Sztuka czekania

Msza św. wieczorna, pon. 21 X 2013

 WSTĘP

Marzymy o długim życiu, ale na Boże dary raczej nie chcielibyśmy długo czekać. Abraham jest mis-trzem czekania. I to takiego, które nie zniechęca. Podziękujmy dzisiaj Bogu za Jego czekanie – na naszą odpowiedź, nawrócenie, przemianę, przyjęcie miłosierdzia… I o nie pokornie prośmy…

 HOMILIA

1. Abraham jest mistrzem czekania. Może dlatego, że słysząc Boże obietnice nie było już człowiekiem mło-dym i niecierpliwym, że nauczył się w życiu czekania. Może dlatego, że bardzo mu zależało na zrealizowaniu Bożych obietnic i czekał jak pies z podkulonym ogo-nem, nie podskakiwał Bogu.
2. To są oczywiście tylko pół-odpowiedzi, czy bardziej domysły. Abraham czekał, ponieważ wierzył Bogu, który wyprowadzając go w nocy przed namiot i poka-zując mu niebo pełne gwiazd odsłaniał siebie samego jako Pana i Boga, Władcę wszechświata…
3. To jest miara, której nam brakuje. Jesteśmy aż ludź-mi i wydaje nam się, że Bóg powinien się z nami liczyć.
4. To nie jest takie głupie. Bóg i Pan tego świata napraw-dę się z nami liczy. To dlatego dał nam swojego Syna, wydanego za nasze grzechy i wskrzeszonego z mart-wych dla naszego usprawiedliwienia – abyśmy my, lu-dzie, bez końca mogli czerpać ze skarbca zbawienia, Jego miłości, Jego bezgranicznego miłosierdzia…
5. To właśnie jest dużo piękniejsze od nieba pełnego gwiazd. To właśnie jest spełnieniem największej i naj-ważniejszej Obietnicy Boga. ON, Jezus, jest tym speł-nieniem.
6. I to także ON, Jezus, jest mistrzem czekania na to, abyśmy po raz kolejny w Niego uwierzyli i Jemu uwierzyli.