17 niedziela zwykła, rok B

17 niedziela zwykła, rok B, Elizeusz i chleby

HOMILIA 1

1. Dzisiejszy fragment Ewangelii opowiada o końcówce działalności Pana Jezusa. Jeszcze chwila w Kafarnaum, czyli bazie wypadowej Jezusa i Apostołów, jeszcze trochę spotkań z ludźmi, a potem już szybko do Jeruzalem.

2. Tylko zdumienie bierze, gdy czytamy, że „On jednak nie chciał, żeby kto o tym <wędrowaniu> wiedział…” Oraz że „oni jednak nie rozumieli tych słów…”

3. Dlaczego? Krótko mówiąc: po 3 latach misji ludzie nadal traktują Jezusa jako cudotwórcę, nauczyciela, uzdrawiacza, karmiciela… A Jego uczniowie boją się Go pytać, gdy mówi o swojej śmierci i zmartwychwstaniu. Czy misja Jezusa osiągnęła cel???

4. Jedna rzecz udała się znakomicie – czytanie w ludzkich myślach. Wiedział, co się kryje w człowieku. Wiedział, o czym rozmawiali uczniowie w drodze, mimo, że milczeli w domu i żadne z nich nie odpowiedział na postawione pytanie.

5. Zatem siada i przywołuje uczniów – wchodzi w rolę nauczającego Mistrza – i najpierw odpowiada na pytanie, które wyczytał w ich sercach – oni milczeli! – na pytanie: kto z nich jest największy?

6. Pierwszym będzie ten, kto będzie ostatnim i kto będzie służył innym. Aby to osiągnąć – trzeba zmienić tożsamość. Podobnie jak mój znajomy, który z kucharza pedagoga o ogromnej masie ciała – został ratownikiem medycznym.

7. Być ostatnim i sługą wszystkich – bez wewnętrznej przemiany nie da się żyć długo i ofiarnie. Słomiany zapał nie wystarczy. Najpierw przemiana, potem służba. Trwała przemiana.

8. Potem dopiero woła dziecko i stawia przed uczniami. Lecz ten malowniczy gest kryje w sobie wyznanie, które po raz kolejny zaszokuje uczniów: „Kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który mnie posłał”. Jezus odsłania się uczniom jako Bóg, jako równy z Bogiem, i tę jedność z Ojcem stawia jako wzór służby!

9. To jest właśnie clou dzisiejszej Ewangelii. NIE czuły obrazek Jezusa wskazującego na dziecko, ale Syna Bożego, Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, który swoim skłóconym i zawzięcie milczącym uczniom po raz kolejny mówi, że widząc Go – widzą prawdziwego Boga!

Radonie, 19 września 2021, 25 niedziela zwykła 2021, rok B, 2 Krl 4, 42-44; Ps 145; Ef 4, 1-6; J 6, 1-15

HOMILIA 2

1. Ewangelia się zaczyna od egzaminu – oblanego! Żydowscy nauczyciele mieli zwyczaj zadawać pytania w najbardziej zaskakujących sytuacjach. Oczekiwali odpowiedzi, która pokaże, na ile uczeń pojął styl myślenia i życia Mistrza.
2. Filip nie zdaje egzaminu – mierzy Boże dary ludzką miarą. Patrzy na tłum, patrzy na stan kasy. Boża odpowiedź więcej go nauczy.
3. Życie jest pełne takich egzaminów – niekoniecznie na wyższej uczelni. Bóg pokazuje nam właściwą miarę naszych możliwości – z Nim damy radę!

Gidle, 29 lipca 2018, 17 niedziela zwykła, rok B, 2 Krl 4,42-44; Ps 145; Ef 4,1-6; J 6,1-15

HOMILIA 3

1. Ewangelia się zaczyna od egzaminu – oblanego! Żydowscy nauczyciele mieli zwyczaj zadawać pytania w najbardziej zaskakujących sytuacjach. Oczekiwali odpowiedzi, która pokaże, na ile uczeń pojął styl myślenia i życia Mistrza.

2. Filip nie zdaje egzaminu – mierzy Boże dary ludzką miarą. Patrzy na tłum, patrzy na stan kasy. Boża odpowiedź więcej go nauczy.

3. Życie jest pełne takich egzaminów – niekoniecznie na wyższej uczelni. Bóg pokazuje nam właściwą miarę naszych możliwości – z Nim damy radę!

Wien Hacking, 25 lipca 2021, 17 niedziela zwykła, rok B, 2 Krl 4,42-44; Ps 145; Ef 4,1-6; J 6,1-15

HOMILIA 4

„A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat” (J 6,14)

Dziwne były nastroje w te Święta Paschy. Z reguły po­bożni Żydzi wędrowali do Jerozolimy, tym razem rze­sze wędrowały w stronę Jeziora Gene­zaret. Tam bowiem działał Prorok, Cu­dotwórca, Mesjasz. Kto tylko śnił o politycznej wolności Izraela, czuł się zo­bowiązany stanąć blisko Jezusa. Samych mężczyzn przybyło około pięciu tysięcy, a to już była duża armia, mó­wiąc językiem rzymian – legion.

