23 niedziela zwykła, rok A

POMYSŁ: Temat z Psalmu: twarde serce i metody na nie!

Rozmowa z dziećmi i rodzicami – po czym poznać, że ktoś ma twarde serce? Czy to dobrze, gdy ktoś ma twarde serce? Po czym poznać, że ktoś ma jakby serce z lodu? Co zrobić, aby uwolnić serce człowieka z lodu? Odpowiedź jest w czytaniach: odważyć się na pomoc (Ez), dbać o serce i miłość (Ps), nie czynić zła (Rz), rozmawiać, upominać, wspólnie się modlić (Ew.).

HOMILIA 1

1. Izraelici byli związani z Bogiem przez instytucje: naród i świątynię. Naród wybrany i jedna świątynia. Ezechiel w czasie wygnania babilońskiego pyta: kto jest odpowiedzialny za to nieszczęście? Odpowiedź: przodkowie. Dlaczego? Ez: każdy jest odpowiedzialny za swoje własne czyny.

2. Ponieważ Przymierze jest zawarte z ludem, ale i z każdym człowiekiem konkretnym. Miłość do ludu wyraża się przez wielkie wydarzenia. Miłość do człowieka przez osobistą więź, „serce z ciała”.

3. Więź z Bogiem należy przełożyć na więź z człowiekiem: „pozyskasz swego brata”. To coś dużo więcej niż tylko się pogodzić!

4. Do tych 3 kroków warto dodać: fakty, a nie opinie; konsekwencje faktów; jasno sformułowane oczekiwania (nie domyśli się), zmotywowanie.

5. Pozyskasz brata – wtedy razem możemy się modlić i wielbić Boga.

Wiktorówki, 23 niedziela zwykła, rok A, 6 września 2020, Ez 33,7-9; Ps 95; Rz 13,8-10; Mt 18,15-20

HOMILIA 2

1. Wrześniowe czytania niedzielne pełne są po brzegi ludzkich spraw. Tydzień temu czytaliśmy, jak Piotr upominał Jezusa, co ma mówić, a czego mówić nie powinien. Dzisiaj temat upominania powraca z całą mocą. ale po kolei…

2. Najpierw przyjrzyjmy się pierwszemu czytaniu. Izraelici żyli wg idei, że jako naród są jednym, żywym organizmem. Dlatego albo cały naród było zdrowy, albo cały naród był chory. Pogląd dość uzasadniony, żyli przecież w rodzinach, rodach, klanach, pokoleniach. Jednostka bez wsparcia grupy była bezbronna. za ochronę życia, majątku, człowiek płacił podporządkowaniem się grupie. To było przyczyną osłabienia poczucia jednostkowej odpowiedzialności, także w pewnym sensie powodem apatii, rezygnacji w sytuacji klęski. Pokolenie Ezechiela – wojenne, w niewoli – buntuje się przeciw takiemu stanowi rzeczy.

3. Wtedy Bóg przypomina przez Ezechiela: idź, śmiało przypominaj o tym, co właściwe, dobre, prawe – w imię Boże! Aby ocalić życie człowieka od śmierci, aby jego duszę uratować. Aby namówić do powrotu na dobrą drogę. To Bóg sam posyła, aby ocalić człowieka!

4. Punktem odniesienia w narodach i społeczeństwach zawsze są jakieś normy, prawo, zasady. Tak też było w Izraelu. Bóg dał Prawo, aby lud go przestrzegał, wypełniał je z miłością, ponieważ otrzymał je od kochającego Boga! Pierwsze Przymierze pełne jest wyznań ze strony Boga, a także obietnic związanych z wyborem ludu na własność Boga! Zadanie dla Izraelitów: żyć w duchu wdzięczności; spłacać długu miłości wobec darowanej za nic miłości Boga do ludu.

5. Św. Paweł pisze dzisiaj do Rzymian: „Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością!” Tylko w takiej sytuacji dług i miłość nie są przeciwstawne. Spłata długu miłości wobec Boga sprawia, że człowiekowi niczego nie ubywa, wręcz przeciwnie! ON chce dla mnie prawdziwego dobra – na tym polega prawdziwa miłość – w taki sam sposób powinienem traktować bliźnich!

6. Na przykład zwracając uwagę komuś, kto źle postąpił wobec mnie. „Idź, upomnij go w cztery oczy”. Można, trzeba, warto! Dlaczego? Św. Augustyn porównuje zwracanie uwagi człowiekowi, który zawinił, do opatrzenia rany rannemu: człowiek kogoś krzywdzi – zadaje ranę sobie samemu – ja mogę ją niejako opatrzyć przez zwrócenie uwagi – milczenie bywa gorsze od krzywdzenia – zwracając uwagę, można zyskać swego brata! Przecież sam Bóg robi to wobec nas przez głos sumienia!

Radonie, 23 niedziela zwykła, rok A, 10 września 2023, Ez 33,7-9; Ps 95; Rz 13,8-10; Mt 18,15-20.