Wróć Izraelu (Ozeasz)
„NAWRÓĆCIE SIĘ DO PANA” (OZ 14,3). NAWRÓCENIE JAKO ISTOTA RELACJI BOGA Z CZŁOWIEKIEM
HOMILIA 1
1. Ozeasz nawołuje lud wybrany, aby powrócił do Pana. Ale dokąd lud odszedł?
2. Lud zwrócił się do bożka Baala – bożka deszczu i obfitości. od wieków był czczony w Kanaanie. Izraelici zdobyli tamte tereny i z czasem zaczęli oddawać mu cześć. Był bowiem jakby bliższy, można było go prosić o wodę, deszcz, obfite plony, żywność…
3. Dlatego Bóg jedyny przypomina, że to On daje rosę, sprawia wzrost. Nie tylko obdarza życiem, i obfitością, ale także… miłością.
4. Tu, w Gidlach, prosimy Boga o zdrowie. To za mało. Prośmy też o wielką Bożą miłość.
Gidle, 20 marca 2020, Oz 14,2-10; Ps 81; Mk 12,28b-34 lub Mt 10,16-23
HOMILIA 2
1. Przez kilka wieków swojej historii Izrael żył między „młotem a kowadłem”, czyli między Asyrią (na pn.) i Egiptem (na pd.). Królom izraelskim wydawało się, że tylko koalicja z silniejszym mocarstwem zapewni przetrwanie i względna autonomię krajowi.
2. Przyjmowali zwyczaje sąsiadów, budowali posągi bożkom, „podlizywali się” temu, to potężniejszy. Zapominali o największym i najpotężniejszym Koalicjancie – Bogu jedynym. On wzywa ich przez proroka Ozeasza, aby powrócili do wierności Przymierzu. Ku Bogu prowadzi ich prosta droga.
3. To także wezwanie dla nas, abyśmy i my na nowo odkryli proste drogi Pana. Powtarzajmy z ufnością „usuń cały grzech, a przyjmij to, co dobre”.
Wiktorówki, 10 lipca 2020, Oz 14,2-10; Ps 81; Mk 12,28b-34 lub Mt 10,16-23
HOMILIA 3
1. Ozeasz nazywany prorokiem Bożej miłości. Nie tylko nauczanie, ale tez życiem pokazywał więź Boga z narodem wybranym.
2. Historycznie trudny czas działania Ozeasza: czas wybory politycznego między Asyrią na północy a Egiptem na południu. Plus zaniedbania w zyciu religijnym i kulcie.
3. Trochę jak dziś. Są sojusze polityczne, poszukiwania religijne, a Bóg stale przypomina o swojej miłosiernej miłości.
Wiktorówki, 12 marca 2021, Oz 14,2-10; Ps 81; Mk 12,28b-34 lub Mt 10,16-23
HOMILIA 4
1. Cóż takiego mają w sobie drogi Pańskie, że „kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy”? Otóż termin „droga” może mieć trzy znaczenia.
2. Drogą w Biblii może być Boża decyzja, wyrok dotyczący losów świata. Bóg mówi przecież „wasze drogi nie są moimi drogami”.
3. Drogą może być stosunek człowieka do Boga. „Chodzić drogą Jahwe” – spełniać wolę Bożą.
4. Drogą w Biblii będzie także postępowanie człowieka, styl życia. Ta droga nigdy nie jest zakryta przed Bogiem. To tutaj jest spore pole do potknięć dla grzesznika.
5. Ale i na to jest sposób, aby przetrwać dzięki Bożemu miłosierdziu, wołając jak król Dawid po uświadomieniu sobie ciężkiego grzechu: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej…”
Radonie, 8 lipca 2022, Oz 14,2-10; Ps 81; Mk 12,28b-34 lub Mt 10,16-23
HOMILIA 5
1. Świętemu Augustynowi przypisuje się powiedzenie, że „Miłość ma dwie nogi, wyrastają one z miłości do Boga i miłości do ludzi. Nie kuśtykaj, ale biegnij na nich obu do nieba”.
