Święto św. Franciszka z Asyżu

ŹRÓDŁO, TREŚĆ I ADRESACI OBJAWIENIA (MT 11,25-30)

BÓG OJCEM JEZUSA CHRYSTUSA I KOŚCIOŁA WEDŁUG EWANGELII ŚW. MATEUSZA

HOMILIA 1

1. Mogłoby się wydawać, że Bóg przez cały czas wobec wszystkich siebie odsłania, tłumaczy życie, daje duchowe dary.
2. A dziś w Ewangelii Jezus wysławia Ojca za to, że swoje dzieła zakrywa. Przed kim? Przed tymi, którzy nie chcą przyjąć Jezusa i Jego orędzia.
3. Nie będą Go rozumieć, raczej szukać dziury w całym…
4. Maluczcy, dzieci – oznaka otwartości i zaufania.
5. Modlitwa różańcowa uczy takiej otwartości, cierpliwości… Niby klepanie paciorków, a przecież serce rozważa tajemnice Jezusa.
6. Niech one na stałe goszczą w sercach. Niech różaniec pozwoli nam odkrywać Boże tajemnice.

Gidle, 4 października 2017, Mt 11, 25-30

HOMILIA 2

1. Dla człowieka starożytnego chlubienie się krzyżem było czymś absurdalnym, pozbawionym rozsądku.

2. W jego oczach śmierć krzyżowa była nie tylko okrutna i powolna, ale także poniżająca, odzierająca człowieka z godności, człowieczeństwa. Ukrzyżowanym nie przysługiwało prawo do normalnego pogrzebu, co najwyżej chowano ich w anonimowym grobie. Dlatego żydowskie Prawo nie przewidywało aż takiej kary.

3. Słowa o chlubieniu się z krzyża Pana Jezusa brzmią dziś wyjątkowo, bo i św. Paweł cierpiał dla Chrystusa, i św. Franciszek otrzymał dary stygmatów.

4. A my? Czynimy ten znak wiele razy w życiu, w ciągu dnia. Można powiedzieć, że weszło już nam to w krew. I to jest dobrze powiedziane!

Radonie, 4 października 2021, święto św. Franciszka, Ga 6, 14-18

HOMILIA 3

1. Po deszczowym dniu z radością witamy słońce. A nawet jeśli tu pada i jest ponuro, to tam u góry jest jasno i pięknie. tam się wznieśmy w sercu! W myślach! Ponieważ dzisiejsza Ewangelia jest pełna światła i radości…

2. „Wszystko przekazał mi Ojciec mój…”

• my jesteśmy Chrystusowi, nas wziął za swoich braci i siostry, za nas oddał życie i dla nas zmartwychwstał,
• chrzest = zanurzenie w nim, otworzył swoje serce, aby nam je dać!
• czyni to już na zawsze w Kościele!

3. „Nikt nie zna… ten, komu Syn zechce objawić”.

• nam Jezus objawił Ojca „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”,
• Jezus miłosierny, uzdrawiający, nauczający, ale i wymagający – razem z Ojcem tak nas właśnie kształtuje… co to za Ojciec, który dziecka nigdy nie skarci…
• „znać” = „kochać”, objawiać = odsłaniać siebie, zapraszać do swojego świata, do serca…

4. Prostaczkowie:

• miłość upraszcza wiele rzeczy,
• ten, kto kocha, nie musi tego argumentować…
• miłość upraszcza modlitwę, bo wtedy otwiera serce, a nie uczy skupienia.

5. „Weźcie moje jarzmo na siebie…”

• jarzmo czy zaprzęg to bardzo dobry pomysł, dwa zwierzęta idące razem, równo ciągną wóz czy kosiarkę – robią kawał dobrej roboty, ich ruchy muszą być zharmonizowane,
• Jarzmo w czasach Pana Jezusa oznaczało przyjęcie całej nauki Jezusa, nie tylko Jego wybranych elementów,
• biorę jarzmo Jezusa: zostaję Jego uczniem, razem idziemy przez życie,
• razem z Jezusem jest lżej i słodko!

6. Dziękuję Ci, Boże, że nas tu zgromadziłeś, razem ze św. Franciszkiem Ciebie wychwalamy, miej w nas upodobanie, Twoich uczniach!

Radomsko, Franciszkanie, 4 października 2016, czytania odpustowe: Syr 50, 1.3-7; Ga 6, 14-18; Mt 11, 25-30

HOMILIA 4

1. Co to znaczy, że liczy się tylko nowe stworzenie?

2. Nowe stworzenie:

• nie jest to poprawianie stworzenia, jego doskonalenie, lecz powołanie do istnienia na nowo,
• Stare Przymierze już się nie liczy, „wszystko stało się nowe” (2 Kor 5),
• przez odkupienie przez krzyż i zmartwychwstanie Chrystusa człowiekowi Bóg daje więcej niż Adamowi,
• status człowieka odkupionego jest wyższy niż człowieka w raju,
• odrodzenie upadłego w grzech człowieka wymagało potężniejszego działania Boga niż powołanie człowieka z nicości do istnienia,
• nowe stworzenie w Chrystusie będzie miało dopełnienie w przyszłości – osiągnie swoją pełnię,
• dzięki mocy Ducha Świętego możemy do Boga mówić TATO!.