Entuzjazm wzrósł, gdy owa „armia” została nakarmiona. Wszyscy się przekonali, że prorok dla przygotowania po­rządnego posiłku nie potrzebuje wiele. Wystarczy Mu pięć bochenków chleba, by nakarmić tysiące ludzi. W tej sytu­acji Jego „armia” nie musi się martwić o aprowizację, co jest szczególnie wy­godne przy podjęciu działań wojen­nych. Decyzje zapadły. Tłum chce po­rwać Mistrza i obwołać królem. Jezus sprytnie odesłał Apostołów, a sam nocą wymknął się z obstawy i dołączył do nich.

Następnego dnia spokojna mowa o wymiarze religijno-moralnym, nie mająca nic wspólnego ani z polityką, ani władzą, ostudziła rozpaloną wyobraźnię. Słuchacze zrozumieli, że prorok z Nazaretu nie spełni ich oczekiwań. Część z nich prawdopodobnie mogła udać się jeszcze na Paschę do Jerozolimy. Jedno było już dla nich oczywiste: skoro Jezus nie poszedł za nimi, oni za Nim nie pójdą.

Za rok, według relacji św. Jana, mogli się przekonać, iż podjęli „roztropną” decyzję, bo Jezus do walki sienie nadawał. Wprawdzie wskrzeszał zmarłych, lecz sam od śmierci siebie nie wybawił, innych karmił chlebem, a sam konał z pragnienia. Udowodnił, że królem być nie potrafi, bo zgodził się, by Go wykpiono w ciernio­wej koronie, z trzciną włożoną w związane ręce.

Podjęta przez Chrystusa próba wprowadzenia ludzi w świat dojrzałej wolności udała się w tak małym stopniu, że trudno to nazwać sukcesem. Z punktu widzenia doczesnego próbę tę należy uznać za klęskę. Sprawa zaś rozbiła się o bardzo prosty mechanizm myślenia o Bogu. Ludzie są gotowi przyjąć Boga, o ile ten pomoże im się urządzić na ziemi. Nie mają natomiast najmniejszej ochoty wędrować za Nim do nieba, choćby ono było zbudowane z samego wiecznego szczęścia. Spojrzenie w wieczność jest dla większości ludzi zupełnie obce.

Dziś wielu ludzi, nawet ochrzczonych, nie zamierza zajmować się wartościami, które przekraczają bariery życia doczesnego. Co­raz częściej słyszy się wyznanie: „Guzik mnie to obchodzi, czy jest wieczność, czy nie. Mnie interesuje jedynie to, co jest dziś”. Zapytani, czy wierzą w Chrystusa, odpowiedzą, że „tak”, lecz uważają, iż Jego piękną naukę należy nieco złagodzić, bo jest zbyt trudna dla współczesnego człowieka. Bóg ich zdaniem winien być do dyspozycji człowieka. „Skoro nas stworzył, to niech się o nas martwi, a jeśli tego nie czyni, to tym gorzej dla Niego”.

Jest to swoistego rodzaju wyznanie niewiary, znak, że Bóg został sprowadzony do roli sługi człowieka. Pomylo­no płaszczyzny, zapomniano, kto jest kim, zagubiono właściwe wymiary spotkania, rozminięto się z prawdą. Wydarzenie ewangeliczne ujawnia ten sam mechanizm. Tłumy opuściły Jezu­sa, została tylko garstka, a i ona nie zdała egzaminu w godzinie Jego wiel­kich doświadczeń. Upłynie sporo cza­su, zanim po mocnych zmaganiach zo­staną z Nim na zawsze. Tak było, tak jest i tak będzie. Tylko nieliczni odkry­wają, że Bóg – w imię miłości – ma prawo stawiać człowiekowi wysokie wymagania. Niestety, prawdziwy Bóg nie jest znany.

Człowiek współczesny stworzył so­bie obraz Boga na swoją własną miarę i może nim manipulować jak cieniem na ekranie komputera lub telewizora. Taki Bóg jednak nikogo ani nie nakarmi chlebem, ani nie zbawi. Taki Bóg nie istnieje. Czy jest możliwe objawienie współczesnemu człowiekowi dobrego Boga z chlebem w ręku? Czy trzeba czekać, aż sięgnie On do kataklizmów zapowiedzia­nych w Apokalipsie? Jak rozmontować ten dziwny mechanizm, który odrzuca Boga, jeśli Ten nie spełnia pragnień człowieka?

Ks. Edward Staniek, ŹRÓDŁO, nr 30/94, 17 niedziela zwykła. 2 Krl 4,42-44; Ef 4,1-6; J 6,1-15