2. Ale jak to pogodzić z faktem, że 2 tygodnie temu nagrodę za najładniejszą bramkę 2022 roku otrzymał zawodnik drużyny amp-futbolu Warty Poznań. Biega po boisku o kulach, mają jedną sprawną nogę, drugiej tylko fragment.
3. Jego ręce nigdy nie porzucą kul na boisku. Chyba, że odrzuci je i wzniesie ręce w geście zwycięstwa. Ale najczęściej i wtedy trzyma kule w rękach i podpiera się nimi, aby się nie wywrócić. No ale to pasja i miłość do amp-futbolu.
4. Niezależnie od tego, jak się poruszamy, spraw, Panie, abyśmy niedaleko byli od królestwa niebieskiego.
Radonie, 17 marca 2023, Oz 14,2-10; Ps 81; Mk 12,28b-34 lub Mt 10,16-23
HOMILIA 6
1. Zapewne pamiętamy z dzieciństwa zabawę „zimno-ciepło-gorąco-parzy-mróz…” W tej zabawie zawiązuje się komuś oczy, natomiast uczony w Piśmie z dzisiejszej Ewangelii bierze w niej udział z otwartymi oczami i uszami!
2. Z uciętego wersu na początku można się bowiem dowiedzieć, że przysłuchiwał się odpowiedziom Jezusa dawanym Jego adwersarzom. Dlatego potem sam zadał pytanie o najważniejsze przykazanie!
3. Historia kończy się na „parzy-parzy”. On jest blisko odkrycia skarbu. Co jest tym skarbem? Tym skarbem jest wiara w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, Mesjasza.
Radonie, 8 marca 2024, Oz 14,2-10; Ps 81; Mk 12,28b-34
HOMILIA 7
1. „Ja jestem jak cyprys zielony” – tak Bóg mówi o sobie ustami proroka Ozeasza. Dlaczego jednak Bóg może w ten sposób mówić? Dlaczego Bóg mógłby być jak cyprys zielony?
- drzewo cyprysowe jest zawsze zielone, potężne, długowieczne – w oczach ludzi to znak życia, mocy, piękna – taki jest Bóg! mocny, Dawca życia, piękny! nawet niewdzięczność ludzi nie pozbawia Go tych cech,
- to drzewo jest symbolem błogosławieństwa – jego źródłem jest sam Bóg!
- cyprysów używano przy budowie świątyni jerozolimskiej – domu Boga!
- cyprys to drzewo odporne na szkodniki i pięknie pachnące – nic nie nadgryzie Bożej mocy, nic nie zakłóci piękna Przymierza Boga z ludem.
2. Taki jest Bóg Izraela, On posłał na świat Zbawiciela, a czytamy dzisiaj, że Jezus posyła wśród ludzi swoich uczniów.
3. Nas też posyła! Wytrwajmy!
Radonie, 12 lipca 2024, Oz 14,2-10; Ps 81; Mk 12,28b-34
LEKTURA DODATKOWA
30. Z JAKIEGO DREWNA WYKONANO KRZYŻ?
Pytania do Biblii: Z jakiego drewna wykonano Krzyż? Czy istnieją jakieś przekazy, informacje, z jakiego drewna wykonano Krzyż, na którym umarł Chrystus?
Odpowiedź na to pytanie może być problematyczna, przede wszystkim ze względu na to, że brak jest w Piśmie Świętym jasnych wskazówek, a także nigdy nie przeprowadzono systematycznych badań zachowanych na całym świecie relikwii Krzyża Świętego.
Tradycja Kościoła Wschodniego przekazuje, że krzyż był zbudowany z trzech różnych rodzajów drewna. Wskazuje się tutaj na starotestamentowe odniesienie do Iz 60,13: „Chwała Libanu przyjdzie do ciebie: razem cyprysy, wiązy i bukszpan, aby upiększyć moje miejsce święte. I wsławię miejsce, gdzie stoją me nogi.” Na marginesie tylko trzeba dodać, że użyte tutaj określenia drzew sprawiają uczonym dużo problemów: pierwszy termin niektórzy odczytują jako „jałowiec”, drugi może oznaczać „jodłę”, a trzeci bywa najczęściej interpretowany jako „cyprys”. Jako punkt odniesienia do drewna, z którego wykonano krzyż Chrystusa odczytuje się wzmiankę zamykającą ten werset, gdzie mowa jest o złożeniu nóg. W tradycji wschodniej krzyż posiada trzy belki – pionową, poziomą oraz ukośną. Na tej ostatniej Chrystus miał opierać stopy w czasie swojej męki.