3. Prowadź nas, Duchu Święty, i czyń z nas nowe stworzenie.

Radonie, święto św. Franciszka, 4 października 2022, Ga 6, 14-18; Mt 11, 25-30

Czytanie do wyboru wg lekcjonarza dominikańskiego:

Ga 6, 14-18: Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. Bo ani obrzezanie nic nie znaczy ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie. Na wszystkich tych, którzy się tej zasady trzymać będą, i na Izraela Bożego [niech zstąpi] pokój i miłosierdzie! Odtąd niech już nikt nie sprawia mi przykrości: przecież ja na ciele swoim noszę blizny, znamię przynależności do Jezusa. Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym, bracia! Amen.

KOMENTARZ

Najważniejsze słowa greckie

• καυχάομαι [kauchaomai] – „chlubić się”. Zdecydowanie jedno z ulubionych słów świętego Pawła. W całym Nowym Testamencie występuje 37 razy z czego zaledwie dwukrotnie (Jk 1,9; 4,16) poza corpus paulinum. Jego znaczenie może przybierać szereg odcieni: „chlubić się”, „być dumnym”, „chełpić się” i zależnie od użytego kontekstu może mieć wydźwięk pozytywny bądź negatywny. Więcej na jego temat można znaleźć we wpisie poświęconym rzeczownikowi καύχημα [kauchēma], „chluba”. Tutaj jako uzupełnienie niech posłuży jedynie kompletna lista jego wystąpień w Nowym Testamencie – poza wspomnianym wyżej Listem świętego Jakuba znaleźć go można w Liście do Rzymian (2,17.23; 5,2.3.11), Pierwszym Liście do Koryntian (1,29.312; 3,21; 4,7; 13,3), Drugim Liście do Koryntian (5,12; 7,14; 9,2; 10,8.13.15.16.172; 11,12.16.182.302; 12,1.52.6.9), Liście do Galatów (6,13.14), Efezjan (2,9) i Filipian (3,3).
• σταυρός [stauros] – „krzyż”. Zdecydowanie jedno z najważniejszych słów Nowego Testamentu, które jednak nie występuje zbyt często (27 razy). Precyzyjne spojrzenie pozwala wyodrębnić trzy odmienne znaczenia tego słowa. Pierwsze to oczywiście dosłowne, a więc narzędzie służące do wykonywania okrutnej kary śmierci. Drugie to znaczenie metaforyczne, „krzyż” jako cierpienie albo trudne doświadczenie spotykające człowieka. Wreszcie trzecie znaczenie ma charakter teologiczny, „krzyż Chrystusa” rozumiany jednak nie tyle jako fizyczny obiekt, co raczej jeden z centralnych elementów chrześcijańskiego przepowiadania – odkupieńcze cierpienie i śmierć Jezusa. Słowo σταυρός rozumiane dosłownie można odnaleźć – jak nietrudno się domyślić – w opisach Męki Pańskiej pozostawionych przez ewangelistów (Mt 27, 32.40.42; Mk 15,21.30.32; Łk 23,26; J 19,17.19.25.31). Znaczenie metaforyczne pojawia się w nauczaniu Pana Jezusa przekazanym nam przez synoptyków (Mt 10,38; 16,24; Mk 8,34; Łk 9,23; 14,27). Krzyż w znaczeniu teologicznym obecny jest u świętego Pawła (1Kor 1,17.18; Ga 5,11; 6,12.14; Ef 2,16; Flp 2,8; 3,18; Kol 1,20; 2,14), chociaż w niektórych przypadkach można się zastanawiać czy nie jest to sens dosłowny, taka sytuacja jest również w Hbr 12,2. Do tej samej rodziny należy czasownik σταυρόω [stauroō], „ukrzyżować”, który pojawia się 35 razy w Ewangeliach, a ponadto dwa razy w Dziejach Apostolskich (2,36; 4,10), raz w Apokalipsie (11,8) i wreszcie osiem razy w Listach św. Pawła (1Kor 1,13.23; 2,2.8; 2Kor 13,4; Ga 3,1; 5,24; 6,14).
• κτίσις [ktisis] – „stworzenie”. Zanim o stworzeniu, to najpierw krótko o wyjątkowym przykładzie z 1P 2,13, gdzie κτίσις oznacza ustanowioną władzę – to dość specyficzne znaczenie, które nie pojawia się zazwyczaj w języku greckim i ciągle pozostaje przedmiotem zainteresowania filologów. Poza tym nietypowym przypadkiem sytuacja jest dość dobrze opanowana: rzeczownik ten oznacza „stworzenie” zarówno jako nazwę czynności (Rz 1,20) jak i jej efekt, a więc to, co jest stworzone (Mk 10,6; 13,19; 16,15; Rz 1,25; 8,19-22.39; 2Kor 5,17; Ga 6,15; Kol 1,15.23; Hbr 4,13; 9,11; 2P 3,4; Ap 3,14). W tym miejscu można wprowadzić jeszcze jedno rozróżnienie, mówiąc albo o całej stworzonej rzeczywistości albo o konkretnym przejawie dzieła stworzenia, a w szczególnym przypadku święty Paweł dwukrotnie mówi o „nowym stworzeniu” (2Kor 5,17; Ga 6,15). Rzeczownik ten pochodzi oczywiście od czasownika κτίζω [ktizō], „stwarzać” (Mt 19,4; Mk 13,19; Rz 1,25; 1Kor 11,9; Ef 2,10.15; 3,9; 4,24; Kol 1,16; 3,10; 1Tm 4,3; Ap 4,11; 10,6), zaś do tej samej rodziny należy również dwa inne rzeczowniki: κτίσμα [ktisma] („to, co stworzone”, 1Tm 4,4; Jk 1,18; Ap 5,13; 8,9) oraz κτίστης [ktistēs] („Stwórca”; 1P 4,19).