25 niedziela zwykła, rok B

1. Biblia to nie pobożna bajka z Bogiem, który ma wielką brodę, z przystojnym, długowłosym Jezusem i gołąbkiem fruwającym nad nimi…

2. Biblia to żywe słowo Boga do mnie, tu i teraz, dzisiaj. Słowo żywe i życiowe. Życiowe – stąd właśnie opis ludzkich niegodziwości, knucia, zdrady i złośliwości (1 czytanie).

3. Co na to Bóg? On tego chce? Pozwala? Nie zabroni? Nie zablokuje? Modlitwa sprawiedliwego nie ochroni go przed zasadzką? NIE!

4. Modlitwa nie jest od tego, nie na tym polega jej rola i zadanie. Nauczeni jesteśmy, że modlitwa to rozmowa z Bogiem. W rzeczywistości to grzebanie we własnych myślach, czasami wpadamy na jakieś rozwiązanie, dobrą myśl. Czasami podobne to jest do sceny z filmu „Dzień świra”, która pokazuje w wykrzywionej formie modlitwę Polaka, ale do cytowania się nadaje.

5. Czyżbym zniechęcał do modlitwy? NIE! Ona jest żywym i osobistym związkiem z prawdziwym Bogiem. Dlatego będzie ona: rozmową i milczeniem, pracą, kłótnią i zgodą, zmęczeniem, złością i przebaczeniem, łzą i uśmiechem, zwątpieniem i zaufaniem, grzechem, żalem, powrotem, nudą i ciekawością, rutyną i odkrywaniem nowego, mądrością i głupotą (II czytanie).

6. Modlitwa to więź z Bogiem… Boże, bądź w moim życiu, prowadź mnie, bądź wola Twoja, wiem, że mnie kochasz – takie było życie uczniów Jezusa, ale…

7. Bliskość Jezusa nie zrobiła z nich ciepłych kluchów i niewinnych baranków. Dzisiaj się kłócą i nie rozumieją słów Jezusa… milczeli… grupa dorosłych facetów podkreślających swoje JA.

8. Dziecko – odpowiedź Jezusa. Dziecko nie jest tutaj bynajmniej symbolem życia niewinnego i grzecznego. Aramejskie słowo „talya” oznacza jednocześnie „dziecko” oraz „sługę”. Przyjąć dziecko oznacza zrobić coś bezinteresownie, bez odpłaty, za nic…

9. Właśnie po moim życiu, poświęceniu, modlitwie, bezinteresowności poznam moc mojej modlitwy. Po życiu zobaczę, zorientuję się, czy słowo Boże to pobożna bajka i Bogu z długą brodą…

Gidle, 20 września 2015, 25 niedziela zwykła, rok B, 2 Krl 4, 42-44; Ps 145; Ef 4, 1-6; J 6, 1-5

HOMILIA 2

1. Dzisiejszy fragment Ewangelii opowiada o końcówce działalności Pana Jezusa. Jeszcze chwila w Kafarnaum, czyli bazie wypadowej Jezusa i Apostołów, jeszcze trochę spotkań z ludźmi, a potem już szybko do Jeruzalem.

2. Tylko zdumienie bierze, gdy czytamy, że „On jednak nie chciał, żeby kto o tym <wędrowaniu> wiedział…” Oraz że „oni jednak nie rozumieli tych słów…”

3. Dlaczego? Krótko mówiąc: po 3 latach misji ludzie nadal traktują Jezusa jako cudotwórcę, nauczyciela, uzdrawiacza, karmiciela… A Jego uczniowie boją się Go pytać, gdy mówi o swojej śmierci i zmartwychwstaniu. Czy misja Jezusa osiągnęła cel???

4. Jedna rzecz udała się znakomicie – czytanie w ludzkich myślach. Wiedział, co się kryje w człowieku. Wiedział, o czym rozmawiali uczniowie w drodze, mimo, że milczeli w domu i żadne z nich nie odpowiedział na postawione pytanie.

5. Zatem siada i przywołuje uczniów – wchodzi w rolę nauczającego Mistrza – i najpierw odpowiada na pytanie, które wyczytał w ich sercach – oni milczeli! – na pytanie: kto z nich jest największy?

6. Pierwszym będzie ten, kto będzie ostatnim i kto będzie służył innym. Aby to osiągnąć – trzeba zmienić tożsamość. Podobnie jak mój znajomy, który z kucharza pedagoga o ogromnej masie ciała – został ratownikiem medycznym.

7. Być ostatnim i sługą wszystkich – bez wewnętrznej przemiany nie da się żyć długo i ofiarnie. Słomiany zapał nie wystarczy. Najpierw przemiana, potem służba. Trwała przemiana.

8. Potem dopiero woła dziecko i stawia przed uczniami. Lecz ten malowniczy gest kryje w sobie wyznanie, które po raz kolejny zaszokuje uczniów: „Kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który mnie posłał”. Jezus odsłania się uczniom jako Bóg, jako równy z Bogiem, i tę jedność z Ojcem stawia jako wzór służby!

9. To jest właśnie clou dzisiejszej Ewangelii. NIE czuły obrazek Jezusa wskazującego na dziecko, ale Syna Bożego, Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, który swoim skłóconym i zawzięcie milczącym uczniom po raz kolejny mówi, że widząc Go – widzą prawdziwego Boga!

Radonie, 19 września 2021, 25 niedziela zwykła 2021, rok B, 2 Krl 4, 42-44; Ps 145; Ef 4, 1-6; J 6, 1-5