Nie zatwardzajcie serc waszych
Grzech ludu Bożego w Hbr 3, 7-19: analiza egzegetyczno-teologiczna
HOMILIA 1
1. Nie jesteśmy lepsi od Izraelitów, którzy wędrowali przez pustynię, prowadzeni przez Boga. I narzekali, buntowali się, wątpili.
2. Do nas tez Bóg miłosierny i potężny mówi, abyśmy nie zatwardzali naszych ser w buncie i uporze.
3. Grzech jest zawsze oszustwem. Nadzieja wszystko zwycięży. O nią prośmy dzisiaj Boga.
Gidle, 17 stycznia 2019, rok 1, Hbr 3,7-14; Ps 95; Mk 1,40-45
HOMILIA 2
1. Zauważmy skrajności, które wskazują nam dzisiejsze czytania: lud wędrujący z Egiptu ma możliwość szybkiego wejścia do ziemi obiecanej. Jednak upór i niewiara będą przyczyną ich dalszej wędrówki, aż wymrze to pokolenie na pustyni.
2. Z kolei chory – choćby chciał – nie może wejść ani do wsi czy miasta, nie może pójść do świątyni jerozolimskiej. Jest rytualnie nieczysty, oddzielony. Ze względu na dar zdrowia i oczyszczenia będzie głosił moc Bożą działającą w Jezusie.
3. Między tymi skrajnymi obrazami pojawia się sytuacja po cudzie. Z powodu popularności nie może nigdzie jawnie wejść (jak chory), przebywa na pustyni (jak lud zbuntowany).
4. Na szczęście to do Niego przychodzą ludzie, poruszeni świadectwem uzdrowionego. To świadczyło o realności uzdrowienia i zaangażowaniu człowieka.
5. Jezu, nasze losy bierzesz wciąż na siebie. Ty jesteś naszym Bogiem – czy to czas pustyni, choroby, czy dzielenia się wiarą!
Radonie, 12 stycznia 2023, Hbr 3,7-14; Ps 95; Mk 1,40-45
HOMILIA 3
1. Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków nawiązuje do buntu Izraelitów na pustyni Sin, gdy z braku wody zaczęli szemrać przeciw Mojżeszowi i Aaronowi. A także nawiązuje do dzisiejszego psalmu 95, gdzie słowa Massa to bunt, a Meriba to doświadczenie.
2. Autor listu przestrzega odbiorców przed życiem wg serca zbuntowanego, zatwardziałego, odwróconego od Boga. Serca rozumianego nie jako „siedlisko uczuć”, ale istoty człowieka, podejmowania decyzji.
3. Autor mógł mieć przed oczami księgę Liczb – zwój opisujący ten bunt. Opowiadający o wędrówce ludu. Stąd motyw drogi.
4. „Nie poznali dróg moich” – drogi Boże to po prostu życie zgodne z wolą Bożą, godne postępowanie – błądzące serce sprawia, że człowiek chodzi swoimi drogami. I błądzi.
5. Prowadź nas, Panie, Ty jeden, jedyny!
Gdańsk, 16 stycznia 2025, Hbr 3,7-14; Ps 95; Mk 1,40-45