Tradycja ta przekazuje jeszcze inną wskazówkę. W czasach życia Jezusa świątynia w Jerozolimie przechodziła proces przebudowy (J 2,20). Niektóre z użytych w niej belek zostały wyniesione i wyrzucone, później zostały zaadoptowane do wykonywania wyroków śmierci.
Średniowieczne dzieło „Złota Legenda” nie podaje co prawda informacji na temat tego, jakim drewnem posłużono się do wykonania krzyża, ale podaje ciekawą informację teologiczną. Twierdzi się, że drzewo, którym się posłużono, wyrosło z drzewa poznania dobra i zła. Według tej tradycji rosło ono na grobie Adama aż do czasów Salomona, kiedy to zostało ścięte i uczyniono z niego most, po którym przeszła królowa Szeby w czasie odwiedzin w Izraelu. Widząc jego wytrzymałość upadła na kolana i oddała cześć drewnu. Zapowiedziała wtedy, że część z tego drewna przysłuży się do zastąpienia Bożego Przymierza z Żydami poprzez nowy porządek. Salomon, bojąc się zniszczenia świątyni nakazał zakopać drewno, jednak po 14 pokoleniach zostało ono wydobyte i uczyniono z niego krzyż.
Właściwe zainteresowanie dokładnymi danymi dotyczącymi relikwii Krzyża Świętego przypada na poł. XIX w. Znany francuski architekt, Charles Rohault de Fleury (1801-1875), poświęcił ostatnie lata swojego życia na różne dziedziny archeologii biblijnej. Napisał takie dzieła jak: Les instruments de la Passion (1870); L’évangile, études iconographiques et archéologiques (1874); La Sainte Vièrge (1878); Un Tabernacle chrétien du Ve siècle (1880); La Messe, études archéologiques sur ses monuments (1883-98). W pierwszym z wymienionych dzieł („Narzędzia Męki”) wystąpił przeciwko protestanckim twierdzeniom krytykującym realność relikwii Krzyża Świętego. Stwierdzano bowiem, że gdyby w czasach średniowiecza zebrać wszystkie te relikwie, napełniłyby niemały statek. De Fleury zebrał jednak informacje na temat wszystkich dostępnych fragmentów Krzyża i ocenił, że ostatecznie w ciągu wieków zaginęło ponad 99,9% całości. W jego czasach sumaryczna objętość relikwii Krzyża wynosiła 0,004 metra sześc. Według jego wyliczeń, krzyże używane w czasach Jezusa były wykonane z ok. 0,178 metra szcześc. drewna, co daje ok. 75 kilo w wadze.
Obliczenia de Fleury’ego bazują na założeniu, że Krzyż Chrystusa wykonany został z drewna sosnowego. Taką obserwację wysnuł on na podstawie obserwacji mikroskopowej fragmentów, które mu udostępniono.
Inny badacz William Ziehr przebadał mikroskopowo cztery spośród dziesięciu fragmentów relikwii Krzyża Świętego, które zostały podarowane przez cesarzy bizantyjskich. Te fragmenty zostały zidentyfikowane jako pochodzące z drzewa oliwnego.
Czy trzeba twierdzić, że mamy tu do czynienia z fałszerstwami? Nie, z całą stanowczością nie. Rzymska praktyka krzyżowania zakładała, że skazaniec niósł z miejsca skazania na miejsce ukrzyżowania poziomą belkę, natomiast belka pionowa była na stałe utwierdzona w podłożu. Taka praktyka dopuszczała, że obydwie części krzyża mogą być wykonane z różnych rodzajów drewna.
Źródło tekstu: biblista.pl, dostęp: lipiec 2024. Autor tekstu: Bartłomiej Sokal