeżywają głęboko Ewangelię miłości. Innymi słowy, nasze kościelne wspólnoty powołane są, by być prawdziwymi szkołami komunii.

Z samej swojej natury świadectwo miłości winno wyjść poza granice kościelnej wspólnoty, by dotrzeć do każdego człowieka, tak aby miłość do wszystkich ludzi stała się zaczynem autentycznej solidarności w całym życiu społecznym. Kiedy Kościół służy miłości, równocześnie umacnia „kulturę solidarności”, przyczyniając się w ten sposób do utrwalania powszechnych wartości ludzkiego współistnienia.

W tej perspektywie trzeba dowartościować autentyczny sens chrześcijańskiego wolontariatu, który rodząc się z wiary i będąc nią stale ożywiany, musi stanowić połączenie umiejętności zawodowych i autentycznej miłości, pozwalającej wszystkim, którzy w nim uczestniczą, „aby postawę zwykłej filantropii wynosili na wyżyny miłości Chrystusa; aby każdego dnia, mimo trudów i zmęczenia, odnawiali w sobie świadomość godności każdego człowieka; aby starali się odkrywać potrzeby ludzi i wytyczali – jeśli to konieczne – nowe drogi tam,  gdzie potrzeby są pilniejsze, zaś słabsi wymagają większej uwagi i pomocy”.

2. Ubodzy

WSTĘP

Przechodząc do następnej części spotkania powiedz: W adhortacji o Kościele w Europie Jan Paweł II napisał intrygujące słowa: „Ubodzy… są szczególnie umiłowani przez Boga” (EE, 86).

AKTYWIZACJA

Zaproponuj dyskusję na ten temat. Poszukajcie wspólnie odpowiedzi np. na poniższe pytania. Oczywiście możliwe są inne pytania lub ujęcie tej tematyki.

• Czy to nie jest czasami sprzeczność – miłowanie Boga i ubóstwo?
• Jak pozwolić się kochać przez Boga będąc ubogim?
• Na czym polega miłowanie ubogich przez tych, którzy ubodzy nie sa?
• jak można wyrazić te miłość nie posiadając niczego?

PUENTA

Podsumowując dyskusję przekaż poniższe treści lub wplec je w dyskusję.

EE, 86: Cały Kościół powinien przywracać nadzieję ubogim. Przyjmować ich i służyć im oznacza przyjmować i służyć Chrystusowi (por. Mt 25,40). Miłość preferencyjna wobec ubogich jest koniecznym wymiarem chrześcijańskiej egzystencji i służby Ewangelii. Kochać ich i dawać świadectwo, że są szczególnie umiłowani przez Boga, oznacza uznać, że wartość osoby jest niezależna od sytuacji ekonomicznej, kulturalnej, społecznej, w jakiej się znajduje, i pomagać im wykorzystać ich możliwości.

3. Praca – człowiek – ekonomia

WSTĘP

EE, 87: Praca jest dobrem, za które jest odpowiedzialne całe społeczeństwo.

AKTYWIZACJA

Praca w grupach. Metoda – dyskusja. Zadanie jest następujące: poszukujemy odpowiedzi na pytania: co to jest społeczeństwo? W jaki sposób społeczeństwo może być odpowiedzialne? Na czym polega ta odpowiedzialność?

PUENTA

EE, 87: Trzeba też poważnie podejść do zjawiska bezrobocia, które w wielu krajach Europy stanowi groźną plagę społeczną. Dochodzą do tego również problemy związane ze wzrostem ruchów migracyjnych. Kościół musi przypominać, że praca jest dobrem, za które jest odpowiedzialne całe społeczeństwo.

4. Prawa rynku

WSTĘP

Przechodząc do kolejnej części spotkania przekaż poniższe treści:

EE, 87: Celem tego dialogu ma być budowanie Europy rozumianej jako wspólnota ludów i osób, solidarna w nadziei, nie podporządkowująca się wyłącznie prawom rynku, ale stanowczo zaangażowana w obronę godności człowieka również w relacjach gospodarczych i społecznych.

AKTYWIZACJA

Praca we wcześniej utworzonych grupach. Wyjaśnij zadanie do wykonania. Wypisujemy listę praw, które rządzą rynkiem. Prawa następnie personifikujemy, wyobrażamy sobie je jako osoby ludzkie, a następnie robimy im gustowne i charakterystyczne wizytówki. Jakie one będą? Co na nich będzie?

Wyjaśnij przy okazji, żeby nie wpadać w przerażenie z powodu nieznajomości ekonomii, takie pojęcia, jak zysk, recesja, hossa są powszechnie znane i rozumiane. Być może ktoś zna się na tym jeszcze lepiej i potrafi zabłysnąć w tym momencie wiedzą i doświadczeniem? Rozdaj potrzebne przybory, daj czas na krótką dyskusję i wykonanie wizytówek.

Prezentacja na forum. Czas na obejrzenie prac (można z nich zrobić „wizytownik”) i na dyskusję i wymianę spostrzeżeń.

Inny pomysł na przeprowadzenie tej części, to drama. Zadaniem jest personifikacja Ekonomii oraz Etyki. Można zaaranżować ich dyskusję na przykład w kawiarni. Podziel uczestników na dwie grupy – jedna opracowuje strategię dla Etyki, druga dla Ekonomii. W rozmowie każda z nich usiłuje przekonać drugą, że to ona powinna rządzić rynkiem pracy.

Podziękuj za przygotowanie scenek. Przeznacz trochę czasu na ich „przegadanie”, zapytaj o wrażeni, o momenty trudne i wesołe. Wygaś emocje i spokojnie wróć z uczestnikami do rzeczywistości.

PUENTA

Jako podsumowanie kolejnej części spotkania przekaż poniższe treści lub wpleć je w rozmowę zamykającą dramę.

EE, 87: Przypominając kryteria etyczne, które winny przyświecać kierowaniu rynkiem i gospodarką, aby na centralnym miejscu zawsze był człowiek, Kościół będzie dążył do dialogu z przedstawicielami polityki, związków zawodowych i przedsiębiorczości.

5. Choroba i nadzieja

WSTĘP

Przechodząc do ostatniej części spotkania przekaż poniższe treści.

EE 88. Odpowiednią uwagę poświęcić należy także duszpasterstwu chorych. Zważywszy, że choroba jest sytuacją, która rodzi istotne pytania co do sensu życia, „w społeczeństwie dobrobytu i wydajności, w kulturze, którą cechuje bałwochwalczy kult ciała, wypieranie ze świadomości bólu i cierpienia oraz mit wiecznej młodości”¹, troskę o chorych winno się uważać za jeden z priorytetów.

AKTYWIZACJA

Praca na forum. Rozmowa o idei wolontaryzmu lub spotkanie z wolontariuszem. Inne propozycje jak najbardziej możliwe…

PUENTA

Zamykając dyskusję przekaż poniższe treści.

EE, 88: W tym celu należy zabiegać z jednej strony o odpowiednie duszpasterstwo w różnych miejscach cierpienia, na przykład przez obecność w szpitalach kapelanów, członków stowarzyszeń wolontariatu, kościelne instytucje służby zdrowia, a z drugiej strony – wspierać rodziny osób chorych. Ponadto trzeba będzie odpowiednimi środkami duszpasterskimi wspierać personel medyczny i paramedyczny w trudnym powołaniu, jakim jest służba chorym. W swej działalności bowiem pracownicy służby zdrowia codziennie wielkodusznie służą życiu. Powinni oni dawać pacjentom również to szczególne wsparcie duchowe, jakim jest ciepło autentycznego kontaktu ludzkiego.