Msza święta – wstęp
1. 50 lat minęło…
WSTĘP
…i ci małżonkowie nadal są w świetnej formie. Ulotka z apteki mówi, że zawdzięczają to tabletkom ze specjalnie dobranym zestawem witamin i składników mineralnych. Ale wiemy, że do tego, aby związek był udany nie wystarczą leki, choćby najlepiej dobrane…
AKTYWIZACJA
Praca w grupach. Formularz „50 lat minęło”. Zadanie jest następujące: w jaki sposób małżonkowie po 30 latach małżeństwa mogą okazywać sobie miłość i wierność? W jaki sposób będą mogli je wyrażać? Prezentacja na forum.
PUENTA
Na co dzień w wyrażaniu miłości posługujemy się RYTUAŁAMI.[1] Te znaki i gesty mówią same za siebie. Nie trzeba co chwila mówić drugiej osobie „kocham cię”, ale można to wyrazić poprzez posprzątanie domu, zrobienie zakupów, rozmowę, wspólny spacer… przez każde działanie, które wyrazi te miłość w tej konkretnej chwili. O miłości nie trzeba mówić, można ją zobaczyć.
Z drugiej strony rytuał potrzebuje też słowa, które potwierdzi to, co jest wyznawane gestem. Stąd właśnie długie rozmowy, stąd zwierzenia i rozwiązywanie problemów. I jeszcze coś – gest i słowo miłości muszą mieć przełożenie na codzienna ofiarę z własnego życia i ten właśnie wymiar ostatecznie weryfikuje prawdziwość rytuału.
Dlaczego o tym mówię? Ponieważ dokładnie o to chodzi w przeżywaniu Mszy św. jest widzialnym znakiem, sprawowanym od 2 tysięcy lat, przez ten rytuał wprowadzani jesteśmy w przestrzeń miłości Boga, człowiek się wtedy do Niego upodabnia, staje się święty, otwiera się na Jego działanie.
2. Zabawa
WSTĘP
Zapraszam jeszcze na chwilę, aby towarzyszyć w szczęściu 50-latków. Wyobraźmy sobie, że zostaliśmy zaproszeni na imprezę z okazji ich 50 urodzin. Przyszło sporo gości, trwa niezła zabawa, jest wiele radości, ważnych słów…
AKTYWIZACJA
Praca w grupach. Formularz z tortem. Zadanie jest następujące: szukamy odpowiedzi na pytanie: czego nigdy nie zrobiłbyś na uroczystości 50-lecia urodzin bliskich Ci osób? Co tam jest niedopuszczalne? Prezentacja na forum.
PUENTA
Niedopuszczalna byłaby jeszcze jedna sprawa – mianowicie siedzenie na imprezie, nie branie udziału w radości, nie jedzenie, nie picie, nie tańczenie, ale… np. rozmyślanie o czymś innym. Rytuały sprawiają zjednoczenie z kochaną osobą przez UCZESTNICTWO. Jak mogę zjednoczyć się z Bogiem, gdy stoję i podpieram ścianę?
Jak mam uczestniczyć w szczęściu Jezusa, gdy nie tańczę na jego weselu? Uczestnictwo zakłada rzeczywistość, którą określa się mianem SYNERGII. Oznacza ona „WSPÓŁDZIAŁANIE”.[2] Oznacza ona zjednoczenie dwóch energii – Boskiej nieskończonej i ludzkiej – skończonej, ograniczonej naszą małością. Wtedy niekoniecznie jest miła, ale za to jest PRZEMIENIAJĄCA.
[1] Na podstawie: Tomasz Kwiecień OP, Krótki przewodnik po Mszy świętej, Cerf, Kairos, Znak 1999.
[2] Językiem współczesnym można to również oddać jako działanie: 2+2>4.